Tajemniczy gość: opowieść o rodzinnej więzi

W małym miasteczku nad Jeziorem Morskim, gdzie zachody słońca malują taflę wody na złoto, a drewniane domy tchną historią, Zofia Kowalska wróciła ze sklepu z ciężkimi torbami. Na deser kupiła wielkiego arbuza, myśląc, jak ucieszy się syn. Postawiła zakupy w przedpokoju i nagle się zaniepokoiła – z pokoju syna dochodziły ciche głosy, jakby ktoś prowadził rozmowę. Serce Zofii zabiło mocniej. Weszła do środka i zamarła – jej syn, Bartek, bawił się drewnianymi figurkami z nieznajomym mężczyzną. Obaj uśmiechali się, układając klocki, jakby bali się przerwać tę chwilę. Zofia przyjrzała się gościowi i oniemiała.

„Znowu siedzisz w domu, Bartek?” – warknęła kiedyś. – „Tak prześpisz całe życie! Spójrz na Tomka, twojego dawnego kolegę. Został mechanikiem, ma pracę, rodzinę. Rozwiódł się, ale gwałtownie znalazł nową żonę, dzieci mają już dwoje. choćby z pierwszą żoną się dogaduje – synek latem u nich mieszka. Sąsiedzi zachwyceni, życie kwitnie! A ty? Nic! Tylko warsztat i te twoje drewniane cudeńka.”

Bartek podniósł wzrok znad dłuta:

„Mamo, mam pilne zamówienie.”

„Oczywiście, zawsze pilne” – westchnęła Zofia. – „Trzydzieści dwa lata w domu, a nic się nie zmieni. choćby ojciec cię rozpuszcza, ciągle milczy.”

Wyszedłszy z warsztatu, w którym Bartek spędzał większość czasu, Zofia kręciła głową.

Syn ledwo skończył podstawówkę. Uczył się dobrze, ale nie znosił szkoły – za dużo krzyku, za dużo ludzi. „Nie pójdę do liceum” – oświadczył. „Mam swoje zajęcie.” Stolarz już był niezły, podobnie jak ojciec, który całe życie pracował w miejscowej fabryce mebli. Bartek był jeszcze cichszy niż on. Woląc ciszę, godzinami strugał w drewnie, tworząc zabawki i meble. Zamówienia miały na pół roku naprzód.

Matka nie rozumiała. „Dlaczego nie szuka dziewczyny? Nie chce rodziny?” Bartek wzruszał ramionami: „Za głośne, za dużo gadania.”

Tym razem dostał pilne zlecenie – biurko i krzesło dla chłopca. Zamówienie przyszło przez internet. Klient nalegał, by Bartek przywiózł je osobiście, bo chłopiec był słaby i potrzebował dopasowania.

Bartek nie lubił wyjazdów – zwykle ojciec zawoził gotowe rzeczy. Ale klient uparł się. W końcu pojechali z ojcem do wsi na końcu świata. Drzwi otworzyła kobieta.

„Dzień dobry, szukam Jędrzeja” – powiedział Bartek, spodziewając się mężczyzny.

„To ja” – odparła cicho. „Proszę wejść, tylko niech pan mówi cicho. Mój synek, Kacper, boi się obcych.”

Chłopiec siedział przy małym stoliku, budując coś z klocków. Bartek gwałtownie zmontował biurko, ostrożnie przenosząc zabawki. Kacper wyprostował się, postawił stopy na podnóżku i wrócił do układania.

„Mąż nas zostawił” – wyjaśniła krótko Jędka, widząc jego spojrzenie. „Kacper się wystraszył, gdy wrócił pijany. Lekarze mówią, iż z czasem mu przejdzie. Proszę, już przelałam pieniądze.”

„Niech wam się dobrze wiedzie” – powiedział Bartek. – „Jeśli coś będzie potrzebne, niech pani pisze.”

Przez tydzień nie mógł się skupić. W końcu wziął resztki dębu i jesionu, pracował do rana. Z rana wsiadł do samochodu.

„Gdzie sam jedziesz?” – spytała Zofia.

Ojciec tylko pokiwał głową, oddając klucze.

Dotarł na miejsce. Drzwi otworzył sam Kacper.

„Gdzie mama?” – zapytał zaniepokojony Bartek.

Chłopiec nic nie odpowiedział, tylko poprowadził go do pokoju. Bartek wyjął z plecaka drewniane figurki – domek, psa, człowieka. Kacper wziął jedną, przejechał palcem po gładkim drewnie i uśmiechnął się – tak samo jak Jędrka.

Gdy Zofia wróciła ze sklepu, usłyszała głosy z pokoju. Weszła i oniemiała – Bartek bawił się z Kacprem, obaj uśmiechnięci, układając nowe figurki.

Minęły dwa miesiące, gdy Bartek wrócił z gośćmi:

„Mamo, tato – to Jędrka i nasz Kacper.”

Zofia otworzyła usta, ale ojciec uciszył ją wzrokiem.

Na wiosnę Tomek, dawny kolega, pomógł im dobudować część domu. Ślub był cichy, a gdy przyszła jesień, Jędrka i Kacper wprowadzili się na dobre.

„Synu, skąd wziął ci się ten pomysł?” – pytała Zofia.

„Nie wiem” – wzruszył ramionami Bartek. – „Gdy ich zobaczyłem, zrozumiałem – oni są tacy sami jak ja. Jakbym dostał rodzinę na zamówienie.”

Na wiosnę urodziła się córeczka, Zosia. Kacper zaczął mówić więcej, a teraz Bartek odprowadza go do szkoły. Choć jeżeli dla Zosi jest tatą, to dla Kacpra też. Chłopiec uśmiechnął się i pobiegł do warsztatu – tata obiecał nauczyć go strugać w drewnie.

I tak w cichym domu nad jeziorem znalazło się miejsce dla nowego szczęścia. Czasem los daje nam to, o czym choćby nie marzyliśmy, tylko trzeba być cierpliwym.