Zerwałem kontakt z rodzicami przez moją żonę – trudna decyzja, która zmieniła moje życie

Nożem sobie żyły poderżnę przez żonę

Mam 44 lata i wychowałem się w rodzinie, o jakiej wielu mogłoby tylko marzyć. Moi troskliwi rodzice oboje lekarze z własnymi przychodniami w małej miejscowości pod Łodzią i mój brat, mój najlepszy przyjaciel od dzieciństwa aż po dorosłość. Obrazek idealnego szczęścia, gdzie każdy dzień był pełen ciepła i wsparcia. Ale wszystko się zmieniło, gdy pojawiła się ona kobieta, która wywróciła mój świat do góry nogami, a w końcu rozerwała go na strzępy.

Poznałem Kingę na pierwszym roku studiów. Była moim całkowitym przeciwieństwem, jak dzień i noc. Jej dzieciństwo upłynęło w domu dziecka, skąd trafiła do adopcji w wieku 11 lat. Ale szczęście nie trwało długo jej przybrani rodzice się rozwiedli, a Kinga została z matką, która gwałtownie wpadła w alkoholizm. Kontakt z ojcem prawie całkiem się urwał. Jej życie to była walka, ale trzymała się twardo z żelazną wolą i determinacją, by wyrwać się z przeszłości. Po maturze poszła na studia, sama je finansując, harując na dwóch etatach, ucząc się do późna w nocy, i skończyła z wyróżnieniem. Ta siła mnie zafascynowała.

Nasz związek zaczynał się jak bajka, aż do momentu, gdy zabrałem ją do domu. Kinga, która dorastała w biedzie, patrzyła na nasz wygodny dom z ledwo ukrywaną pogardą. Wtedy nic nie powiedziała, ale później, podczas kłótni, wykrzyczała, iż jesteśmy pretensjonalnymi mieszczuchami żyjącymi w wyimaginowanym świecie. Jej słowa uderzyły mnie jak grom, ale połknąłem dumę, zrzucając to na karb jej trudnej przeszłości. Przeżyliśmy ten kryzys, choć pierwsza rysa już się pojawiła.

Przed ślubem powiedziałem jej, iż moi rodzice chcą opłacić wesele. Kinga wpadła w szał: Nie chcę im niczego zawdzięczać! Głos jej drżał ze złości, a ja nie wiedziałem, jak ją uspokoić. W tajemnicy porozmawiałem z rodzicami i, żeby uniknąć awantur, dyskretnie dali mi pieniądze. Kingi nie poinformowałem. Wesele było piękne, a ona była dumna, myśląc, iż wszystko zorganizowaliśmy sami, dowodząc światu swojej niezależności. Milczałem, bojąc się zburzyć jej iluzję.

Gdy dowiedzieliśmy się, iż będziemy mieć córkę, moi rodzice byli uradowani. Pewnego dnia przynieśli ubranka dla dziecka malutkie sukienki i buciki. Spodziewałem się burzy, ale Kinga niespodziewanie się uśmiechnęła i podziękowała. Ale gdy tylko drzwi się za nimi zamknęły, powiedziała lodowatym tonem: Żadnych prezentów od twoich rodziców. Nie odważyłem się powiedzieć o tym mamie i tacie ich euforia z wnuczki była tak szczera, iż nie chciałem jej gasić. Na pytania, czego potrzebujemy, kłamałem, iż już wszystko kupiliśmy.

Ale burza wybuchła przed porodem. Rodzice przynieśli bez zapowiedzi nową wózek drogi, taki, na który patrzyliśmy w sklepie. Kinga zrobiła się blada: To zbędny luksus, zabierzcie to! Posypały się ostre słowa, wybuchła kłótnia. Krzyczała, obrażała ich, a ja stałem jak rażony piorunem. Wizyta skończyła się skandalem, po czym Kinga dostała przedwczesnych skurczów. I kogo obwiniała? Moich rodziców! Twierdziła, iż to przez nich, przez ten stres. Po raz pierwszy się zbuntowałem: Nie masz racji, to nie ich wina!

Wtedy postawiła mi straszny wybór jak wyrok. Albo zostaję z nią i córką, ale całkowicie zrywam kontakt z rodzicami i bratem, nie przyjmując od nich ani grosza, albo rozwód i nigdy nie zobaczę dziecka. Serce pękało mi na milion kawałków, krew uderzała do skroni. Co miałem zrobić? Wybrałem żonę i córkę, odwracając się od rodziny, która dała mi całą swoją miłość. Zrezygnowałem z uczucia rodziców, z majątku, który zapewniłby nam spokojne życie. Wyprowadziliśmy się do innego miasta, daleko od przeszłości.

Przez dwanaście lat nie słyszałem głosu matki, nie przytuliłem ojca, nie śmiałem się z bratem. Pracuję jako nauczyciel w szkole, a pod koniec miesiąca to zawsze walka o przetrwanie. Żyjemy skromnie, niemal w biedzie, bo Kinga nienawidzi pomocy. Patrzę na nią i nie poznaję dziewczyny, która kiedyś zachwycała mnie swoją siłą. Teraz widzę tylko złość nienawidzi świata, obwinia wszystkich, iż jej życie nie jest takie, jak u innych. To, co kiedyś w niej podziwiałem, zamieniło się w odrazę, która zżera mnie od środka.

Myślę o rozwodzie. Dzieci już podrosły i mam nadzieję, iż zrozumieją, dlaczego nie mogę tak dalej żyć. Pomyliłem się co do Kingi boleśnie, nieodwracalnie. Jej duma, którą brałem za siłę, okazała się trucizną, zatruwającą wszystko dookoła. Teraz stoję przed ruinami swojego życia i zastanawiam się: jak mogłem być tak ślepy? Jak mogłem poświęcić rodzinę dla kobiety, która nienawidzi choćby cienia szczęścia?