Z ciężkim przebudzeniem, Bogumiła usiadła na łóżku z bólem głowy, który nie ustępował, ogarnięta głębokim wyczerpaniem. Jej wnuczęta, zwykle hałaśliwe, zamknęły cicho drzwi, chcąc pozostać niezauważone. Podpierając się na łokciach, patrzyła przez okno, jak jej syn Jarosław i synowa Agnieszka gwałtownie znikają w lesie. Gdy weszli między drzewa, w jej piersi narastał gniotący niepokój.
— Agnieszko! Jarku! Wracajcie! — próbowała zawołać, ale głos uwiązł w gardle, ledwie słyszalny szelest.
Postacie zniknęły w gęstwinie bez odpowiedzi, a wieczorną ciszę przerywał tylko szum wiatru. Łzy spływały po pomarszczonych policzkach Bogumiły jak nieustający potok.
Jak doszło do takiej sytuacji? Jak mogła pozwolić, by własny syn ją zdradził? Te pytania bezlitośnie wracały w jej myślach. Zamknęła oczy, starając się złapać trudny oddech, ale gdy je otworzyła, nie znalazła pocieszenia.
Całe jej życie toczyło się pod znakiem przeciwności. Syn Jarosław zawsze był niespokojny, nie mogąc znaleźć swego miejsca. Po latach włóczęgi i dorywczych zajęć wrócił do rodzinnego gnieździńska pod Poznaniem z żoną Agnieszką. Nie przywiózł jednak dostatku, a jedniej puste obietnice i nadzieję, która rychło zgasła.
Od narodzin Mikołaja, jej wnuka, który z nią mieszkał, to on był jej największą radością, źródłem siły ducha. W trudnych czasach obdarzała go bezwarunkową miłością, harując bez wytchnienia, każdy oszczędzony grosz odkładając do skarbonki. Razem ze zmarłym mężem, Stanisławem, zbudowali dom, marząc o lepszej przyszłości dla rodziny.
Lecz pewnego dnia odkrył Jarosław zaoszczędzoną sumę – ponad pięć tysięcy złotych. Jego zachowanie zmieniło się radykalnie: obudziła się w nim chciwość. Zaczął natarczywie żądać pieniędzy na „inwestycje”, zupełnie zapominając o matczynych naukach o pracowitości i uczciwości.
— Musisz mi dać te pieniądze! — stanowczo żądał Jarosław, a Bogumiła, zmęczona wciąż ponawianymi prośbami, odmawiała kategorycznie.
Zaczęło się od dyskusji o finansach, a przerodziło w zatrutą kłótnię pełną pretensji i oskarżeń.
Słowa zamieniły się w ostry konflikt. Jarosława ogarniał gniew, a jego słowa kłuły jak noże, nazywając matkę sknerą i egoistką. Jednak prawdziwym celem Jarosława nie były pieniądze, ale władza nad życiem i osobą matki.
Gdy wrócił Mikołaj ze szkoły i usłyszał kłótnię, stanął w obronie babci, wręcz wyrzucając ojca z pokoju. Utulił staruszkę podając jej krople walerianowe. Choć Bogumiła uśmiechnęła się blado, w głębi duszy czuła bezradność. Mikołaj niebawem miał wyjechać na studia do Gdańska, przyrzekając powrót po uzyskaniu dyplomu.
Z następnych dni płynęły rozmowy telefoniczne z wnukiem, ale Bogumiła wiedziała, iż coś złego się dzieje. Brakowało jej sił, by stawić temu czoła. Własny syn, Jarosław, okazał się zdrajcą, którego popchnęła chęć zysku.
Teraz, skrępowana w zimnym mroku lasu, ogarniała ją ponura świadomość. Jak do tego doszło? Dla pieniędzy? Przez lata poświęcała wszystko dla rodziny, ale na końcu zdradził ją ten, którego kochała najbardziej. Historia Bogumiły to gorzkie świadectwo, jak chciwość i zdrada niszczą rodzinne więzi. Pomimo poświęceń i oddania, żądza kontroli i władzy ze strony bliskiej osoby potrafi zrujnować zaufanie i wspólnotę. Ta opowieść przypomina, iż uczciwość i szacunek do starszych to wartości nadrzędne, aby przetrwały rodzinne korzenie na przekór upływowi lat.
