Odpowiedz proszę, kim dla ciebie jestem?
Czy tylko pyłem w zaprószonym oku?
Czy też jak ogień, woda i powietrze –
niezbędne życiu, choć budzą niepokój.
Stworzyłaś mnie na podobieństwo marzeń,
ze złotych myśli tkałaś sieć pajęczą,
by swoim blaskiem jak dzień przez witraże
malować freski z kolorowych tęsknot.
Nie dla nas wspólne przeżywania nocy,
ni powitania przy zaspanych rankach;
nie dane nam się w jedno przeistoczyć –
ja twój kochanek, moja ty kochanka...
Już niemożliwe zmienić bieg historii,
zasypać przepaść, która nas rozdziela,
wstrzymując zegar, by na chwilę zwolnił
w codziennym pędzie poczęć i zamierań.
Cóż pozostało znakom zapytania?
Błądzą po nocach powplatane w wiersze,
nim zaprzestaną cieniem się osłaniać.
Odpowiedz proszę, kim dla ciebie jestem?
.
Statystyki: autor: abandon — 27 sie 2024, 10:33
