Sad Wings of Destiny – Wydany został 23 marca 1976 roku przez wytwórnię Gull Records.
Wydanie albumu zostało poprzedzone promocją grupy w telewizji oraz występem na festiwalu Reading, co potem zaowocowało lepszą sprzedażą płyty. Mimo wszystko, członkowie zespołu mieli krytyczną sytuację finansową, głównie przez brak wsparcia ze strony wytwórni Gull, przez co musieli znaleźć na jakiś czas inną pracę.
Sam album, mimo wszystko, jest uznawany przez krytyków za znakomity i przełomowy, a sama grupa uważa płytę za zdecydowanie lepszą od debiutanckiego albumu Rocka Rolla. Album został wyprodukowany przez Judas Priest wspólnie z Jefferym Calvertem i Maxem Westem, którzy kilka miesięcy wcześniej pod nazwą Typically Tropical wydali singel pt. “Barbados,” który osiągnął 1. pozycję, utrzymał się prawie trzy miesiące na zestawieniu, oraz został sprzedany w prawie 500 tysiącach kopii w Wielkiej Brytanii.
Marzec 1976: Wydanie
Sad Wings of Destiny zostało wydane 23 marca 1976, krytycy ocenili go jako przełomowy i pierwszy znakomity album zespołu, jak i również zawiera on parę utworów, które pozostały do dziś stałymi elementami koncertów grupy. Płyta zyskała także rozgłos medialny i jej sprzedaż była znacznie większa od albumu debiutanckiego, jak i koncerty zespołu przyciągały coraz większą publikę.
Sprawy zaczęły nabierać postępu pod względem popularności Judas Priest, ale pod względem finansowym brakowało postępu, gdyż wytwórnia płytowa grupy, Gull Records, odmówiła jakiegokolwiek wsparcia finansowego zespołowi. Na dodatek wytwórnia ustanawiała grupie bardzo niski budżet w studiu nagraniowym:
Ledwo mieliśmy pieniądze na jedzenie. Pozwolono nam zjeść tylko jeden posiłek w studiach i to było wszystko.
Wytwórnia nam nie pomogła, ponieważ wolała po prostu podpisać kontrakt z zespołem, pozwolić mu nagrać album za jak najmniejszą ilość pieniędzy i, jeżeli płyta odniesie sukces, to wszyscy są szczęśliwi i mają się dobrze.
Potem wyruszyliśmy w trasę, która w ogóle nie sprawiła nam przypływu gotówki. Gull nie chciało nam choćby dać pieniędzy na przeżycie. Poprosiliśmy ich o “psi grosz,” tylko byśmy wybrnęli z kłopotów, ale oni nas zignorowali. Więc byliśmy zmuszeni znaleźć pracę lub zdać się na pomoc społeczną od rządu, bylebyśmy mogli dalej pisać i grać. Niemal wyglądało na to, iż będziemy musieli rozwiązać grupę.
Chociaż znalezienie pracy było czymś nie do przyjęcia (Tipton kiedyś powiedział: “Najlepsza rada, której nie posłuchałem to: “Znajdź pracę!”), to jednak członkowie zespołu musieli na jakiś czas ją znaleźć. Tipton pracował w ogrodnictwie, Ian Hill jeździł vanami, a Downing “pracował” w fabryce:
Dostałem pracę dzięki znajomemu, który powiedział: “Znam fabrykę w której możesz popracować dorywczo. Jedyne, co musisz robić, to się ukrywać – iść do piwnicy i pograć w karty lub cokolwiek.” Dostawałem 15 funtów za dzień, co było nie do pomyślenia, ponieważ nigdy w życiu nie byłem taki bogaty…i w ogóle nie musiałem pracować! Ale wiedziałem, iż nie będę szczęśliwy dopóki Judas Priest się nie uda. Od początku, moim celem było osiągnięcie sukcesu z grupą bez względu na to jak będzie ciężko. Myślę, iż wszyscy czuliśmy to samo, gdyż to nie było coś, co mogliśmy po prostu zostawić.
