Symboliczny grób Nikołaja Gumilewa znajduje się we wsi Bernardowka k. Wsiewołożska, kilka kilometrów od Petersburga (tu NKWD rozstrzeliwało „wrogów ludu”). Prawdziwe miejsce pochówku poety pozostaje nieznane.
Oto jeden Jeden z najczulszych wierszy, jakie napisał Gumilow dla swojej żony Anny Achmatowej. Wiersz ten powstał w 1917 r. W tym czasie Gumilow znajdował się we Francji wraz z Rosyjskim Korpusem Ekspedycyjnym*. Żony nie widział już trzy lata (od momentu wybuchu I wojny światowej), ale zawsze woził ze sobą jej portret pędzla Natana Altmana. Patrząc na portret, napisał ten wiersz.
*Rosyjski Korpus Ekspedycyjny został utworzony na rozkaz cara Mikołaja II Romanowa, na prośbę rządu Francji, jako wsparcie dla sił ententy walczących na froncie zachodnim.
Portret
Jedynie brylant zapomniany,
Co na welurze czarnym skrzy się,
Mogę porównać z jej oczami,
Pełnymi światła i zamyśleń.
Nieoczywista białość ciała
Porcelanową barwą dręczy,
Jak wiosennego bzu kiść biała,
Nad którą lśni gasnący księżyc.
Choć ręce odcień wosku mają,
To nieustannie krew w nich płonie,
Jak w cerkwi przed Maryi twarzą
Wieczystej świecy jasny płomień.
Cała jest krucha, jak ptaszyna,
Która, gdy jesień w złocie staje,
Powoli żegnać się zaczyna
Z północnym, pełnym smutku krajem.
Lipiec 1917 r.
Пopтpeт
Лишь чёрный бархат, на котором
Забыт сияющий алмаз,
Сумею я сравнить со взором
Её почти поющих глаз.
Её фарфоровое тело
Томит неясной белизной,
Как лепесток сирени белой
Под умирающей луной.
Пусть руки нежно-восковые,
Но кровь в них так же горяча,
Как перед образом Марии
Неугасимая свеча.
И вся она легка, как птица
Осенней ясною порой,
Уже готовая проститься
С печальной северной страной.
_________________
Statystyki: autor: Liliana — 07 sie 2024, 23:19
