Oj, dziecko, usiądź przy mnie, bo chcę ci opowiedzieć pewną historię nie byle jaką, ale taką, która szarpie duszę, jak stara płachta na wietrze. To opowieść o mojej rodzinie, która spłonęła jak świeca, i o tym, jak zostałam tu, w domu starców, zapomniana przez prawie wszystkich.
Kiedyś miałam wiele dzieci. Pięcioro, jak pięć palców u ręki każde inne, wyjątkowe, z własnym losem i bólem. Mieszkaliśmy w małym miasteczku, w domu, którego ściany pamiętały jeszcze moich rodziców. Strzegłam tego domu, jak mogłam, i wierzyłam, iż rodzina to mocny fundament, który przetrwa każdą burzę.
Ale z czasem wszystko zaczęło pękać, jak stary tynk na ścianach. Pierwsza odeszła Helena najstarsza córka. Wyszła za mąż za zamożnego mężczyznę, wyjechała do Warszawy, do wielkiego świata biznesu. Na początku dzwoniła, pytała, jak się czuję. Ale z czasem rozmowy stawały się rzadsze. Potem przestała odbierać. Mówiła, iż jest bardzo zajęta, iż ma tyle spraw na głowie. A ja siedziałam przy telefonie, czekając, aż przypomni sobie o matce. Pewnego dnia dowiedziałam się, iż ma już nowe życie, w którym ja jestem tylko cieniem z przeszłości. Wtedy po raz pierwszy poczułam, jak moje serce się łamie.
Drugi był Igor mój ukochany syn. Miał delikatną duszę, ale charakter ostry jak jesienny wiatr. Miał problemy z pracą, często przesiadywał w złym towarzystwie. Starałam się pomagać, gotowałam, opiekowałam się nim, ale on tylko się oddalał. Pewnego wieczoru wrócił pijany i pokłóciliśmy się. Rzucił słowami, które długo nie dawały mi spokoju. Rano zniknął. Minęło już kilka lat, a o nim ani słychu.
Trzecia Maria, cicha i skromna. Wyjechała do dalekiej wsi, wyszła za mężczyznę, którego nigdy nie poznałam. Rzadko dzwoniła, a gdy przyjeżdżała, wydawała się obca, jakby żyła w innym świecie. Kiedy zachorowałam, nie przyjechała tłumaczyła, iż nie ma czasu, iż ma własne problemy. To bolało, ale zrozumiałam w jej życiu już dla mnie nie ma miejsca.
Czwarty Wojtek. Był taki jak ja pracowity i oddany rodzinie. Razem remontowaliśmy dom, razem świętowaliśmy. Ale z czasem założył własną rodzinę i poczułam, iż dla niego jestem już tylko przeszłością. Przestał przychodzić, aż w końcu przestał dzwonić. Pytałam, co się stało, a on mówił, iż wszystko w porządku, iż jest zajęty, iż życie się zmienia.
I ostatni najmłodszy, Szymon. Został ze mną najdłużej. Dopóki był mały, żyliśmy razem. Ale gdy dorósł, wyjechał do Krakowa na studia i tam znalazł pracę. Mówił, iż mi pomoże, iż będzie często przyjeżdżał, iż jestem dla niego najważniejsza. Ale z każdym rokiem dzwonił rzadziej, aż w końcu przestał. Pewnego dnia przyjechał na kilka dni, a potem znów zniknął, zostawiając mnie samą z rozbitym sercem i pustymi pokojami.
I tak, dziecko, zostałam sama. Dom, który kiedyś rozbrzmiewał śmiechem, teraz wypełniła cisza i smutek. Próbowałam zachować w sercu ciepło, ale lata i brak bliskich ścierają człowieka, jak wiatr ślady na piasku.
Przywieźli mnie tutaj do domu starców. Na początku bolało, jakbym została rzucona na kamień w środku burzy. Płakałam w nocy, wspominając tych, którzy kiedyś byli blisko, którzy obiecywali, iż mnie nie opuszczą. Ale dni mijały i nauczyłam się tu żyć wśród obcych ludzi i milczenia.
Czasem przychodzą siostry, czasem współlokatorzy opowiadają swoje historie, ale i tak czuję pustkę. Moje dzieci są jak wspomnienia, które straciły kolor.
I pewnego wieczora, gdy słońce zachodziło za oknem, zrozumiałam jedno: choć odeszli, choć zostałam zapomniana, wciąż mam swoją historię. I chcę, żebyś pamiętała, dziecko rodzina nie zawsze jest blisko, ale miłość, którą daliśmy, i światło, które nieśliśmy, nigdy nie zgasną.
Bo choćby w najciemniejszą noc można znaleźć latarnię. Może nie tę na brzegu, ale tę, która świeci w środku każdego z nas. I choć teraz jestem tu, w tym domu, wciąż trzymam tę latarnię moją wiarę, moją miłość i moje wspomnienia.
Oto moja historia, moje dziecko. Nie zapominaj o swoich bliskich, bo czas ucieka i nie czeka. Miłość to najważniejsze, co mamy, choćby jeżeli czasem chowa się za ścianą milczenia.
Usiądź przy mnie jeszcze, opowiem ci, jak kiedyś śpiewałam piosenki, które ogrzewały duszę, i o tym, jak ważne jest umieć wybaczać Ale to już innym razem, dobrze?
