Mieliśmy razem syna, ale przez ostatnie pięć lat rozmawialiśmy tylko w jego obecności. A kiedy byliśmy sami, po prostu rozmawialiśmy przez telefon i robiliśmy swoje. W końcu oboje się tym zmęczyliśmy, zaczęliśmy o tym rozmawiać, zdaliśmy sobie sprawę, iż nie ma już żadnych uczuć i lepiej będzie dla nas obojga, jeżeli każde z nas pójdzie w swoją stronę.
Rozwód przebiegł dość gładko, zostawiłem mieszkanie żonie i synowi, a sam przeprowadziłem się do jednopokojowego mieszkania, które odziedziczyłem po rodzicach i które wcześniej wynajmowaliśmy. Regularnie komunikuję się z moim dzieckiem, a moja żona nie ingeruje w to.
Szczerze mówiąc, po rozwodzie nie chciałem rozpoczynać nowego związku. Pracowałem, spotykałem się z przyjaciółmi, wychowywałem syna. jeżeli rozmawiałem z kobietami, to nie na poważnie i od razu im to mówiłem. I wtedy poznałem Gosię. Od razu nawiązaliśmy więź. Nie wiem, jak to się stało, iż tak gwałtownie staliśmy się sobie bliscy, mimo iż zacząłem z nią rozmawiać w taki sam sposób, jak z innymi kobietami.
Powiedziałem jej, iż nie jestem jeszcze zainteresowany poważnym związkiem. Zwykle dziewczyny, które się na to zgadzały, też nie chciały się ze mną spotykać i doskonale się rozumieliśmy. Po prostu szliśmy do nich lub do mnie uprawiać seks i wychodziliśmy rano. Ale z Gosią było inaczej. Po naszej pierwszej nocy obudziłem się, gdy poczułem smakowite zapachy dochodzące gdzieś z kuchni. Poszedłem tam i zobaczyłem, iż umyła wszystkie moje brudne naczynia i przygotowała śniadanie. "Nie musiałaś tego robić" - powiedziałem. "To nie jest dla mnie trudne" - uśmiechnęła się. I jakoś z każdym spotkaniem otaczała mnie swoją troską.
Jeśli inne kobiety chciały ode mnie zalotów, restauracji i prezentów, krótko mówiąc, aby uzyskać coraz więcej, Gosia, wręcz przeciwnie. Po kilku miesiącach zdałem sobie sprawę, iż od dawna nie myślałem o innych kobietach. I iż nie chcę spotykać się z nikim innym, tylko z nią. Poprosiłem Gosię, żeby ze mną zamieszkała, a ona się zgodziła. Rok później oświadczyłem się jej. W tamtym czasie niektórzy moi przyjaciele zniechęcali mnie, mówiąc, iż Gosia jest dwanaście lat młodsza ode mnie, iż niczego w życiu nie rozumie. Nie przejmowałem się tym, bo wiedziałem, iż naprawdę mnie kocha i to było najważniejsze. A po ślubie wszystko było w porządku.
Moja żona przez cały czas się mną opiekowała, a ja byłem w raju. Zaledwie kilka miesięcy po ślubie zdałem sobie sprawę, iż bardzo mnie kocha. Wyrażało się to w tym, iż moja żona po prostu nie mogła spędzać czasu beze mnie. Na początku tego nie zauważałem. W tej euforii miłości zawsze byliśmy razem. Albo w domu, albo na mieście. Zabierałem ją na rodzinne święta lub na spotkania z przyjaciółmi, ale pewnego razu zostałem zaproszony przez kolegów do męskiego towarzystwa.
Naszą tradycją było spotykanie się w domku letniskowym jednego z chłopaków, bez żon, dziewczyn, dzieci itp. Dopiero kiedy wybierałem się na to wydarzenie, Gosia chciała pójść ze mną. "Kochanie, nie mogę cię zabrać" - powiedziałem. "To nasza tradycja, iż będziemy w czysto męskim towarzystwie, mówiłem ci." "Co ja bez ciebie zrobię?" - zapytała. "Chcę iść z tobą." "Cóż, wrócę za kilka godzin" - odpowiedziałem. Nie cieszyłem się tym wieczorem. Moja żona ciągle do mnie pisała i mówiła, jak bardzo jest smutna beze mnie. W każdym razie wyszedłem stamtąd dwie godziny później.
Gosia przywitała mnie ze łzami w oczach i powiedziała, iż bardzo za mną tęskni. Szczerze mówiąc, przestraszyło mnie to. Co jeżeli nie będę mógł zrobić kroku bez mojej żony? Stopniowo zacząłem obserwować Gosię i zdałem sobie sprawę, iż nie wydaje się, aby chciała mnie opuścić. jeżeli gdzieś wychodzę, muszę zabrać ją ze sobą. choćby gdy wychodzi z przyjaciółmi, zawsze mnie zaprasza. jeżeli odmówię, zostaje w domu. Bardzo kocham moją żonę, ale nie chcę, byśmy byli cały czas przyklejeni do siebie. Każdy powinien mieć swoją przestrzeń.
![Zmarła Czesława Marciniec [77 lat]](https://elubaczow.com/wp-content/uploads/2021/11/klepsydra-lubaczow-oleszyce-nekroglog.jpg)
