Zofia Kowalska, 67 lat, owdowiała ponad dziesięć lat temu. Od tamtej pory jej dni wypełniały wizyty na targu, spacery po parku i telefony od dzieci, które mieszkały już daleko. Nie spodziewała się niespodzianek w jej wieku, jak myślała, silne emoc były zarezerwowane dla młodych.
Ale wszystko zmieniło się pewnego popołudnia na dworcu kolejowym w Warszawie.
Zofia siedziała na ławce, czytając starą książkę Szymborskiej, gdy usłyszała obok siebie głos:
Przepraszam, czy to nie Chwila?
Podniosła wzrok. Stał przed nią wysoki mężczyzna o siwych włosach i nieśmiałym uśmiechu.
Tak odpowiedziała, delikatnie zamykając książkę. Znasz?
Czytałem czterdzieści lat temu. Nigdy nie zapomniałem. Nazywam się Marek Nowak.
Zofia nie wiedziała dlaczego, ale ta prosta rozmowa poruszyła ją do głębi. Zaczęli gawędzić najpierw o literaturze, potem o pociągach, muzyce, życiu. Czas płynął tak szybko, iż prawie zapomnieli o pociągach, które mieli złapać.
Przez kolejne tygodnie przypadkiem spotykali się na dworcu. Czasem Zofia piła kawę w bufecie, a Marek nagle pojawiał się, tłumacząc się opóźnieniem pociągu. Innym znów razem mówił, iż przyszedł tylko popatrzeć na ludzi, ale oboje wiedzieli, iż czekają na siebie.
Pewnego deszczowego wieczoru Marek odważył się powiedzieć to, co wisiało w powietrzu:
Zosiu, od lat podróżuję sam i uwierz mi, nie ma nic smutniejszego niż dotrzeć do celu i nie mieć komu o tym opowiedzieć. Chciałbym, żebyś kiedyś mi towarzyszyła.
Zofia zawahała się. Tak dawno nie pozwalała się zapraszać, tak rzadko otwierała się na coś nowego. Ale szczere spojrzenie tego mężczyzny rozwiało jej obawy.
Dobrze, ale cel wybieram ja.
W następną sobotę wsiedli razem do pociągu do Krakowa. Przespacerowali się wąskimi uliczkami, zjedli prosty obiad w małej restauracyjce, a gdy zapadł zmrok, usiedli na wzgórzu z widokiem na Wisłę. Marek wziął Zofię za rękę, a ona nie cofnęła dłoni.
Wiesz? powiedział cicho. Myślałem, iż w moim życiu już nie ma miejsca na miłość.
Ja też odparła. Ale chyba się myliliśmy.
To był początek czegoś nowego. Zaczęli podróżować razem, czytać w parkach, gotować spontaniczne dania. Odkryli, iż siwe włosy nie oznaczają końca życia, iż wciąż mogą czuć motyle w brzuchu jak nastolatkowie.
Nie było jednak łatwo. Zofia bała się reakcji dzieci: Związek w twoim wieku? Po co ci to?. Marek, również wdowiec, nosił w sercu wspomnienie żony, którą głęboko kochał. Mimo to postanowili żyć teraźniejszością, bez pytania przeszłości o pozwolenie i bez przepraszania przyszłości.
Pewnego wieczoru, na tym samym peronie, gdzie się poznali, Zofia szepnęła:
Zdajesz sobie sprawę? Gdybyś wtedy do mnie nie zagadnął, przez cały czas bylibyśmy obcymi ludźmi w pośpiechu.
Dlatego zawsze będę ci wdzięczny za Chwilę odpowiedział z uśmiechem. Dzięki niej znalazłem swoją.
Ta miłość, zrodzona między pociągami i przypadkami, nauczyła ich, iż nigdy nie jest za późno, by znów poczuć. Że choćby gdy życie zdaje się stać w miejscu, niespodziewane spotkanie może przynieść nadzieję i ciepło nowego początku.
