Wybieramy najlepsze role Michaela Keatona

Keaton dotychczas występował głównie w komediach. W tym samym roku premierę miał przecież film Tima Burtona "Sok z żuka". Rola aktora w dramacie "Czysty i trzeźwy" była zwrotem o 180 stopni. Pokazała publice i krytykom, iż aktor odnajduje się nie tylko wśród salw śmiechu, ale świetnie konstruuje też złożone portrety psychologiczne. Na ekranie wciela się w Daryla, handlarza nieruchomościami, który walczy z uzależnieniem od narkotyków i alkoholu. Uciekając przed odpowiedzialnością za okradnięcie swojego pracodawcy trafia do ośrodka na anonimowy, miesięczny odwyk. Uwolnienie się od choroby jest trudniejsze, gdy za bohaterem wciąż ciągnie się widmo przeszłości. Pomimo niewielu jednoznacznie pozytywnych opinii o filmie, występ Keatona powszechnie doceniono. Od stowarzyszenia National Society of Film Critics otrzymał choćby nagrodę dla aktora roku.

Jeden z najnowszych filmów w CV Keatona jest jednocześnie jego drugą próbą pracy za kamerą. Aktor połączył rolę reżysera z występem jako główny bohater opowieści. John Knox, zabójca do wynajęcia, dostaje tragiczną diagnozę – jego umysł jest trawiony przez demencję. Na kilka tygodni przed całkowitą zapaścią będzie musiał pojednać się z dawno niewidzianym synem. Ten popadł jednak w kłopoty, a jedyną osobą, która może mu pomóc, jest chory ojciec. W filmie występują m.in. James Marsden, Marcia Gay Harden, Joanna Kulig i Al Pacino. Zasłużone gratulacje zebrał jednak przede wszystkim Keaton, który na ekranie swoją energią i uważną reżyserią poprowadził ten dreszczowiec.

Gra w filmach Quentina Tarantino jest przywilejem dla wszystkich aktora. – Jeśli macie okazję, zróbcie to – Keaton radził innym aktorom w tegorocznym wywiadzie. Aktor miał okazję wystąpić u reżysera w "Jackie Brown", adaptacji powieści Elmore’a Leonarda. Wcielił się w postać Raya Nicolette’a, detektywa, który wpada na trop tytułowej stewardesy i jej nielegalnych interesów. Choć to rola jedynie drugoplanowa, Keaton stanowi solidny element obsady, na którą składali się Pam Grier, Samuel L. Jackson, Robert Forster, Bridget Fonda i Robert De Niro. Aktor zagrał tę samą postać w filmie Stevena Soderbergha "Co z oczu, to z serca", również ekranizacji książki Leonarda.

Film telewizyjny powstał na zlecenie stacji HBO. Za kamerą stanął Mick Jackson, twórca "Threads" i "Bodyguard". Keaton wcielił się w autora książkowego pierwowzoru, producenta Roberta Weinera, który relacjonował dla CNN początki wojny w Zatoce Perskiej. Film śledzi ekipę pracowników amerykańskiej telewizji pokazujących niemal pierwszą linię frontu. Jako iż był to pierwszy konflikt relacjonowany na żywo, zespół redakcyjny walczy z trudnościami w nadawaniu oraz ze skutkami, które przynosi natychmiastowy przepływ informacji. Raportowanie o bombardowaniach, manewrach wojsk i potyczkach ma swoje poważne reperkusje po drugiej stronie świata. Produkcja wygrała trzy nagrody Emmy i było nominowana do Złotych Globów. Keaton przegrał w kategorii najlepszy aktor w miniserialu lub filmie telewizyjnym z Albertem Finneyem ("Wzbierająca burza").

Niemal dekadę przed "Na żywo z Bagdadu" Keaton wcielił się w rolę reportera nowojorskiego brukowca. Mimo iż jego życie składa się z dostarczania najnowszych informacji z życia metropolii, za cel stawia sobie unikanie kosztownych pomyłek. Gdy dochodzi do zabójstwa dwóch biznesmenów, szuka sprawców i bada tropy. Gdy odkrywa, iż zatrzymani nastolatkowie są w rzeczywistości niewinni, musi zawalczyć, aby wyrok przedwcześnie skazujący nie trafił na okładkę następnego wydania. Keaton po raz trzeci współpracuje z Ronem Howardem (wcześniej przy "Gung Ho" i "Nocnej zmianie", później zagra w produkowanym przez reżysera melodramacie "Abbottowie prawdziwi") i tworzy kolejną udaną rolę. W obsadzie komediodramatu znaleźli się też Glenn Close, Marisa Tomei, Randy Quaid i Robert Duvall.

