Dzisiaj postanowiłem opisać pewien rozdział mojego życia, który właśnie się zamknął. Rozwód. Mam na imię Kinga, trzydzieści dwa lata, i choć teraz oddycham lżej, to droga do tego momentu była pełna cierpienia. Mój mąż, Bartosz, i ja byliśmy małżeństwem nieco ponad trzy lata. I choć to nie on był głównym powodem naszych kłótni, to jego matka, Danuta Janowska, zdołała nas skutecznie rozdzielić.
Od samego początku mnie nie znosiła. choćby gdy tylko się spotykaliśmy, szeptała Bartoszowi, iż “nie jestem z odpowiedniej rodziny”, iż jestem “zbyt uparta” i iż “psuję mu karierę”. Uwielbiała powtarzać:
— Małżeństwo to nie miłość, to interes. Inaczej będziesz wiecznie biedakiem.
Próbowałam z nią żyć w zgodzie po ślubie. Przynosiłam prezenty, zapraszałam na obiady, pomagałam, gdy chorowała. Na próżno. Wciąż rzucała kąśliwe uwagi. Mówiła Bartoszowi, iż nie umiem gotować, iż nasze dzieci będą “karłowate”, bo podobno moja prababka miała garb. choćby twierdziła, iż widziała, jak “podkochuję się” w sąsiedzie.
Wtrącała się w każdą rozmowę, pojawiała się bez zapowiedzi, urządzała sceny zazdrości. Pewnego razu przyprowadziła do naszego mieszkania dziewczynę, z którą – jak się okazało – marzyła ożenić syna. Zorganizowała romantyczną kolację przy świecach! A ja tego dnia pracowałam do późna.
Bartosz początkowo się śmiał.
— Mama po prostu jest trochę zwariowana, nie przejmuj się – mówił.
Ale z czasem zaczął się wycofywać. Milczał, gdy płakałam, przestał mnie bronić.
W końcu nie wytrzymałam. Budziłam się w nocy z lękiem, zaczęły się problemy z sercem, schudłam i zrozumiałam jedno: ja tu tylko wegetuję. Nie mogłam patrzeć, jak jego matka metodycznie niszczy nasz związek, a on biernie się temu przygląda. Spakowałam rzeczy i wyszłam. Bez krzyków. Bez awantur. Po prostu postawiłam kropkę.
Bartosz choćby nie próbował mnie zatrzymać. Po dwóch dniach wrócił do mamy. Ona wygrała.
Minęły dwa miesiące. Pewnej soboty rano zadzwonił dzwonek. To była ona. Danuta Janowska. Płacząca, z drżącymi rękami, z paczuszką pierników “na herbatkę”.
— Kinga – szepnęła – wróć do Bartka… On jest już inny. Zwolnił się z pracy. Zaczął pić. Mówi, iż nie chce żyć…
Nie mogłam uwierzyć w to, co słyszę. Potem wybuchnęłam śmiechem.
— Tego pani chciała, prawda? Żebyśmy się rozwiedli. Żebym zniknęła. No to gratuluję. Teraz ma go pani na wyłączność.
Zatrzasnęłam drzwi. Nie z zemsty. Po prostu bolało.
Od tamtej pory pisuje do mnie niemal codziennie. Błaga. Mówi, iż nie wiedziała, jak dobrze wpływałam na Bartosza, iż byłam idealną żoną i “duszą domu”. Czytam te wiadomości i nie wierzę. To ta sama kobieta, która przez trzy lata niszczyła moje życie?
Nie wrócę. Nie mogę wrócić tam, gdzie mnie łamano. choćby jeżeli on się zmieni, ja już nie jestem tą samą Kingą. Nie czekam na czyjąś miłość. Nie szukam akceptacji. Chcę spokoju. Ciszy. Radości. Bez wiecznych pretensji i pustych spojrzeń.
Niech Danuta Janowska cieszy się swoim zwycięstwem. Oto jego owoce. Takie, jakich sama pewnie nie pragnęła. Niech się nad tym zastanowi. O ile jeszcze potrafi.
Dziś wiem jedno: czasem oddalenie się jest jedynym sposobem, by znów poczuć, iż żyjesz. I tego będę się trzymać.
