„System szkieletowy ma podstawową siatkę 1800 x 1800 mm. Elementy ścienne mają grubość 50 mm i wysokość 375 mm. Są one wykorzystywane do budowy ścian budynku. Panele mają przekrój w kształcie litery T. Kolumny mają wymiary 160 x 160 mm i mogą być połączone ze ścianą z każdej strony”. Peter Wurbs, Aufbau ders ANC-Entwicklunszentrums Dakawa / VR Tansania – Kindereinrichtung, IRS Archiv, Erkner, Berlin 1988, s. 10-11.
W latach 1986-1992, w pośpiechu, bez możliwości podróżowania, wschodnioniemieccy architekci wdrożyli w Dakawie w Tanzanii technologię o nazwie Wall-Panel-Column [WPC). Ta szczególna transplantacja architektoniczna zbiegła się w czasie ze znaczącymi zmianami politycznymi: upadkiem muru berlińskiego, a więc końcem podziału Niemiec i upadkiem Związku Radzieckiego, oraz uwolnieniem Nelsona Mandeli z więzienia, kończącym apartheid. Prawie 40 lat później architektka Esther Mbibo (Tanzania/Niemcy] i artystka Michalina Musielak (Polska/Niemcy] badają własne układy czasoprzestrzenne w odniesieniu do tych wydarzeń. Mapują czas w globalnym świecie, w którym możliwość przemieszczania się jest łatwo dostępna, choć wieloaspektowa i problematyczna. Bo kto dziś może być turystką, a kto zaledwie imigrantką? Twórczynie rejestrują chwile z podróży do Tanzanii śladami technologii WPC, a także codzienność na niemieckiej emigracji. Zastanawiają się nad kontekstami własnych decyzji, gdyż – podobnie jak przywoływany w projekcie mobilny artefakt, którego historia sięga Il wojny światowej i nazistowskiej architektury tymczasowej – ich wybory pozostają uwikłane w historyczną nierozerwalność okoliczności i znaczeń.
Praca została zrealizowana w ramach projektu pt. „Deconfining – sztuka, kultura, polityka w Europie i Afryce”.
