ZAGRANICZNE PŁYTY ROKU – HIGHLIGHTS 2023!!!

”A Reckoning” to refleksyjny album, na którym poprzez oczy archetypicznej Matki, uchwycone zostały makro rozważania dotyczące środowiska, rasy, feminizmu, zdrowia i patriarchatu, które wpływają na otaczający nas świat. Ale sercem płyty jest wojna z mikro refleksjami, z którymi Kimbra mierzy się wewnętrznie. To najbardziej autonomiczna i konfesyjna, surowa płyta, na której odnajdziemy wpływy ze współczesnych filmowych ścieżek dźwiękowych po elektroniczne i industrialne światy. Prace nad albumem rozpoczęły się w 2018 roku, podczas trasy koncertowej Kimbry z koproducentem Ryanem Lottem z zespołu Son Lux.

Debiutancki album duetu The WAEVE ( Grahama Coxona i Rose Elinor Dougall) ukazał się w lutym nakładem Transgressive Records.Wyprodukowany przez The WAEVE i Jamesa Forda (Arctic Monkeys, Florence & The Machine, Foals, HAIM) i zarejestrowany w Londynie na początku tego roku, „The WAEVE” to kolekcja 10 autorskich utworów Grahama Coxona i Rose Elinor Dougall. Połączenie sił twórczych w The WAEVE dało duetowi możliwość wyjścia poza swoje instrumentalne strefy komfortu. W wielu utworach Graham gra na saksofonie, jednym z pierwszych instrumentów, na których grał jako młody muzyk w latach 80-tych. Rose gra na fortepianie i syntezatorze modularnym ARP 2000. Ciężka aura panująca na „The WAEVE” przywodzi na myśl burzliwy folk-rock Sandy’ego Denny’ego czy Johna & Beverly Martyn, podczas gdy utwory takie jak „Kill Me Again” i „Over and Over” przypominają rocka lat 70-tych Kevina Ayersa czy Van der Graaf Generator, miejscami wręcz industrialnego.

Deus nigdy tak naprawdę nie miał filozofii. Nigdy nie chcieli jej mieć. A jednak pozostali wierni pewnym zasadom przewodnim. “Nie chcesz się powtarzać, ale mieć swój styl. Chcesz próbować nowych rzeczy i po prostu reagować na to, co w danym momencie wydaje się świeże” – mówi Tom Barman, lider kultowych belgijskich art-rockowców. Tak też jest z “How To Replace It”, ich ósmym studyjnym albumem i pierwszym od dziesięciu lat; charakterystycznym i pomysłowym, melodyjnym, a jednocześnie oderwanym od rzeczywistości. “Podoba mi się jego otwartość”, mówi Barman. Podążając za lirycznymi wskazówkami można dojść do wniosku, iż “to” dotyczy romansu i starzenia się; mrużąc nieco oczy, można dojść do wniosku, iż opisywaną chorobą jest nowoczesność. Tak czy inaczej, podsycanie intrygi jest zamierzone. W przypadku poprzednich dwóch płyt, jam sessions były długie i zorganizowane – pięć dni w tygodniu, od południa do 18:00 – z piosenkami formowanymi i rozwijanymi w czasie. Ale na potrzeby sesji “How To Replace It”, Barman wstrząsnął sprawami. “Mieliśmy krótkie, wybuchowe dżemy. Bardzo skoncentrowane”, mówi. “A kiedy coś usłyszałem, wycofywałem się z naszymi inżynierami i robiłem ciężki lifting. Tak właśnie powstał ten album”. Płyta ukazała się nakładem wytwórni [PIAS] Recordings Belgium.

Solowy album Philipa Selwaya, „Strange Dance”, na którym gościnnie pojawiła się Hannah Peel, Adrian Utley, Quinta, Marta Salogni, Valentina Magaletti i Laura Moody, ukazała się nakładem Bella Union. Na pierwszym planie tej niezwykłej unii muzycznych osobowości znalazło się 10 piosenek napisanych przez Selwaya w domu na pianinie i gitarze. To bogate dźwiękowe bogactwo zbudowane jest z mieszanki smyczków, instrumentów dętych i syntezatorowych dźwięków. “Skala tego muzycznego krajobrazu była zamierzona, od samego początku” – mówi. “Chciałem, aby pejzaż dźwiękowy był szeroki i wysoki, ale w jakiś sposób owijał się wokół tego intymnego wokalu w jego sercu”. Ten filmowy efekt ma sens, biorąc pod uwagę ostatnie dokonania Selwaya, w tym napisanie partytur dla Rambert Dance Company i ścieżek dźwiękowych do filmów „Let Me Go” i „Carmilla”. Za produkcję albumu odpowiedzialna jest Marta Salogni.

