Te słynne filmy mogły skończyć się zupełnie inaczej!

W sequelu filmu Jamesa Camerona udało się wszystko. "Terminator 2" względem pierwszej odsłony dojrzał do miana wyjątkowego filmu akcji, łączącego fantastykę z efektami specjalnymi i porywającą opowieścią. T-800, który przez cały film chroni młodego Johna Connora przed zaawansowanym technicznie zabójcą T-1000, staje się w końcu wyjątkowo ludzką maszyną. Gdy w ostatnich scenach poświęca się na rzecz swojego przyjaciela, niejeden widz uronił łzę. Emocjonalne zakończenie w pierwotnej wersji miało też swój epilog, który nieco zmieniłby wydźwięk następnych części cyklu. Zamiast Sary odjeżdżającej w dal po wygranym pojedynku z maszyną, reżyser pierwotnie postawił na pozytywne podsumowanie dwóch filmów. Główna bohaterka jest w nim starszą panią, narratorką opowieści z perspektywy odległego 2029 roku. Ujawnia, iż rzeczywiście powstrzymała Skynet, a John nigdy nie musiał walczyć o wolność ludzi. Zamiast tego został ojcem i senatorem. Cameron zmienił jednak zdanie, twierdząc iż finałowa niepewność związana z kierunkiem opowieści lepiej zapada w pamięci oglądających.

W słynnym filmie Ridleya Scotta detale zadecydowały o końcowym rezultacie. W efekcie zmian w ostatecznej wersji, którą miał wyświetlać kina na całym świecie, reżyser musiał przełknąć gorycz porażki. Studio odebrało mu film i samo przemontowało niejasne zakończenie, pozostawiając oglądających z większą ilością informacji. W 1982 roku widzowi śledzili więc Deckarda i Rachel, którzy opuścili swoje mieszkanie, zmierzając w nieznane. Kamera śledzi ich pojazd, gdy przejeżdża przez niepasujące do wcześniejszego industrialnego klimatu zielone lasy, a głos głównego bohatera raczy oglądających opowieścią. Gdy "Łowca androidów" stał się klasykiem kina, a w Hollywood poznano się na wizji Scotta, przywrócił zakończenie do swojej pierwotnej postaci. Ekran zaciemnia się, gdy Deckard podnosi z podłogi papierowego jednorożca, a po chwili drzwi windy zamykają się z hukiem. Na szczęście wznowienie i reedycje wymazały z powszechnej pamięci finał wersji kinowej, który jest dziś określany alternatywnym.

Jeśli widz wraz z bohaterami przeżyje w ekstremalnych warunkach, chce wiedzieć, co stało się dalej. Takich informacji oszczędził Danny Boyle w swoim filmie "28 dni później". Wydaje się, iż Jim (CIllian Murphy) mógłby liczyć na lepszą przyszłość. Wraz z Seleną (Naomie Harris) i Hanną (Megan Burns) zaszył się na wsi, lada chwila prawdopodobnie zostanie uratowany. Ale nie od razu zdecydowano się na pełne nadziei zwieńczenie historii. Początkowe plany zakładały jednak znacznie mroczniejsze rozwiązanie filmu, w którym bohater ginie od ran. Dodatki do wydania fizycznego filmu potwierdzały, iż początkowo umierał na stole operacyjnym albo postrzelony przez żołnierzy. choćby wersja z filmu potwierdzała jakąś dozę niepewności, jakby jeszcze nie wszystko się wyjaśniło. Widocznie w świecie po apokalipsie nikt nie może czuć się bezpieczny, choćby główny protagonista.

Fabuła filmu "Fatalne zauroczenie" skupia się wokół wpływowego prawnika Dana, który pewnego wieczora kończy w łóżku z obcą kobietą. Ta jedna noc łamiąca małżeńskie przyrzeczenia rozpoczyna falę strasznych wydarzeń. Opowieść nie jest jednak dramatem sądowym, w którym na niewierności męża cierpi cała rodzina. To kochanka zaczyna zachowywać się niczym namolna fanka, cały czas żyjąc uczuciami płomiennego romansu. Z czasem jej prośby zmieniają swoją postać i brzmią jak realne zagrożenie. W finałowych scenach kobieta posuwa się do najgorszego – włamania do domu Dana i zastraszenia rodziny. Ostatecznie to żona neutralizuje zagrożenie przy pomocy pistoletu, kończąc koszmar bliskich. Produkcja mogła mieć inne zakończenie, które rzuciłoby inne światło na negatywną postać filmu. W pierwszych wersjach, testowanych na zamkniętych pokazach, napastniczka ginęła od ran zadanych samej sobie. Grająca ją Glenn Close przyznawała później, iż ostateczny finał nie grał jej z własnym wyobrażeniem o tragicznej bohaterce. Jednak plebiscyt wśród publiki testowej wygrała krwawa zemsta.

Skutkiem zmiany zakończenia w filmie "Jestem legendą" również były pokazy testowe. Wersja, którą w grudniu 2007 zobaczyli widzowie w kinach, kończyła się poświęceniem głównego bohatera. Neville (Will Smith) ginie, aby ocalić antidotum na chorobę trawiącą ludzkość. Zamiast pełnego akcji finału, w oryginalnym zakończeniu atak potworów na laboratorium naukowca rozwiązywała perswazja. Lekarz orientował się, iż wataha chce odzyskać przetrzymywaną członkinię grupy, a sam jest postrzegany jako zagrożenie dla mutantów. Oddaje ją zatem w ręce napastników, wymieniając długie spojrzenie z samcem alfa. przez cały czas bez odpowiedzi na pytanie o naturę choroby, opuszcza Nowy Jork i rusza w poszukiwaniu cywilizacji. Powrót Smitha w nadchodzącym sequelu zwiastuje, iż kanonicznym finałem filmu jest zatem wersja pierwsza, początkowo dostępna na wydaniach płytowych.

