W cichym miasteczku Poznań, w przytulnym mieszkaniu nad Wartą, życie Anny i jej męża Krzysztofa płynęło spokojnie, aż nagle wszystko się zmieniło za sprawą teściowej. Ich historia to opowieść o tym, jak dobre intencje zamieniły się w prawdziwe wyzwanie dla cierpliwości i rodzinnych więzi.
Po ślubie Anna i Krzysztof gwałtownie znaleźli własne mieszkanie. Ich dzieci już dawno dorosły, założyły swoje rodziny, więc para została sama w przestronnym lokum. Myśląc, iż teściowa, Irena Nowak, zbyt ciężko znosi samotność, zaprosili ją, by zamieszkała z nimi.
„Przecież to nasza rodzina” – mówiła Anna do męża. „No i pomoże nam w domu.”
Irena często narzekała, iż w pustym mieszkaniu jest jej smutno, zwłaszcza wieczorami, gdy cisza staje się nie do zniesienia. Anna bez zastanowienia otworzyła przed nią drzwi, pewna, iż to wzmocni ich relacje.
Na początku wszystko szło gładko. Teściowa z zapałem zabrała się za domowe obowiązki – razem z Anną sprzątały, gotowały, wymieniały się przepisami. Anna czuła, iż między nimi rośnie porozumienie i szacunek. Irena wydawała się wdzięczna, a w domu panowała harmonia.
Dzięki pomocy teściowej Anna zyskała więcej czasu dla siebie. Wróciła do swojego hobby – robótek na drutach.
„To nie miliony, ale fajny dodatek do domowego budżetu” – chwaliła się przed koleżankami, pokazując swoje prace.
Zrobiła dla Ireny kilka swetrów, które ta nosiła z dumą, chwaląc się nimi sąsiadkom. Przez dwa lata wspólnego życia nie było żadnych konfliktów, a Anna zaczęła wierzyć, iż znalazła idealny balans.
Ale z czasem coś się popsuło. Anna zauważyła, iż teściowa coraz częściej unika obowiązków. Nie odmawiała wprost, ale naczynia zostawały brudne, podłogi nieumyte, a obiad nieugotowany. Anna, wracając z pracy, spędzała wieczory, doganiając zaległości.
„Staram się planować czas” – wzdycha Anna. „Chcę zdążyć z domem i z zamówieniami. Ale przez teściową wszystko się sypie. Klienci są niezadowoleni, a ja nie wyrabiam.”
Jej hobby, które dawało euforia i zarobek, stanęło pod znakiem zapytania. Anna nie lubiła domowych obowiązków, ale jeszcze gorzej znosiła poczucie winy wobec klientów, gdy nie dotrzymywała terminów. Czas na robótki topniał jak śnieg wiosną, a zmęczenie rosło jak ciężar.
Postanowiła porozmawiać z teściową. Delikatnie wytłumaczyła, iż potrzebuje pomocy, jak kiedyś. Ale Irena udawała, iż nie rozumie.
„Przecież ja wszystko robię!” – oburzyła się. „Czego jeszcze chcesz?”
Anna zaproponowała podział obowiązków – weźmie na siebie więcej, by nie polegać na teściowej. Zamiast zrozumienia, dostała urazę. Irena, jak dziecko, któremu zabrano zabawkę, pobiegła skarżyć się Krzysztofowi.
„Ania mnie krzywdzi!” – jęczała. „Staram się, a ona jest niezadowolona!”
Krzysztof, nie zagłębiając się w temat, patrzył na żonę z dezorientacją:
„Co się dzieje? DlaczegAnna westchnęła ciężko, patrząc na niedokończony sweter, i zastanawiała się, czy kiedykolwiek uda się znaleźć rozwiązanie tego rodzinnego problemu.