„Plastic Eternity” ukazał się nakładem wytwórni Sub Pop. W 2023 r. przypada 35 rocznica powstania zarówno grupy, jak i Sub Popu, a niesamowity nowy album flagowego zespołu wytwórni jest doskonałym sposobem na uczczenie tej okazji. Nowy materiał został zarejestrowany w ciągu dziewięciu dni w Crackle & Pop! w Seattle, we współpracy z producentem Johnnym Sangsterem. „Plastic Eternity” jest niesamowitym biegiem przez wszystkie proto-gatunki gitarowego rocka, z uważnym spojrzeniem na niedorzeczności świata w lat 20-tych XXI w.

„blómi” co w języku norweskim oznacza “kwitnąć”, wykorzystuje bardzo unikalne aspekty historii życia Susanne, takie jak praca naukowa jej dziadka, który jest lingwistą specjalizującym się w językach semickich oraz jej własne, zmieniające życie, doświadczenia jako młodej matki, aby utkać razem kolorowy gobelin, niepodobny do niczego, co wydała do tej pory.

Sundfør napisała „blómi” przede wszystkim jako list miłosny do swojej córki, przesłanie dla nowego życia wkraczającego w niestabilny świat.

„My Soft Machine” jest głęboko osobistym dziełem, narracją doświadczeń Parks jako osoby dwudziestoparoletniej i przeplatającym się z nią rozwojem.

„Świat, nasze spojrzenie na niego jest upstrzony największymi rzeczami, których doświadczamy – naszymi traumami, wychowaniem, słabościami prawie jak wizualny śnieg. Ta płyta to życie ukazane przez mój osobisty obiektyw, przez moje ciało – niepokój połowy lat 20-tych, nadużywanie substancji przez przyjaciół wokół mnie, trzewia pierwszej miłości, zmaganie się z PTSD, żalem, samosabotażem i radością, poruszanie się po światach z zachwytem i wrażliwością – jak to jest być uwięzionym w tym konkretnym ciele. Jest taki cytat z filmu “The Souvenir” Joanny. To autobiograficzny obraz z Tildą Swinton. Opowiada o tym, jak główna bohaterka – młoda studentka filmowa, zakochała się w starszym, charyzmatycznym mężczyźnie, a następnie została wciągnięta w jego uzależnienie. W jednej z początkowych scen wyjaśnia on, dlaczego ludzie oglądają filmy – “Nie chcemy oglądać życia w takiej formie, w jakiej jest odgrywane, chcemy widzieć je w takiej formie, w jakiej jest przeżywane w tej miękkiej maszynie”. Tak więc mamy moją miękką maszynę” – mówi Arlo. Stąd tytuł płyty „My Soft Machine”

„An Inbuilt Fault” ukazał się pod szyldem wytwórni Partisan Records. Album zawiera najbardziej śmiały i nieświadomy songwriting w karierze Westermana z muzyką, która jest cięższa i bardziej odważna sonicznie niż poprzednie wydawnictwa artysty. Westerman najpierw pracował solo w okresie izolacji we Włoszech w 2020 i 2021 r., ale przypadkowe spotkanie z Jamesem Krivchenia z Big Thief na koncercie w Londynie wszystko zmieniło. Westerman zaryzykował i nawiązał współpracę z perkusistą oraz ekipą współpracowników z Los Angeles. Dema z Włoch stały się punktami startowymi dla jamów, które w pomysłowo zmontowanych formach popchnęły piosenki w nowe sfery. Efektem jest własna mini opowieść o byciu w kryzysie, zszyta z porozrywanych fragmentów piosenek i spontanicznych momentów muzycznych egzorcyzmów, które łączą się w jedną historię, nabierającą wyraźniejszych kształtów przy kolejnych odsłuchach.

Dropkick Murphys kontynuowali swoją podróż interpretując twórczość Woody’ego Guthrie dla nowych pokoleń wraz z wydaniem w maju najnowszego albumu „Okemah Rising” nakładem Dummy Luck Music / [PIAS]. Podróż rozpoczęła się w 2022 r. wraz z wydaniem krążka „This Machine Still Kills Fascists”, na którym Dropkick Murphys skomponowali muzykę dodając wcześniej niepublikowane teksty zmarłego Guthriego. Zespół odnalazł wspólną filozofię w ponadczasowych i aktualnych tekstach “oryginalnego punka”.
Dropkick Murphys i producent Ted Hutt, z którym współpracują od lat, zarejestrowali nowy materiał w The Church Studio w Tulsie (zaledwie kilka minut od miejsca narodzin Woody’ego Guthriego oraz Woody Guthrie Center). Historyczne studio zostało założone przez Leona Russella i było oryginalną lokalizacją legendarnej wytwórni Shelter Records. I podobnie jak na „This Machine Still Kills Fascists”, na „Okemah Rising”pojawią się goście: Violent Femmes, Jesse Ahern oraz Jaime Wyatt.