Rola, która stanowi przełom w karierze Keatona, mogła przejść mu koło nosa. Był wtedy jeszcze niezbyt znanym aktorem, a pierwszym wyborem twórców powstającego filmu miała trafić do Sammy’ego Davisa Jra. Ostatecznie zdecydowano się na angaż młodszego aktora. Reżyser Tim Burton pozwolił mu na współtworzenie elementów postaci, w tym jego wyglądu. Wiele pomysłów znanych dziś jako niezbywalne elementy kostiumu były sugestiami Keatona. Przez 17 minut czasu ekranowego udało mu się stworzyć niezapomnianą postać bioegzorcysty, który ma wygonić nieproszonych lokatorów domu zamieszkiwanego przez duchy. Zmieszanie tego, co śmieszne z tym, co straszne jeszcze przez lata stanowiło o stylu filmów twórcy. Keaton również ustawił tu wektor dla swojej późniejszej kariery – udowodnił, iż w wyrazistych rolach czuje się jak ryba w wodzie. Tegoroczna kontynuacja filmu zaświadczyła, iż pomimo upływu lat komediowy pazur w występach aktora nie jest tylko duchem przeszłości.

Keaton wciela się w Raya Croca, biznesmena. Pewnego dnia trafia na punkt założony przez braci McDonaldów. Ich nowatorski sposób serwowania jedzenia jest strzałem w dziesiątkę, szansą na wielką fortunę. Na swoje barki bierze rozwój sieci, aby ta stała się najpopularniejszą marką w Stanach Zjednoczonych. "McImperium" jest filmowym ekwiwalentem jej najpopularniejszego produktu. Na ekranie dostajemy perfekcyjny hamburger – biografię stworzoną według prawideł scenariuszowych, złożonych w pasjonującą opowieść o poświęceniu i wierze w swój pomysł. W samym środku ląduje idealnie wysmażony kawałek aktorskiego mięcha. Keaton idealnie oddaje nieco szalonego pasjonata, który poświęca choćby moralną słuszność na rzecz zarobku. Dwa złote łuki to w końcu dowód sukcesu Croca, tak jak "McImperium" to pomnik dla talentu Keatona.

Burton po raz kolejny zdecydował się na współpracę z Keatonem. Tym razem rola niosła ze sobą większe ryzyko. Nikt nie mógł przewidzieć, jak rozrośnie się kino superbohaterskie, ale Człowiek-Nietoperz to ikona popkultury. "Batman" i "Powrót Batmana" dodały do tego portretu więcej niż odświeżenie podejścia do komiksowego herosa. W finalnym produkcie zagrało po prostu wszystko, od posępnej muzyki Danny'ego Elfmana i piosenek Prince'a, antagonistów w postaci Jacka Nicholsona i Danny'ego DeVito, po sam neo-gotycki pomysł na przedstawienie Gotham, miasta rządzonego przez rzezimieszków. Gdzieś pomiędzy plasuje się Keaton, z jednej strony skory do przesady, z drugiej wręcz stoicki, gdy przywdziewa czarny kostium. W porównaniu z Adamem Westem i Christianem Bale'em, aktor Burtona łączy w sobie cechy tej uznanej dwójki. Rola wiele zawdzięcza jednak idealnemu dopasowaniu z filmowym tłem.

Porażający temat filmu Toma McCarthy'ego wzbudza i będzie wzbudzał wiele dyskusji. Jednak reżyser swoją pracą w przypomnieniu każdemu widzowi, iż jego dzieło, choć głośne i szeroko komentowane, to przede wszystkim sprawnie stworzony dramat. Dziennikarze śledczy gazety "Boston Globe", którzy opisują zatuszowanie przypadków molestowań dzieci przez duchownych, muszą odkryć coś, co nigdy nie miało ujrzeć światła dziennego. "Spotlight" pyta o źródła tej determinacji, ale także o istotę prawdy. Bo każde słowo, każdy przecinek, będzie miał swoją wagę. 20 lat różnicy między akcją filmu a dzisiejszymi czasami zrobiły różnicę. Pomimo aktualności zagadnienia, portretuje inne czasy. Keaton wciela się w redaktora przewodzącego grupie reporterów, a w jego nieugiętej postawie odbijają się najważniejsze, ponadczasowe wartości dobrego dziennikarza. Choć aktor jest jedynie częścią obsady złożonej z gwiazd, ponownie ujawnia tu, iż wystarczy jego obecność, aby ekran mienił się w kolorach dobrego kina.

Film Alejandro Gonzáleza Iñárritu to drugi przypadek, gdy film z Keatonem w jednej z głównych ról został doceniony Oscarem dla najlepszego tytułu roku. Aktor gra tu postać o przeszłości do złudzenia przypominającej jego własną. Gra gwiazdora, który swoje największe triumfy święcił w kinie superbohaterskim, a dziś świat o nim zapomniał. Ego artysty nie pozwala mu na spokój po życiu w blasku. Dodatkowo nad sztuką, którą próbuje wystawić w Nowym Jorku, zbierają czarne chmury, Problemy osobiste zaogniają sytuację i prowadzą do starcia aktora z własnymi marzeniami o powrocie do chwały i odzyskaniu sławy. Bohater zaczyna prowadzić dialog ze dawnym alter-ego, tytułowym herosem w trykocie, Birdmanem. Złożony portret głównej postaci zasługiwałby na miano świetnego dzięki samej reżyserskiej maestrii. Efektowne filmowe sztuczki w końcu blakną, a na ekranie zostaje jaśniejący Keaton w swojej najlepszej roli. Choć nagrody nie omijały filmu, aktorowi najważniejszą złotą statuetkę sprzed nosa zgarnął Eddie Redmayne ("Teoria wszystkiego").