Mama zawsze była symbolem oddania. Związek moich rodziców, trwający przez trzy dekady, wydawał się solidny i niewzruszony. Od zawsze widziałam, jak wiele poświęca dla taty – każdy jej dzień zaczynał się i kończył myślą o nim. Rezygnowała z własnych marzeń, drobnych przyjemności, swoich pasji. Dla niej najważniejsze było, żeby to on był szczęśliwy. choćby w chwilach trudnych, gdy stawała przed wyborami, zawsze decydowała się na to, co przyniesie korzyść rodzinie.
Ale pewnego dnia wszystko się rozpadło. Mama miała 52 lata, kiedy tata oznajmił jej, iż odchodzi. Nie przygotował nas na to, nie rozmawiał ani nie dawał znaków. Po prostu przyszedł i powiedział, iż to koniec, iż nie czuje już tego samego, iż potrzebuje wolności. Było to jak cios, który rozbił całą naszą rodzinę na kawałki.
Mama siedziała wtedy przy stole, patrząc na niego z takim niedowierzaniem, iż serce mi pękało. Jakby całe życie poświęcone jednemu człowiekowi właśnie przepadło, jakby wszystko, co zrobiła, nie miało żadnego znaczenia. Tyle lat wsparcia, troski, nieprzespanych nocy, poświęcenia – a on po prostu postanowił odejść. Nie miała siły protestować, nie miała słów, żeby wyrazić, co czuła.
Dni mijały, a ona zamknęła się w sobie. Przestała się uśmiechać, przestała wychodzić z domu, a jej życie zmieniło się w ciche odosobnienie. choćby kiedy starałam się ją pocieszyć, słowa nie przynosiły jej ulgi. Widziałam, jak w środku jej serce krwawi, jak z każdym dniem traci siebie. Cały sens jej życia rozpadł się na kawałki, a ona została sama, bez celu i bez miłości, którą pielęgnowała przez całe dorosłe życie.
Pewnego dnia, gdy myślałam, iż już nigdy nie wyjdzie z tej rozpaczy, postanowiła powiedzieć mi, co czuje. Siedziałyśmy przy stole, na którym jeszcze niedawno spożywała posiłki z tatą. Z płaczem opowiedziała mi o swoim żalu, o straconych latach i rozczarowaniu. Wtedy zdałam sobie sprawę, iż jej życie przez te wszystkie lata było jedną wielką ofiarą, która została nagle odrzucona. „Oddałam mu wszystko,” powiedziała cicho. „Teraz nie wiem, co mam ze sobą zrobić.”
Patrząc na nią, zrozumiałam, iż po tylu latach małżeństwa nikt nie jest przygotowany na samotność. Mama starała się odbudować swoje życie, ale każdego dnia widziałam, jak ciężko było jej uwierzyć, iż teraz wszystko musi robić sama. Wciąż wspominała chwile, które dla niej były pełne miłości, ale teraz wydawały się tylko złudzeniem. Trzydzieści lat oddania przepadło w jednej chwili, a jedyne, co zostało, to pytanie, jak dalej żyć.
Dziś, po kilku latach od tamtych wydarzeń, mama przez cały czas stara się odnaleźć w nowym życiu. Codziennie podejmuje małe kroki, by być szczęśliwa. Ale nigdy nie zapomnę jej spojrzenia tamtego dnia, gdy tata odszedł, jakby cały świat runął, a ona została samotna w gruzach marzeń, które miały trwać wiecznie.
