Tajemnica, która szarpała serce

Tajemnica, która rozdzierała serce

Ostatnio Kacperowi coraz częściej wydawało się, iż rodzice ukrywają przed nim coś ważnego, jakąś mroczną tajemnicę. Ta myśl, niczym cień, chodziła za nim krok w krok, sprawiając, iż serce ściskało mu się z niepokoju. Jedenastoletni chłopak o jasnych niebieskich oczach i wiecznie rozczochranych włosach, miłośnik podwórkowego hokeja i przygód, czuł się zagubiony w gąszczu własnych wątpliwości.

Gdy tylko Kacper wchodził do pokoju, w którym rozmawiali rodzice, mama nagle oblewała się rumieńcem, a tata zaczynał niezręcznie żartować lub opowiadać stare anegdoty. Coś się działo za jego plecami, ale co? Kacper, bystry i spostrzegawczy jak na swój wiek, nie potrafił znaleźć odpowiedzi. Wychowała go babcia, Bronisława Janina, która nauczyła go patrzeć na świat głębiej niż inne dzieci.

Dla babci nie liczyło się to, czy Kacper jest porządnie ubrany, czy dostał piątkę w szkole. Ważne było, by zaszczepić w nim miłość do książek. Wierzyła, iż dobra literatura i rodzinne ciepło ukształtują go na człowieka o wrażliwym sercu. choćby gdy Kacper nauczył się czytać samodzielnie, przez cały czas czytała mu na głos, dyskutując o postaciach, ich wyborach i życiowych lekcjach. Tata Kacpra, Wojciech, mruczał czasem, iż chłopcu niepotrzebne są te „bajdurzenia”, ale Bronisława Janina upierała się przy swoim – książki pomogą mu odnaleźć swoją drogę.

Kacper uwielbiał babcię i powierzał jej wszystkie sekrety. Teraz jednak, gdy dręczyły go podejrzenia, bał się choćby przed nią otworzyć. Wyobraźnia malowała mu przerażające scenariusze – jeden straszniejszy od drugiego. A nuż tata nie jest zwykłym inżynierem w fabryce, tylko pracuje dla tajnych służb? Może to szpieg, którego lada chwila zdemaskują? Kacper widział przed oczami, jak po rodziców przyjeżdżają tajniacy, zabierają ich, a on z mamą i babcią nosi paczki do więzienia. A jeżeli i mama jest w to zamieszana? Wtedy zostanie sam z babcią, a rodziców będą przesłuchiwać, wyciągając z nich państwowe tajemnice.

– No nie, przecież nie mogą być szpiegami – szeptał Kacper, siedząc w swoim pokoju w małym miasteczku pod Katowicami. – Są tacy dobrzy. Chyba iż ich zmuszono? Mama jest przecież taka delikatna, łatwo ją zastraszyć…

Na te myśli Kacprowi kręciły się łzy w oczach. Współczuł rodzicom, wyobrażając sobie, jak cierpią przez jakąś straszną tajemnicę. Jego wyobraźnia, podsycona przygodowymi książkami, które czytał z babcią, zamieniała każde słowo rodziców w zakodowaną wiadomość. Zdawało mu się, iż porozumiewają się sekretnym językiem, pełnym szyfrów. Nocami Kacper leżał bez snu, wzdrygając się przy każdym szmerze, w obawie, iż za chwilę po rodziców przyjadą nieproszeni goście. Nie wiedział, jak im pomóc, a to rozrywało mu serce.

Rodzice zauważyli, iż z synem dzieje się coś niepokojącego. Zblakł, stał się zamknięty w sobie, przestał się uśmiechać. Zabierali go do lekarzy, ale ci tylko rozkładali ręce: „Wiek przejściowy, stres, szkolne obowiązki”. Radzili więcej spacerować, grać w hokeja, spędzać czas razem. Nic jednak nie pomagało – Kacper czuł, iż rodzice coś ukrywają, a to tylko potęgowało jego niepokój.

Tymczasem rodzice, Kinga i Wojciech, coraz częściej dyskutowali, jak powiedzieć synowi prawdę. Tajemnica, którą chronili, stawała się zbyt ciężka do udźwignięcia. Odkładali rozmowę, czekali na odpowiedni moment, ale wiedzieli, iż dłużej nie da się tego przeciągać. Wszystko zaczęło się od przypadkowego spotkania w lokalnym sklepie. Była sąsiadka, z którą mieszkali w innym mieście, rozpoznała ich i zaczęła zadawać pytania. Miasteczko było małe, plotki roznosiły się błyskawicznie. Gdyby wiadomość dotarła do Kacpra od obcych ludzi, złamałoby mu to serce.

Kacper nie był ich rodzonym synem. Adoptowali go, gdy był malutki. Właśnie dlatego przeprowadzili się z rodzinnego miasta – by zacząć nowe życie i uchronić chłopca przed ciekawskimi językami. Nie planowali ujawniać prawdy, ale teraz nie mieli wyjścia.

Pewnego zimowego weekendu, przy śniadaniu, rodzice zdecydowali się na trudną rozmowę. Babcia, jakby przeczuwając, iż jej obecność będzie zbędna, wyszła załatwić swoje sprawy. Kinga, nerwowo gniotąc brzeg obrusa, zaczęła:

– Kacper, musimy z tobą porozmawiać. To ważne…

Jej głos drżał, ale zebrała się w sobie.

– Adoptowaliśmy cię, synku. Byłeś malutki, gdy znaleźliśmy cię w domu dziecka. Pokochaliśmy cię od pierwszego wejrzenia.

Kacper zastygł, wpatrując się w rodziców szeroko otwartymi oczami. Dlaczego nie w szpitalu? O czym oni mówią?

– Jesteś naszym synem, tylko iż nie z krwi. Kochamy cię, babcia cię kocha, twoje ciocie i wujkowie… Wszyscy cię kochają – dodał tata, starając się mówić stanowczo.

Wtedy Kacper nagle się uśmiechnął, a potem wybuchnął śmiechem. Rodzice wymienili się zaskoczonym spojrzeniem.

– I to wszystko? A ja myślałem, iż zaraz przyjdą po was agenci albo coś gorszego! To mogę iść na lodowisko z kumplami?

Szczęśliwy wybiegł z domu, zostawiając rodziców w lekkim osłupieniu. Tajemnica, która dręczyła go od miesięcy, okazała się wcale nie taka straszna, a serce chłopca wypełniła ulga.