Okładka
Pomysłodawcą okładki i tytułu albumu był Neil French, który w okresie Sad Wings of Destiny był przedstawicielem zespołu. Judas Priest chciało, żeby płyta sprawiała dramatyczne odczucia i kiedy French prezentował swoje pomysły prezesowi Gull Records Davidowi Howellsowi, okazało się, iż Howells był w posiadaniu akwarelowego rysunku przedstawiającego upadłego anioła wśród piekielnych płomieni narysowanego przez Patricka Woodroffe’a:
Rysunek został narysowany przez Patricka Woodroffe’a. Został zgłoszony do tego albumu. Prezes wytwórni Gull miał adekwatnie ten obraz na ścianie w swoim biurze. Jest to klasyczna okładka albumu – jedna z klasyków wszech czasów.
Dyrektorem artystycznym okładki Sad Wings of Destiny był John Pasche z Gull Graphics, który był pomysłodawcą okładki i loga na debiutanckim albumie grupy, Rocka Rolla. Na Sad Wings of Destiny Pasche dał nazwie Judas Priest nowe logo bardziej zbliżone do wizerunku zespołu niż logo znane z debiutanckiej płyty. Okładka narysowana przez Patricka Woodroffe’a po raz pierwszy przedstawia symbol do dzisiaj towarzyszący grupie (na okładce zawieszony na szyi anioła). Symbol został ponownie użyty przy okazji albumów: Defenders of the Faith (1984), Painkiller (1990), Metal Works ’73–’93 (1993), Angel of Retribution (2005), oraz na wszystkich reedycjach albumów Judas Priest wydawanych od 2001 z dodatkowymi utworami. Ten symbol został też użyty jako element scenografii na trasach koncertowych zespołu: United Tour (2004) i Retribution Tour (2005).
Pochodzenie symbolu do dziś jest niewiadome, gdyż choćby jego twórca już o tym zapomniał:
Ta praca jest tak odległa, iż już nie pamiętam gdzie znalazłem ten symbol, myślę, iż ma on egipskie pochodzenie – przed chrześcijaństwem. Nie jestem pewien.
Wokalista, Rob Halford, oraz gitarzysta, Glenn Tipton, zwykli określać symbol “widłami diabła” i choć ten symbol może przypominać widły jest on oficjalnie nazywany “krzyżem Judas Priest” przez zarząd, promotorów, jak i przedstawicieli grupy.
Lista utworów
| 1. | “Victim of Changes” (Al Atkins, Halford, Tipton, Downing) | 7:54 |
| 2. | “The Ripper” (Tipton) | 2:50 |
| 3. | “Dreamer Deceiver” | 5:53 |
| 4. | “Deceiver” | 2:42 |
| 5. | “Prelude” (Tipton) | 2:01 |
| 6. | “Tyrant” (Halford, Tipton) | 4:28 |
| 7. | “Genocide” | 5:46 |
| 8. | “Epitaph” (Tipton) | 3:07 |
| 9. | “Island of Domination” | 4:23 |
Wykonawcy
- Rob Halford – śpiew
- K.K. Downing – gitara elektryczna
- Glenn Tipton – gitara elektryczna, pianino
- Ian Hill – gitara basowa
- Alan Moore – perkusja
Produkcja
- Album nagrywany był od listopada do grudnia 1975 w studiach nagraniowych Rockfield Studios w Walii
- Jeffery Calvert, Max West, i Judas Priest – producenci
- Jeffery Calvert, Dave Charles, i Chris Tsangarides – inżynierzy dźwięku
- Album był miksowany i masterowany w grudniu 1975 w studiach Morgan Studios w Londynie, Anglia
- John Pasche z Gull Graphics – dyrektor artystyczny okładki
- Neil French – projekt okładki
- Patrick Woodroffe – ilustracja okładki
- Lorentz Gullachsen – fotografie
- Alan Johnson – fotografia Iana Hilla
