Włodzimierz Pospiech – pożegnanie (17.03. 1939 – 30.01.2025)

W dniu 30 stycznia 2025 roku zmarł Włodzimierz Pospiech – wybitny Człowiek kultury, organizator życia muzycznego w Polsce. Pochodził z Łodzi, tutaj uzyskał wykszałcenie muzyczne i rozpoczął pracę zawodową. Najpierw jako nauczyciel, a później pełnił kierownicze stanowiska w tamtejszych instytucjach kultury. Był m.in. dyrektorem Teatru Wielkiego oraz dyrektorem Wydziału Kultury i Sztuki Urzędu Miasta. Z Jego inicjatywy powstały nowe placówki kulturalne: Muzeum Historii Miasta Łodzi, Państwowa Szkoła Baletowa, Państwowe Studium Zawodowe Techniki Teatralnej i Filmowej. Następnie pracował w Warszawie na stanowiskach: Wicedyretor Teatru Wielkiego i Opery Narodowej, dyrektor Departamentu Muzyki w Ministerstwie Kultury i Sztuki, dyrektor Przedsiębiorstwa „Polskie Nagrania” i dyrektor Redakcji Muzycznej TVP. Był też współtwórcą rodzinnej firmy działającej w obszarze sztuki i nowoczesnych technologii „Konsbud Audio”.

Pogrzeb Zmarłego odbył się w dniu 13 lutego br.; najpierw został pożegnany w Domu Pogrzebowym na Wojskowych Powązkach, a później Jego prochy spoczęły na Cmentarzu Ewangelicko- Augsburskim przy ul. Młynarskiej w Warszawie.

W imieniu przyjaciół mowę pogrzebową wyglosił Paweł Byra:

Droga Magdaleno i Rodzino, Szanowni Państwo,

W tej smutnej chwili, gdy żegnamy Włodzimierza Pospiecha, pragnę przede wszystkim oddać Mu naszą wdzięczność, szacunek i uznanie za to co wniósł do naszego życia. Chcę wyrazić to, co czujemy i głęboko przeżywamy, o czym nie zawsze mówiliśmy Włodkowi na co dzień w latach naszej przyjaźni, trwającej ponad pół wieku. To była przyjaźń bezinteresowna, oparta na szacunku, serdecznych i życzliwych relacjach oraz wzajemnym zrozumieniu.

Poznaliśmy Włodka dobrze. Wiedzieliśmy czym się zajmował i jakie miał zainteresowania. Był człowiekiem twórczym, kompetentnym, zorganizowanym, rzeczowym i wrażliwym. Jego pasją była muzyka i to ona kształtowała Jego charakter. Miał wiele osiągnięć, ale nigdy się nimi nie chwalił. Był niezwykle skromny. Z ogromnym zaangażowaniem organizował życie kulturalne w rodzinnym mieście Łodzi. Z jego inicjatywy powstało tam wiele nowych placówek kultury. Miał satysfakcję – i często o tym wspominał – gdy udało mu się zaprosić Artura Rubinsteina na 60. lecie Filharmonii w Łodzi i pokonać trudności jakie stawiały ówczesne władze, by nie dopuścić do przyjazdu tego artysty do Polski.

Włodek szanował ludzi i był szanowany. Nie zabiegał o stanowiska i awanse, to jego namawiano i powierzano mu kierowanie ważnymi dla rozwoju kultury instytucjami artystycznymi. Należał do tych ludzi świata kultury, którzy pełnili rolę fundamentu wspierającego twórców i umożliwiającego szeroki dostęp społeczeństwa do ich dzieł.

W życiu Włodka panowała harmonia. Praca zawodowa uzupełniała się z jego pasjami i zainteresowaniami, a szczęście rodzinne pięknie łączyło się z życiem towarzyskim.

Prawie do końca swoich dni brał udział we wszystkich naszych spotkaniach. Zapamiętamy Go jako człowieka o wielkiej kulturze, eleganckiego mężczyznę, zawsze uśmiechającego się do nas, pomimo iż choroba utrudniała mu funkcjonowanie.

I jeszcze jedno spostrzeżenie: Włodek nigdy nie spoczął na laurach, ciągle coś tworzył, organizował, był cały czas zajęty. Podziwialiśmy z jaką pasją dążył do zachowania pamięci o Witoldzie Rowickim, światowej sławy dyrygencie – ojcu Magdy. Czas na emeryturze Włodek wypełniał realizacją wielu przedsięwzięć takich, jak: film, książka, wystawy, koncerty, strona internetowa. Wspólnie z Magdaleną podjęli starania, których wynikiem stało się nadanie Szkole Muzycznej w Żywcu imienia Witolda Rowickiego.

Dziś wspominamy wspólnie przeżyte z nim chwile. Doceniamy ich wartość dla naszego życia, bo w każdym z nas tkwi cząstka dobra i przyjaźni, którą nas Włodek obdarzył. Jesteśmy Mu za to wdzięczni i składamy szczere podziękowanie.

Głęboko współczujemy: żonie Magdalenie i całej Rodzinie.

Włodku – żegnaj – Twoi Przyjaciele z Grupy Trzymającej Przyjaźń, na zawsze zachowają Cię w swej pamięci.