OPINIA | Choć nagrody Gry Roku już rozdane, to miałem cichą nadzieję, iż Flint: Treasure of Oblivion rzutem na taśmę dołączy do moich ulubionych tytułów mijającego roku i poprawi mi humor po kilku rozczarowaniach ostatnich dwunastu miesięcy, by wspomnieć tylko o Broken Roads, Outcast 2, Harold Halibut czy remake'u Until Dawn. Niestety, to inspirowane powieścią „Wyspa skarbów” pirackie RPG z taktyczną, turową walką to raczej rózga niż wymarzony upominek - w istocie czułem się, jakbym grał w niego za karę.
![Przerażające ptaszyska i dydaktyczne kruki [o „Smole” i „Rozdrożu kruków”]](https://krytykapolityczna.pl/wp-content/uploads/2024/12/Smola_front.jpg)
![Skrzywdzona i harda, ale czy szczera? [o książce „Niewygodna” Patrycji Volny]](https://krytykapolityczna.pl/wp-content/uploads/2024/12/niewygodna.jpg)