Ten kameralny dramat okazał się wyjątkowym sukcesem na ekranach kin. Przy budżecie rzędu 4,5 mln dolarów zarobił na całym świecie ćwierć miliarda. Film zdobył szereg prestiżowych nagród, w tym Oscara za najlepszy scenariusz oryginalny. Rozpoczął kariery reżysera Jordana Peele’a (jako człowieka od gatunkowych miszmaszy, a nie komika z duetu Kay & Peele) czy aktora Daniela Kaluuyi. Misternie zaplanowana opowieści o losach Chrisa, chłopaka, który przyjeżdża w odwiedziny do domu rodziców swojej dziewczyny, wymagała dodatkowych poprawek w ostatnim akcie. Gdy bohaterowi udaje się uciec z piekielnego domostwa i pokonać rodzinę, nad ciałem kobiety zastają go światła samochodu. Wersja kinowa zakłada ratunek – w postaci sympatycznego przyjaciela, który przybywa z odsieczą. Peele stworzył też mroczną i bardziej dosadną puentę opowieści o rasizmie. Pasażerami okazują się bowiem policjanci, którzy aresztują chłopaka ze względu na brak dowodów na szemrane interesy rodziny. Tym samym staje się on kolejnym niewinnym zakładnikiem systemu penitencjarnego. Reżyser zdecydował się jednak na ciekawszą wersję, łamiącą konwencję i perspektywę na całą opowieść.

Słynna komedia Kevina Smitha z 1994 roku bawiła Amerykanów, ale pierwotnie także miała skończyć się przy akompaniamencie smutku. Reżyser chciał, aby po wyjściu Randala ze sklepu, do środka wtargnął uzbrojony napastnik, który chce ukraść utarg z całego dnia. Dante zostaje postrzelony na miejscu i umiera na oczach widzów. Ostatecznie to nawiązanie do zamykających scen filmu "Rób, co należy" (jednego z ulubionych filmów Smitha) nie trafiło do dystrybucji. Przycięto je, pozostawiając sklepikarza żywego. Gdyby jednak pozostawiono ten mroczny finał, być może film nie odniósłby takiego sukcesu, a bohaterowie nie staliby się stałymi bywalcami w kolejnych produkcjach reżysera, w tym dwóch kolejnych części "Sprzedawców".

W 2004 roku "Efekt motyla" został od razu obdarzony niezwykłą mocą miłości fanów. Z seansu wynieśli przede wszystkim przekonanie, iż obcowali z obrazem wielkim, mądrym i ważnym. Film uczy o konsekwencjach małych wyborów, elementach większej całości zmieniających nasze całe życie. Zamiast słodko-gorzkiego zakończenia sprawiającego, iż główny bohater traci najlepszego przyjaciela i miłość swojego życia, w proponowanej wersji oczekiwano jeszcze bardziej dosadnego rozwiązania. Według niego zagrany przez Ashtona Kutchera bohater decyduje o zmianie przyszłości, przenosząc się w czasie do momentu przed własnymi narodzinami. Jako nienarodzony płód postanawia oszczędzić cierpień w przyszłości i odbiera sobie życie za sprawą pępowiny. Samobójstwo nienarodzonego dziecka mogłoby być najwyżej tematem kina przekraczającego granice dobrego smaku, zatem jego zmiana wyszła produkcji na dobre.

To zakończenie wielu fanów traktuje jako najlepsze, choć oficjalnie jest jedynie pierwotnym, usuniętym z obiegu zwieńczeniem historii. Ash Williams zasypia zarówno w jednej, jak i w drugiej, tej niewykorzystanej wersji - szykuje się do podróży do swojej rzeczywistości. Według filmu bezpiecznie dociera na miejsce, może pochwalić się swoimi osiągnięciami, a choćby znowu uratować świat. Tymczasem oryginał zakładał małą pomyłkę, kończącą film na śmieszno-strasznej nucie. Protagonista ma przyjąć sześć kropel wywaru, ale popełnia błąd w obliczeniach i zażywa siedem. Gdy wygrzebuje się na powierzchnię, nie może uwierzyć własnym oczom. Cały świat jest tylko swoją postapokaliptycznym cieniem, a brodaty Ash wykrzykuje w rozpaczy "Zaspałem!". Zrozumiała jest interpretacja zakończenia jako bardziej pasującego do tonu filmu, zamiast narzuconego przez studio, eksploatującego heroiczność bohatera.

David Morrell napisał swoją powieść jako krytykę statusu weteranów, którzy powrócili do domu po zakończneiu wojny w Wietnamie. "Pierwsza krew" interpretuje ją, dodając nieco rozrywkowej akcji, ale ciągle zachowując ten sam ton. Aby pozostać w zgodzie z materiałem źródłowym, podkreślając jego krytyczny wydźwięk, w pierwszej wersji scenariusza, John Rambo nie wychodzi z okrążenia o własnych siłach, ale zamiast tego ginie. Nie zabijają go kule innych żołnierzy, ale weteran odbiera sobie życie, używając pistoletu pułkownika Trautmana. Według reżysera Sylvester Stallone zaproponował, aby przynajmniej na końcu bohater, który do tej pory był ciągle niszczony przez przeciwności losu, mógł uzyskać choć trochę odkupienia. Z pewnością z takiego obrotu spraw było zadowolone studio, które nie musiało wymyślać historii na nowo, aby wyprodukować kolejne kasowe filmy z serii.