Wersja na platformę X:
– O czym jest ta wystawa?
– O creepach z internetu.
– Takie wyjaśnienie mi wystarcza.
Wersja TL;DR:
Jeżeli internet jest współczesną wersją powieści, wielość narracji ma charakter paranoicznego gryzmołu. Dopaminergicznej psychozy, pareidolii, w której wszystko do siebie pasuje, a na tapetach replikują się obsesyjnie te same wzory. Miliardy intruzywych myśli wdzierają się w bezpieczną przestrzeń czterech ścian. W tej niekończącej się historii Emma Bovary inkarnuje w schizoposterki z krańców Egzarchatu Onlajnu, takie jak Christina Chandler i Paulina Kracewicz. We wszystkie creepy, queery, alienów i doomerów, wyróżniających się zachowaniem jednocześnie nieakceptowalnym i intrygującym. Współczesne Panie Bovary przez cały czas żywią się deluzjami, ale dziewiętnastowieczne romanse zastąpiły_li Pokemonami i Dungeons & Dragons. Ciągle budzą sprzeczne emocje: współczucie, zażenowanie i frustrację. Postują dziwaczne treści i teorie spiskowe, ale ich nienormatywne zachowanie ma potencjał triksterskiego aktu oporu. Irytująco przekraczają granice i są jednocześnie długotrwale nękane. Zachowują się niezbornie i nieprofesjonalnie, ale dla koniunkturalistów stanowią chodzące wyrzuty sumienia.
Nie ma się co łudzić, Kraina Online jest światem mroku, nieróżniącym się od reszty rzeczywistości. Nie rozstrzygamy, czy kogoś spotyka uzasadniona niechęć wywołana jego toksycznymi zrachowaniami, czy zrzucanie na niego odpowiedzialności stanowi wymówkę usprawiedliwiającą obwinianie ofiar. Why not both? Z własnego doświadczenia wiemy jak wygląda proces. Na początku masz nadzieję, iż to paranoja. Że Ci się tylko wydaje, albo iż agresorzy żartują. Starasz się śmiać i przypodobać. Twoje desperackie działania jedynie zwiększają prześladowania. Odczuwasz coraz silniejszą izolację, zaczynasz reagować gwałtownie i krindżowo. Wydajesz się wtedy żałosna i niepoważna, nękający jawią się jako osoby posiadające władzę, atrakcyjne i pożądane, a przy okazji zyskują kolejny argument na potwierdzenie swojej niezachwianej racji – przegrałaś w neoliberalnym rankingu. Wykluczenie, którego doświadczyła niemal każda osoba, powoduje dojmujące poczucie poniżenia, pamiętane przez całe życie. Łatwo wtedy o załamanie, pogłębienie problemów, nieadekwatne poczucie wyjątkowości party lonera. Wkręcasz sobie do łba dziwne rzeczy i zawsze znajdzie się troll, który uzna podsycanie Twojej paranoi za zabawne. Odpowiada „żyję w Twoich ścianach”, kiedy prosisz, żeby przestał. To memiczne hasło ma dziś raczej żartobliwy charakter, ale przez cały czas podszyte jest niepokojem. Dobrze oddaje istotę wyszydzania i poczucie osaczenia.
