„Wyprowadz się z mojego domu natychmiast! Nie mogę już znieść mojej siostry i jej dzieci”

«Wynoś się z mojego mieszkania natychmiast! Nie wytrzymuję już siostry i jej dzieci», krzyknęłam.
W małym miasteczku niedaleko Nantes, gdzie poranne krzyki na targu mieszają się ze zapachem świeżych croissantów, moje czterdzieste urodziny zamieniły się w prawdziwy cyrk przez siostrę. Nazywam się Camille, mieszkam sama w dwupokojowym mieszkaniu, które z trudem spłaciłam po rozwodzie. Jednak moja młodsza siostra Océane, jej troje chłopców i totalny brak odpowiedzialności wyczerpały moją cierpliwość. Wczoraj krzyknęłam jej z progu: «Zniknij stąd, od razu!» teraz zastanawiam się, czy postąpiłam słusznie. Naprawdę nie mogłam już dłużej.
**Siostra, z którą kiedyś byłam blisko**
Océane jest o pięć lat młodsza. Zawsze byłyśmy sobie bliskie, mimo iż mamy zupełnie odmienne charaktery. Ja zorganizowana, pracowita, noszę na barkach wszystko, co się da. Ona lekka, ciągle szukająca lepszego życia. Jej trzej synowie mają trzech różnych ojców: Théo ma 12 lat, Liam 8, a Noé 5. Mieszka w małym poddaszu, utrzymuje się dorywczymi pracami, a ja zawsze jej pomagałam pieniądze, zakupy, ubrania dla dzieci. Gdy poprosiła o dwie małe tygodnie pod moim dachem, nie potrafiłam odmówić. Minęły już trzy miesiące.
Mój apartament jest moją przystanią. Po rozwodzie włożyłam w niego wszystkie środki remont, meble, wygodę. Pracuję jako recepcjonistka w hotelu, a moje życie opiera się na porządku i stabilności. Od chwili, gdy Océane wprowadziła się z dziećmi, mój dom stał się polem bitwy. Chłopcy biegają po korytarzu, krzyczą, niszczą, rysują na ścianach. Océane zamiast ich wychowywać, przegląda telefon lub wychodzi na coś, zostawiając mnie z pełnym obciążeniem.
**Chaos, który zniszczył mój azyl**
Już pierwszego dnia poczułam, iż popełniłam błąd. Najstarszy, Théo, nie reaguje; Liam taguje ściany, Noé rozlewa puree wszędzie. Nie słuchają ani mnie, ani Océane jakby przyzwyczaili się, iż ich matka przeskakuje od jednego faceta do drugiego, a moje mieszkanie jest jedynie przystankiem. Océane nie sprząta, nie gotuje, nie pomaga. «Camille, jesteś sama, nie przeszkadza ci to», mówi. Ja tonę w jej bezczelności.
Mój pokój przypomina tawernę. Brudne naczynia w zlewie, zabawki porozrzucane, plamy czekolady na kanapie. Wracam z pracy i zamiast odpocząć, muszę mopem przetrzeć podłogę, gotować dla pięciu, tłumić hałas maluchów. Océane leży na kanapie, wpatrzona w telefon. Gdy proszę ją o sprzątanie, przewraca oczami: «Och, Camille, nie zaczynaj, jestem wyczerpana». Wykończona? Od czego? Od życia na moich kosztach?
**Kropla, która przelewa czarę**
Wczoraj, wracając, nie poznałam swojego wnętrza. Dzieci biegały wszędzie, jedno prawie mnie przewróciło. W kuchni góra naczyń, w salonie rozlany sok na dywan. Océane zwitała na kanapę, nos w telefonie. Strzeliłam: «Océane, wynoś się natychmiast!» Spojrzała na mnie, jakby szaleję: «Naprawdę? Gdzie mam iść z dziećmi?» Odpowiedziałam, iż to nie mój problem, choć w środku drżałam. Dzieci patrzyły na nas zamrożone, a ja poczułam litość. Nie mogę już dłużej.
Dałam jej tydzień na znalezienie lokum. Zaczęła płakać, nazwać mnie okrutną, mówiąc, iż porzucam własną siostrę. Gdzie była jej wdzięczność, gdy niszczyła mój dom? Gdzie podziękowania za wszystko, co dla niej zrobiłam? Przyjaciółki mówią: «Camille, masz rację, przestań je utrzymywać». Matka, słysząc kłótnię, dzwoni i błaga: «Nie wyrzucaj jej na ulicę, ma dzieci». A ja? Czy nie zasługuję na spokój?
**Strach i decyzja**
Obawiam się, iż byłam zbyt surowa. Océane i jej dzieci naprawdę są w tarapatach, a ja czuję się winna, zwłaszcza za bratanków. Nie mogę jednak poświęcać się jej nieodpowiedzialności. Moje mieszkanie to wszystko, co mam, i nie dam mu stać się śmietnikiem jej bałaganu. Zaproponowałam pomoc w szukaniu lokum, ale odrzuciła: «Chcesz się nas po prostu pozbyć». Może i tak, ale co z tego?
Nie wiem, jak będzie wyglądał ten tydzień. Czy matka mi wybaczy? Czy Océane zrozumie, iż sam doprowadziła do tej sytuacji? Czy zostanę nazwana złą siostrą, która wyrzuciła rodzinę na ulicę? Jedno jest pewne: mam dość bycia ich ratunkową. W czterdziestym roku życia chcę żyć w swoim domu, w porządku, swobodnie oddychać, bez naruszania moich granic.
**Mój krzyk o wolność**
To opowieść o moim prawie do życia. Océane może kocha swoje dzieci, ale jej lekkomyślność niszczy mój balans. Chłopcy nie są winni, ale nie mogę być ich matką. W wieku czterdziestu lat pragnę odzyskać mieszkanie, spokój, godność. Decyzja boli, ale nie poddam się. Nazywam się Camille i wybieram siebie choćby jeżeli serce siostry pęka.