„Być kimś, kim się (nie) jest” Katarzyny Kozyry w Galerii Bielskiej BWA

Wystawa jest szeroką prezentacją twórczości wybitnej przedstawicielki polskiej sztuki krytycznej, nurtu związanego z przemianami politycznymi i kulturowymi w Polsce po 1989 roku. Wybór prac – od nagrodzonej na weneckim Biennale „Łaźni męskiej” po projekt „Szukając Jezusa” i najnowsze działania performatywne – podporządkowany jest zagadnieniu, które z perspektywy przeszło trzydziestu lat intensywnej obecności Katarzyny Kozyry w świecie sztuki można uznać za najważniejsze – idei płynnej tożsamości.

Prezentacja twórczości artystki ma dwie odsłony – pierwszą z nich była wystawa pokazywana w galerii GVUO w Ostrawie (Czechy) we wrześniu 2024 roku, kolejną będzie wystawa w Galerii Bielskiej BWA w Bielsku-Białej, która otworzy się w piątek, 17 stycznia 2025 roku.

Widok wystawy Katarzyny Kozyry „Być kimś, kim się (nie) jest”, fot. Adam Gut

Widok wystawy Katarzyny Kozyry „Być kimś, kim się (nie) jest”, fot. Adam Gut

Widok wystawy Katarzyny Kozyry „Być kimś, kim się (nie) jest”, fot. Adam Gut

Widok wystawy Katarzyny Kozyry „Być kimś, kim się (nie) jest”, fot. Krzysztof Morcinek

Widok wystawy Katarzyny Kozyry „Być kimś, kim się (nie) jest”, fot. Adam Gut

Widok wystawy Katarzyny Kozyry „Być kimś, kim się (nie) jest”, fot. Adam Gut

Widok wystawy Katarzyny Kozyry „Być kimś, kim się (nie) jest”, fot. Adam Gut

Widok wystawy Katarzyny Kozyry „Być kimś, kim się (nie) jest”, fot. Adam Gut

Ekspozycja pozwoli publiczności spojrzeć na twórczość Kozyry jako obszar nieustających eksperymentów związanych z doświadczaniem i definiowaniem tożsamości, ciała oraz płci. W swoich pracach i procesach twórczych artystka obsadza samą siebie w coraz to innych rolach, wykorzystując do tego różnorodne środki wyrazu, takie jak wideo, fotografia, wideoinstalacja i performans. Przez lata obecności na światowej scenie artystycznej, Katarzyna Kozyra przyzwyczaiła nas do głosu krytycznego, konfrontującego odbiorców z tematami tabu, niejednokrotnie prezentując i akcentując rolę ciała nienormatywnego: chorego, starego, queerowego. Sztuka Kozyry stanowi komentarz dla patriarchalnych struktur i binarnych modeli tożsamości.

Ostatnia dekada jest etapem zmian w jej strategii artystycznej. Od czasu pracy nad projektem „Szukając Jezusa” artystka stosuje praktykę „nieobecności”, związaną m.in. z odczuwaniem zmęczenia wobec mechanizmów (nad)produkcji artystycznej. Wystawa, prezentując prace powstałe w ostatnich trzech dekadach aktywności twórczej Kozyry – w tym dzieła najważniejsze dla polskiej historii sztuki – ukazuje drogę artystki przez kolejne etapy odkrywania złożoności podmiotu: performatywnego, niespójnego, wymykającego się.

Ekspozycji towarzyszy publikacja zawierająca reprodukcje prac oraz teksty kuratorek, Niny Hobgarskiej i Ady Piekarskiej, a także Jiříego Jůzy, Karola Radziszewskiego, Agaty Smalcerz, Kateřiny Štroblovej i Andrzeja Wajsa.

Partnerem wystawy jest Fundacja Katarzyny Kozyry.