Takie kino drogi to ja lubię! Warto iść na Suzume do kina

archigame.pl 1 rok temu

Nieczęsto można w kinie obejrzeć japońską animację. Widać o Suzume zrobiło się na tyle głośno, iż ktoś postanowił puścić ten film choćby w mniejszych kinach. Była to dla mnie świetna okazja, by obejrzeć w końcu jakieś anime na wielkim ekranie. Nie żałuję!

Korzystając z okazji, iż film był wyświetlany w naszym lokalnym kinie, zaproponowałem młodemu wyjście do kina na Suzume. Nie trzeba było go specjalnie gwałtownie przekonywać, bo sam czyta mangi i ogląda anime. Zrobiliśmy więc sobie męski wypad na „chińskie bajki” i było super!

Jest dziwnie i fajnie

Nie ma sensu opowiadać fabuły, bo nie jest ona ani jakoś specjalnie trudna do zrozumienia, nie jest wielowątkowa i nie jest skomplikowana. Jak na japoński standard. Ot dziewczynka przypadkiem robić, później spotyka mężczyznę, który zamienia się w krzesło, a następnie po wielu przygodach ratuje Japonię przed kataklizmem.

W międzyczasie odkrywa w sobie wiele emocji, spotyka ludzi i dzieli się emocjami. Powiedzmy sobie szczerze: japoński standard w anime. Dodajmy do tego trochę retrospekcji, wiele metaforycznych detali i kilka azjatyckich klisz. Mamy to! To Suzume.

Z drugiej strony. Całość historii jest prowadzona jak po sznurku, w dobrym tego sformułowania znaczeniu. Bohaterów poznajemy stopniowo, ciesząc się ich skrywaną historią i doceniać to co przeżyli. Tempo jest niesamowicie wyważone, akcja przeplata się z rozmowami, długimi ujęciami pejzaży współczesnej Japonii i świetnymi animacjami.

Świetny motyw drogi

Główną bohaterką jest tytułowa Suzume mieszkająca na Kiusiu. I powiedzieć, iż się ją lubi od pierwszych chwil to nic. Drobna i wrażliwa dziewczyna gwałtownie się wplątuje w tajemniczą przygodę, która zamienia się w podróż po całej Japonii.

W trakcie podróży nie tylko odwiedza znane miejsca takie jak Kobe czy Tokio, ale ekscytuje się tą podróżą nie mniej niż widz śledzący jej losy. Dla siedemnastolatki taka podróż do centrum swojego kraju musi być niesamowitym przeżyciem choćby i bez tajemniczej intrygi. Suzume ekscytuje się bliskością góry Fudżi, czy jest przytłoczona dworcem w centrum Tokio. Niesamowicie uroczo to zagrane.

Przyjemnie się patrzy na jej podróż, która czerpie najlepsze elementy z filmów drogi, ale podane w młodzieżowy i familijny sposób. Fani japońskiej kultury też nie będą zawiedzeni, ponieważ jej podróż to nie tylko możliwość obejrzenia ciekawych miejsc, ale również obserwacja specyficznego japońskiego społeczeństwa.

Audiowizualna uczta

Nowe dzieło Makoto Shnkai’a to prawdziwa wizualna perła. Niemal każde ujęcie pieści oko widza, o ile nie dopracowaniem, to ruchem kamery. Niesamowicie wypadają zwłaszcza pejzaże ukazujące piękno Japonii. Niezależnie czy panoramy ukazują długie postrzępione wybrzeża, czy obszar metropolitalny Tokio, za każdym razem wyciskane są z tych ujęć ostatnie soki.

Gdybym miał się czegoś czepiać, to nieco gorzej wypadają ujęcia dynamiczne ukazywane w czasie, gdy bohaterowie poruszają się autem, a piękną paralaksę zastępują efekty imitujące dynamikę 3D. One nieco odstawały. Zresztą, jak to wygląda, wystarczy obejrzeć powyższy zwiastun.

Jeszcze lepiej wypada moim zdaniem dźwięk. Wszyscy zagrali doskonale, iż od pierwszych wypowiedzianych słów, czuć ich charakter i jakąś taką prawdę. Natomiast muzyczne kompozycje to już najwyższa możliwa półka.

Skutecznie podbijają, co mają podbić, kruszą emocje tam, gdzie powinny i nagradzają zmysły widza wtedy, kiedy trzeba. Główny motyw muzyczny wpada ucho już w momencie, gdy ogląda się zaledwie zwiastun i słucha głównego motywu – Suzume no Tojimari. Audiofile powinni być zadowoleni.

Suzume – jest dobrze

Suzume to film, dla którego warto iść do kina, zwłaszcza iż na wielkim ekranie ostatnio brakuje takich kompozycji, które kończą się i zamykają klamrą w perspektywie jednej części. A tutaj się to udaje. Poznajemy bohaterów, zaczynamy ich lubić i historia się kończy. Nie musimy czekać na sequel czy prequel.

Jest to uniwersalna opowieść dla szerokiego grona widzów, którzy mogą cieszyć się historią tu i teraz. Film Makoto Shinkai’a to też niezły pretekst, by przekonać część osób, dla których anime to przez cały czas jedynie Czarodziejka z Księżyca i Dragon Ball, iż to całkiem sprawne medium do opowiadania fajnych, zwartych historii.

A o ile już macie okazję iść z nastolatkiem/nastolatką, która jest waszym dzieckiem to już zupełnie fajnie. Bo na taki film można spokojnie wybrać się w każdym wieku i zacieśnić więzy. Zapytajcie po seansie dziecko, co mu się najbardziej podobało. To będą dziesiątki minut spędzonych na fajnej rozmowie. Gwarantuję!