Agencja Informacyjna – Opinie | Zbigniew Wacław Kowalewski – opowiada jaki był Leszek Wosiewicz: „Przychodzimy, odchodzimy… cichuteńko na paluszkach” – tak śpiewał coraz mniej liczny chór z legendarnej Piwnicy pod Baranami. W prastarym Krakowie pojawiali się i znikali malowniczy kabareciarze, niezapomniani bardowie, przecudowne muzy i ich namiętni kronikarze.
Spis treści
Z wielką wdzięcznością wspominam lata sprzed półwiecza, a także ludzi z działającego wtedy Studenckiego Twórczego Klubu Filmowego, pod duchowym przywództwem Leszka Wosiewicza. W dość długim okresie filmowania życia na gorąco, spotkałem prawdziwych mistrzów i mentorów, którzy dali mi podstawy do wyjątkowo trudnego fachu, jakim jest twórczość filmowa.
Leszek Wosiewicz – człowiek z pasją
Zanim jednak poznałem teorię, los i wspaniali ludzie, jakich spotkałem w Krakowie, pozwolili mi namacalnie dotknąć tego wyjątkowego tworzywa, jakim jest coś, co zawiera się w magicznej przestrzeni kina. Zaufanie jest konieczne, żeby swobodnie, bez lęku oswoić się z materią cudownego tworzywa, jakim jest taśma filmowa, praca na planie, wywoływanie w ciemni naeksponowanej na celuloidzie emulsji światłoczułej i montaż zarejestrowanego plonu pracy całej ekipy zdjęciowej. Były to przepiękne lata spędzone na plenerach w okolicy Tatr, Pienin i obozach artystycznych, które z prawdziwą pasją organizował i prowadził Leszek Wosiewicz.
Musiałem kilka razy sprawdzić, ale to niestety prawda… Leszek Wosiewicz – mój pierwszy nauczyciel reżyserii, przyjaciel i brat łata odszedł już bezpowrotnie. Pół wieku temu poznaliśmy się w prowadzonym przez niego Studenckim Twórczym Klubie Filmowym, przy ulicy Miechowskiej 7, w Krakowie. Tam rozpoczynali swoją karierę filmową Leszek Baron, Michał Maryniarczyk, Michał Szczepański i Leszek, który wspomógł mnie w organizacji akademickiego Teatru Wędrującego. Wyreżyserował „Bramy Raju” według powieści Jerzego Andrzejewskiego. Występowali w tym spektaklu moi przyjaciele z Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, a ja tam grałem postać Mnicha.
Leszek Wosiewicz – PWSFTiT
Już na pierwszym roku Wydziału Reżyserii, Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi, Leszek Wosiewicz zaproponował mi rolę pacjenta w swojej etiudzie fabularnej „Ucieczka”. Nieomal natychmiast zaprotegował mnie, w tym samym charakterze, do filmu dyplomowego Krzysztofa Skudzińskiego „Lekarz wiejski” według opowiadania Franza Kafki. W taki oto sposób i ja stałem się rozpoznawalny w łódzkiej szkole filmowej, do której trzykrotnie zdawałem, aż w końcu zostałem przyjęty.
Tak się paradoksalnie składa, iż przed kamerą grałem postać umierającego człowieka. Tymczasem śmierć dosięgła mistrza, który kreował jej obraz na ekranie. Myślę, iż reżyser, którego pozbawiono możliwości dokończenia ukochanego dzieła umarł już w momencie odsunięcia go od prac nad jego ostatnim filmem. Stwierdził wówczas z goryczą w wywiadzie, iż pokazano mu jego miejsce w szeregu. Niewielu jest twórców, którzy by mogli znieść tak potworny cios przez cały czas pracując nad kolejnymi projektami.
Leszek Wosiewicz – film życia
Lista dokonań artystycznych Leszek Wosiewicz – płodnego scenarzysty, uwielbianego przez młodzież pedagoga, mistrza inscenizacji, pracującego w różnych mediach, jest ogromnie długa. Mając talent i doświadczenie mógłby ją jeszcze osobiście wzbogacić. Jednak po tak ciężkim epizodzie, jak brutalnie odebrana reżyseria filmu „Raport Pileckiego”, który miał być dziełem jego życia, trudno już było mu się podnieść i pracować, jakby się nic nie stało. Stało się źle i to był początek tragicznego w rezultacie końca. Niech to będzie swoiste memento dla współczesnych i przyszłych kreatorów kultury w każdym wymiarze. To dziedzina dla światłych, wszechstronnie wykształconych, mądrych ludzi, którzy zdają sobie sprawę ze skutków i odpowiedzialności za podejmowane decyzje. Czegoś tu zabrakło…
Dziękuję Ci Leszku za twórczą inspirację i wskazanie artystycznej drogi, na całe dorosłe życie. Jestem Ci niezmiernie wdzięczny za bardzo proste, a jakże mądre wskazówki, w trakcie prób teatralnych i podczas kolejnych etapów wtajemniczenia w zawodzie filmowca. Miałem wielkie szczęście spotkać w młodości swojego mentora i wspaniałego człowieka, po którym pozostaje w sercu wyrwa nie do uleczenia.
