Sygnał odebrany. Lokalizacja nieokreślona.
Teren nie jest fizyczny, ale psychologiczny. Wchodzisz do The Inner Frontier, wystawy autorstwa i z udziałem Marty Vovk oraz Alexandra Scharfa. Kiedyś granica wyznaczała kres cywilizacji — linię rysowaną w pyle i micie. Dziś przebiega przez ludzki układ nerwowy. Dzicz przeniosła się do obwodów; potwory żyją w kodzie. The Inner Frontier to wystawa jako symulacja, transmisja z krawędzi algorytmu. Przypomnienie, iż granica od zawsze była w tobie.
Alexander Scharf nadaje z tego pogranicza. Jego rzeźba Spider Baby to mutacja historii konsumpcji: pół zabawka, pół demoniczna maskotka. Artefakt zrodzony z DNA Toy Story, złożony ze strachu i plastiku. Horror jako pętla sprzężenia zwrotnego nostalgii. W jego świecie cytat jest i gestem, i metodą: wyjmuje figury z popkulturowego archiwum, przepuszcza je przez własny filtr i zwraca jako zniekształcone odbicia. Powtórzenie staje się algorytmem traumy. Jego ścienny system Hazard, wywiedziony z Semiotic Standard z „Obcego”, działa jak interfejs kontroli: język bez słów, który prowadzi ruch dzięki iluzji przejrzystości. To wizualne oprogramowanie posłuszeństwa — czyste, industrialne, cyberfaszystowskie. Horror jako porządek, precyzja, która zapomniała o empatii.
Marta Vovk odpowiada w trybie przesteru. Jej prace migoczą jak wizualne załamania: memy, trauma, szminka, clickbait. Ile bólu da się przełożyć? Koduje go w liczbach, językach, zakłóceniach. W Auf einer Skala von 1 bis 10. powierzchnia przechyla się ku organiczności: po płótnie rozlewają się formy przypominające bakterie, fragmenty pisma nakładają się na szkice gołębic pokoju i ogrodzenie z siatki. Między realiami wojny a dystopią wyłania się estetyka bakteriostatyczna, w której ból już się nie goi, ale zostaje zakonserwowany. Liczby unoszą się niczym współrzędne utraconej empatii. W Stranger Danger „przestraszona kobieta” staje się sygnałem bez końca: czerwona szminka, migotliwe światło, zakodowana choreografia strachu.
Razem Vovk i Scharf mapują psychiczną topografię świata w rozszczepieniu: ekran i skóra, lęk i fascynacja. Ich wewnętrzna granica rozwija się w dwóch strefach: pierwszej — przestrzeni niepokoju, w której architektura dzieciństwa i jej cyfrowe duchy odbijają się od ścian; oraz drugiej — sterylnej komorze, gdzie splatają się propaganda, pasożytnictwo i Osa unosi się jako symbol — w połowie Darwin, w połowie strumień danych — kreśląc reprodukcyjną logikę samego horroru.
The Inner Frontier działa jak maszyna traumy: kontrolowane środowisko, w którym lęk staje się językiem, a powtórzenie — rytuałem. Sugeruje, iż każda cywilizacja ukrywa oprogramowanie strachu, iż horror jest instrukcją obsługi świadomości. Scharf i Vovk tworzą obwód bodźca i reakcji.
Przednia sala: narracja lęku, pierwszy dreszcz.
Tylna sala: objawienie. Odsłonięcie kodu, który wytwarza strach, by zabezpieczyć porządek. Koniec wiadomości.
Czekaj na dalsze instrukcje.
