Wielu Polaków mogło to obserwować, jeżdżąc w PRL-u na wakacje do Rumunii, a był to jeden z popularniejszych kierunków. Przez ponad trzy dekady, od lat 50. do 80. XX wieku, rumuńskie wybrzeże Morza Czarnego było sceną kreatywnych eksperymentów architektonicznych. Uważnie śledził je magazyn „Arhitectura”. dzięki fotografii, rysunków i komentarzy samych architektów opowiadano na jego łamach o tym, jak budynki mają kształtować nie tylko krajobraz, ale także zamieszkujących je ludzi. Architekt Cezar Lăzărescu kierował pracami nad stworzeniem kompleksu nadmorskich kurortów, mających zerwać z przeszłością. W opozycji do zatłoczonych miast i regionów przemysłowych miały one oferować otwartą przestrzeń, harmonię z naturą i świeży, nowoczesny styl życia. „Projekty często przypominają scenografię teatralną – starannie zaaranżowaną, aby wywołać wrażenie wypoczynku i nowoczesności. Postanowiliśmy zatem przedstawić historię wybrzeża w konwencji sztuki teatralnej, rozgrywającej się w kolejnych aktach: od odważnych początków, przez rozkwit eksperymentu w latach 60. i 70. XX wieku, aż po stopniowe zmiany, które z czasem miały podważyć pierwotną wizję.” – pisze Maria Duda, kuratorka wystawy we wrocławskim Muzeum Architektury.
11.07–12.10.2025
Czarnomorska utopia 1955–1989. Dramat architektoniczny w pięciu aktach
Muzeum Architektury we Wrocławiu, ul. Bernardyńska 7
www.ma.wroc.pl/pl/
Mamaja, hotel Flora, 1968, źródło: „Arhitektura”
