Historia uczucia dwóch młodych pracownic obsługujących kolejkę linową stanowi apoteozę kontaktów międzyludzkich. Tylko ze spotkania z drugim człowiekiem, ze zderzenia ze sobą odmiennych postaw może powstać porozumienie. Nie wyeliminujemy całkowicie konfliktów, to oczywiste, jednak zmiana zawsze zaczyna się od jednego kroku, od pojedynczego gestu.
Gondola jest obrazem niesamowicie plastycznym, co powiązane jest z klimatem niesamowitości rodem z baśni, a może choćby bajek. Czujemy się niczym na kartach ulubionych opowieści z dzieciństwa. W tym kontekście przestaje dziwić fakt, iż Gondola kojarzy mi się z filmami z serii Wallace i Gromit. Podobny surrealistyczny humor, podobne przerysowanie.
Nie jest to, rzecz jasna, zarzut, bo film w reżyserii Veit Helmera, na podobieństwo wspomnianych animacji, to marzenie, fantazja kłaniająca się w pas koncepcji kina opowiadanego jedynie obrazem. Mamy tutaj do czynienia z filmem, w którym nie pada choćby jedno słowo. Bohaterowie porozumiewają się gestem rozpoznawalnym bez względu na rodzaj języka, którym się posługują.
Nie oznacza to, iż film jest zupełnie niemy. Postacie śmieją się głośno, mlaskają, piszczą i wydają inne nieartykułowane dźwięki. Ponad wszystko jednak, w filmie przebija się muzyka. Wyraża ona, o ile nie więcej, to co najmniej tyle samo, co sam obraz. I nie chodzi tutaj o konkretne utwory i ich treść, tylko o fakt, iż stanowi ona nośnik ukazywanych emocji. Bohaterki grają na skrzypcach, trąbce, a ostatecznie angażują resztę pojawiających się w filmie postaci, które do wyrażenia swoich emocji jako instrumentów użyją narzędzi służących im do codziennej pracy.
Reżyser Gondoli Veit Helmer, jest ewidentnie zakochany w kinie niemym. Nie dość tego, dodatkowo potrafi wykorzystać jego przymioty miksując je z dorobkiem filmowym współczesnych czasów. Dzięki temu powstała fascynująca i lekka historia, która, mam nadzieję, nie będzie w jego wykonaniu ostatnią.