Zbigniew Kowalewski
Leszek Wosiewicz – biogram
Leszek Wosiewicz (1947-2023, wiadomość o tym, iż reżyser nie żyje, pojawiła się dopiero 3 stycznia 2024 r. na profilu Stowarzyszenia Filmowców Polskich na facebook) – reżyser, scenarzysta filmowy, wieloletni wykładowca w Zakładzie Reżyserii Telewizyjno-Filmowej Wydziału Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, jeden ze współzałożycieli Studia Filmowego im. Karola Irzykowskiego,. W latach 1990-1994 wiceprezes Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Studiował na Politechnice Śląskiej w Gliwicach, absolwent Wydziału Psychologii na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (1975 r. oraz Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi (1979 r.), dyplom uzyskał w 1982 r.
Leszek Wosiewicz – filmografia
Leszek Wosiewicz był reżyserem następujących filmów: „Smak wody” (1980 r.), „Wigilia ’81” (1982 r.), „Przypadek Hermana palacza” (1987 r.), „Kornblumenblau” (1988 r.), „Wigilia” (1990 r.), „Cynga” (1992 r.), Kroniki domowe (1997 r.), „Przeprowadzki” ((telewizja, 2001 r.), „Rozdroże Cafe” (2005 r.), „Pełną parą” (2005), „Klinika samotnych serc” (serial, kilka odcinków, 2005 r.), „Z miłości” (2007 r.), „Taniec śmierci. Sceny z Powstania Warszawskiego” (2010 r.)
Filmy dokumentalne i krótkometrażowe Leszka Wosiewicza: „Korowód z morałem” (1978 r.), „Być ptakiem” (1979 r.); „Ptak” (1982 r.), „Przypadek Hermana Palacza” (1986 r.), „Dekalog – Polska 93” (1993 r.); „Przełamując ciszę” (2002 r.), „Miłość w cieniu Big Brothera” (2003 r.). Leszek Wosiewicz reżyserował też następujące spektakle teatru telewizji: „Dunia” (1992 r.); „Don Juan” (1995 r.); „Listy do Sary” (1996 r.), „Rap-łap-baja” (1996 r.), „Cesarska miłość” (1998 r.), „Kuszenie cichej Weroniki” (2000 r.); „Moja córka, moja miłość” (2000 r.).
Leszek Wosiewicz – nagrodzony
Leszek Wosiewicz otrzymał następujące nagrody i wyróżnienia: Złoty Medal (1976) na Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Szkół Artystycznych we Frankfurcie za etiudę „Miejsce”, Nagrodę Główną oraz Wyróżnienie Jury na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Oberhausen, nagrodę za scenariusz na Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie, Nagrodę Szefa Kinematografii w dziedzinie filmu dokumentalnego, II Nagrodę w Kategorii Filmu Krótkiego na festiwalu Młode Kino Polskie w Gdańsku za film „Przypadek Hermana palacza” oraz nagrodę „Złota Korona” (1998) za całokształt twórczości podczas Lata Filmów w Kazimierzu Dolnym.
Zbigniew Wacław Kowalewski – biogram
Zbigniew Wacław Kowalewski – reżyser filmowy, dokumentalista, dziennikarz i pisarz. Jest absolwentem Wydziału Teatrologii i Filmoznawstwa Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. Autor wielokrotnie drukowanej w sieci i lokalnych periodykach noweli filmowej “Marta – Hitler”, opowiadania „Kamienie” i dokumentów z polsko-niemieckiego pogranicza.
W 2001 roku, Zbigniew Wacław Kowalewski, jako dziennikarz i dokumentalista był na stypendium naukowym Fundacji Sorosa w Open Society Archives (OSA) & Research Center w Budapeszcie. Zdobył tam materiały dotyczące genezy wprowadzenia stanu wojennego w Polskiej republice Ludowej przez komunistyczną marionetkę gen. Wojciecha Jaruzelskiego. Na bazie tych poszukiwań powstał film „Mniejsze zło, większe zło” zrealizowany w Studio Filmowym WIR w dwudziestolecie ogłoszenia Stanu Wojennego.
Zbigniew Wacław Kowalewski ze Studiem Filmowym „Kronika”
Od 2005 Zbigniew Wacław Kowalewski roku związany jest ze Studiem Filmowym „Kronika”. Od 2008 roku realizuje autorskie filmy w Studio ZetKa Film. Po śmierci Violetty Villas w 2011 r. wraz z jej synową, Małgorzatą Gospodarek, napisał monodram o związkach piosenkarki ze służbami specjalnymi Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej (1945-1989). Jest alumnem Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej (FWPN) oraz członkiem Stowarzyszenia Filmowców Polskich i Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich.
Agencja Informacyjna, Kultura, /DEC/ 14.01.2024
