Wystawa prezentuje multimedialną pracę All the stories I have ever told you were fiction Kuby Stępnia. Film przenosi osoby oglądające w odrealniony świat gestów i pozawerbalnej narracji, którą wytwarzają performerki jednoczące się w półimprowizowanym ruchu. Sześć przeplatających się scen wideoperformansu tworzy hipnotyczny kolaż fikcji, wyobrażeń i pragnień zbudowany z obrazów ciał, kolektywnego ruchu i intymności, podważając standardy normatywnej komunikacji i binarnych porządków.
Film można traktować zarówno jako osobistą wizję zbiorowej czułości, jak i uniwersalny manifest tożsamości i ekspresji wymykających się konwencjonalnym ujęciom. Jego narracja jest ostatecznie pozbawiona werbalnej warstwy językowej, a zamiast słów wypełnia ją choreografia, która powstała na bazie tekstów o nieheteronormatywnej reprezentacji i przeoczonych podmiotowościach.
Osoby bohaterskie występujące w pracy ujawniają przed obiektywem zachowania i przyjmują role nawigujących między odbiciem ich własnych fantazji a performowaniem codzienności. Wideo prowokuje, by wejrzeć w świat przedstawiony, w którym bohaterowie mogą realizować własne radykalne mikropolityki, pomimo ukorzenienia we współczesności, w której ciała wciąż poddawane są kontroli lub karane, identyfikowane jako te, które „przechodzą” lub są postponowane i usuwane z pola widzenia lub terytorium. Zredukowany do formy filmu zapis performansu domaga się przynajmniej częściowego spełnienia i jest propozycją nie tylko obserwacji, ale również reakcji, stawania po stronie możliwości, a jednocześnie porzucenia przyzwyczajeń dotyczących tożsamości płci i zachowań, opierania się binaryzmowi podziałów przez kreowanie platform wsparcia.
Kluczowymi pojęciami w All the stories I have ever told you were fiction są „autofikcja” i „autoetnografia”: zaczerpnięte z jednej z książek McKenzie Wark słowa podpowiadają, iż w odniesieniu do własnych przeżyć lub doświadczeń możliwe jest dowolne przesuwanie granic pomiędzy tym, co prawdziwe a umowne. Projekcja na ekranie staje się więc wizją utopijnego, choć może jedynie pozornie, świata niedających się podporządkować systemowi ciał. To, co oglądamy nie musi być jednak ledwie symulacją, ale prognozą tego, co nastąpi wkrótce, a z dużym prawdopodobieństwem już się wydarza — powielanie autoprojekcji w celu zmylenia narzędzi inwigilacji, zerwanie z przymusem trzymania blisko ciał urządzeń, które zarządzają naszymi lękami, przeciwstawianie się wobec list ograniczeń kodami intymności, czułości i przyjemności (bez potrzeby ich kapitalizowania), a w końcu możliwość kreowania stwarzających się na nowo zbiorowych kłirpodmiotowości.
![Tak naprawdę wygląda choroba Alzheimera. „Nadziei nie ma” [WYWIAD]](https://zloteprzeboje.pl/wp-content/uploads/2024/09/Swiatowy-Dzien-Choroby-Alzheimera-640x360.jpg)
