Kiedy moja córka oświadczyła mi, iż zamierza się rozwieść, poczułam ulgę, ale i niepokój. Małżeństwo z Markiem od samego początku wydawało się trudne. On miał za sobą poprzedni związek, dzieci z tamtego małżeństwa, i przez lata wydawało się, iż życie w tej patchworkowej rodzinie powoli ją wyniszcza. Zawsze wierzyłam, iż kiedyś zawalczy o siebie, o swoją przyszłość. Ale to, co usłyszałam, przerosło moje wyobrażenia.
Rozwód nigdy nie jest łatwy, ale byłam przekonana, iż córka przynajmniej powalczy o to, co jej się należy. Mają przecież wspólny dom, oszczędności, samochód – wszystko, co budowali razem przez te lata. Ale ona miała inne plany.
– Mamo, nie chcę nic od niego, – powiedziała mi spokojnie, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie. – Chcę tylko dzieci. I to nie tylko nasze. Chcę opiekować się również jego dziećmi z pierwszego małżeństwa.
Zamarłam. Jak mogła tak mówić? Zamiast walczyć o siebie, o swój majątek, ona postanowiła zrezygnować ze wszystkiego, by zająć się nie tylko swoimi dziećmi, ale i dziećmi Marka z poprzedniego małżeństwa? Nie mogłam tego zrozumieć.
– Jak to? Przecież to nie twoje dzieci, – wykrztusiłam, czując, iż coś we mnie pęka. – Dlaczego miałabyś się nimi zajmować? Przecież to jego obowiązek, a ty masz prawo do swojego życia, do tego, co razem stworzyliście.
Spojrzała na mnie z determinacją, której nigdy wcześniej nie widziałam.
– Bo to są dzieci, mamo. One nie są winne temu, iż ich ojciec nie umie być odpowiedzialny. – Jej głos był spokojny, ale pełen emocji. – jeżeli ja ich nie wezmę, kto się nimi zajmie?
Nie mogłam tego zrozumieć. Byłam przekonana, iż rozwód to moment, w którym wreszcie zadba o siebie, iż zacznie nowe życie, wolne od problemów Marka, od jego przeszłości. A teraz słyszałam, iż moja córka zamierza poświęcić się jeszcze bardziej – nie tylko dla swoich dzieci, ale dla wszystkich dzieci Marka.
– Ale przecież on ma swoje pieniądze, dom... masz prawo do tego, co razem stworzyliście, – próbowałam przekonać ją, czując, jak rośnie we mnie złość. – Nie możesz wszystkiego zostawić tylko po to, by zajmować się jego dziećmi. To jego problem, nie twój.
Ale ona nie chciała słuchać.
– Mamo, pieniądze mnie nie interesują. – Jej odpowiedź była ostateczna. – Chcę, żeby te dzieci miały dom, żeby nie cierpiały przez błędy swoich rodziców. To wystarczy.
Czułam, jak coś we mnie pęka. Całe życie starałam się ją nauczyć, iż trzeba walczyć o swoje, iż trzeba dbać o siebie, nie pozwalać, by inni nas wykorzystali. A teraz ona stawała przede mną, gotowa poświęcić swoje życie, swoje marzenia i swoją przyszłość dla dzieci, które nie były choćby jej własnymi.
– Ale dlaczego? Dlaczego to robisz? – zapytałam, czując, iż łzy napływają mi do oczu. – Zostawi wszystko, a co zostanie dla ciebie?
Spojrzała na mnie z tym swoim spokojem, który nie mieścił mi się w głowie.
– Bo wiem, iż to jest adekwatne. – Odpowiedziała z przekonaniem. – Marek może zostawić wszystko i odejść, ale ja nie mogę. Dzieci mnie potrzebują, a ja nie mogę ich zawieść.
Słuchałam jej, ale nie mogłam tego pojąć. Moja córka, która zawsze była tak rozsądna, teraz postanowiła poświęcić się dla dzieci, które nie były jej. Zamiast walczyć o swoje, postanowiła walczyć za innych. Zamiast odebrać to, co jej się należało, postanowiła oddać wszystko, by dzieci miały spokojne życie.
Nie mogłam tego zaakceptować. Ale widziałam, iż jej decyzja jest ostateczna. I wiedziałam, iż nic, co powiem, nie zmieni jej zdania. Moja córka wybrała swoją drogę, której nigdy nie zrozumiem.
