Och, dziecko, usiądź przy mnie, bo chcę ci opowiedzieć pewną historię nie byle jaką, ale taką, która rozdziera serce, jak stara szmata na wietrze. To opowieść o mojej rodzinie, która spłonęła niczym świeca, i o tym, jak zostałam tu, w domu starców, zapomniana przez prawie wszystkich.
Kiedyś miałam wiele dzieci. Pięcioro, jak pięć palców u ręki każde inne, wyjątkowe, ze swoim losem i bólem. Mieszkaliśmy w małym miasteczku, w domu, którego ściany pamiętały jeszcze moich rodziców. Chroniłam ten dom, jak tylko mogłam, wierząc, iż rodzina to mocny fundament, który przetrwa każdą burzę.
Lecz z czasem wszystko zaczęło się pruć, jak stara farba na ścianie. Pierwsza odeszła Helena najstarsza córka. Wyszła za mąż za zamożnego człowieka, wyjechała do Warszawy, w wielki świat biznesu. Na początku dzwoniła, pytała, jak się czuję. Ale z czasem telefon milkł coraz częściej. W końcu przestała odbierać. Mówiła, iż jest bardzo zajęta, iż ma mnóstwo spraw na głowie. A ja wciąż siedziałam przy telefonie, czekając, aż przypomni sobie o matce. Pewnego dnia dowiedziałam się, iż ma już nowe życie, w którym ja jestem tylko cieniem przeszłości. Wtedy po raz pierwszy poczułam, jak pęka mi serce.
Drugi był Igor ukochany syn. Miał delikatną duszę, ale charakter ostry jak jesienny wiatr. Miał kłopoty z pracą, często przesiadywał w złym towarzystwie. Starałam się pomóc gotowałam, troszczyłam się, a on tylko się oddalał. Pewnego wieczora wrócił pijany, pokłóciliśmy się. Rzucił słowami, które na zawsze wbiły mi się w pamięć. Rano zniknął. Minęły lata, a o Igorze ani słychu, ani duchu.
Trzecia Maria, cicha i skromna. Wyjechała do dalekiej wsi, wyszła za mężczyznę, którego nigdy nie poznałam. Rzadko dzwoniła, a kiedy przyjeżdżała, wydawała się obca, jakby żyła w innym świecie. Gdy zachorowałam, nie przyjechała mówiła, iż nie ma czasu, iż ma własne problemy. To bolało, ale zrozumiałam w jej życiu już mnie nie ma.
Czwarty Wojciech. Był podobny do mnie pracowity i oddany rodzinie. Razem remontowaliśmy dom, razem świętowaliśmy. Ale z czasem założył własną rodzinę, a ja poczułam, iż dla niego jestem już tylko przeszłością. Odwiedzał mnie rzadziej, aż w końcu przestał dzwonić. Pytałam, co się stało, a on odpowiadał, iż wszystko w porządku, iż jest zajęty, iż życie się zmienia.
Ostatni najmłodszy, Szymon. Został ze mną najdłużej. Dopóki był mały, żyliśmy razem. Ale gdy dorósł, wyjechał do Krakowa na studia i tam znalazł pracę. Mówił, iż będzie mi pomagał, iż będzie często przyjeżdżał, iż jestem dla niego najważniejsza. ale z każdym rokiem telefon milczał coraz dłużej, aż w końcu ucichł całkiem. Pewnego dnia przyjechał na kilka dni, a potem znów zniknął, zostawiając mnie samą z rozdartym sercem i pustymi pokojami.
I tak, moje dziecko, zostałam sama. Dom, w którym kiedyś rozbrzmiewał śmiech, wypełniła cisza i smutek. Starałam się zachować w sercu ciepło, ale lata i brak bliskich ścierają człowieka, jak wiatr ślady na piasku.
Przywieźli mnie tutaj do domu starców. Na początku bolało, jakbym została rzucona na kamień w środku burzy. Płakałam w nocy, wspominając każdego, kto kiedyś był obok, kto obiecywał, iż mnie nie opuści. Ale dni mijały i nauczyłam się tu żyć, wśród obcych ludzi i ciszy.
Czasem odwiedzają mnie siostry, czasem współlokatorzy opowiadają swoje historie, ale i tak czuję pustkę. Moje dzieci są jak wspomnienia, które straciły kolory.
I pewnego wieczora, gdy słońce zachodziło za oknem, zrozumiałam: choć odeszli, choć jestem zapomniana, wciąż mam swoją historię. I chcę, żebyś ty, dziecko, pamiętała rodzina nie zawsze jest blisko, ale miłość, którą daliśmy, i światło, które niosliśmy, nigdy nie zgasną.
Bo choćby w najciemniejszą noc można znaleźć latarnię. Może nie tę stojącą na brzegu, ale tę, która świeci w środku każdego z nas. I choć teraz jestem tu, w tym domu, wciąż trzymam tę latarnię moją wiarę, moją miłość i moje wspomnienia.
Oto moja historia, moje dziecko. Nie zapominaj o swoich bliskich, bo czas ucieka i nie czeka. Miłość to najważniejsze, co mamy, choćby jeżeli czasem chowa się za ścianą milczenia.
Usiądź przy mnie jeszcze, opowiem ci, jak kiedyś śpiewałam pieśni, które rozgrzewały serce, i o tym, jak ważne jest umieć wybaczać Ale to już innym razem, dobrze?
