NATALIA KORCZAKOWSKA: – Ja mam nadzieję, iż sztuczna inteligencja w teatrze zadziała trochę jak wejście elektryczności na przełomie XIX i XX w. Tzw. efekt obcości Bertolta Brechta powstał podobno w następstwie tego, iż na próbie ktoś przypadkiem skierował spot reflektora w kulisę, obnażając sznurownię, maszynerię odpowiedzialną za tworzenie iluzji, a potem na aktora, zamieniając go w świetlistą, nierealistyczną postać. To zaowocowało ideą, wedle której tworzenie dystansu do bohatera może uczyć widza krytycznego myślenia; teatr przestał być tylko obrazem rzeczywistości, stał się także medium jej kwestionowania. Może sto lat później sztuczna inteligencja i sztuka cyfrowa dadzą teatrowi tego typu impuls, wydobywając z mroku tym razem widza? Kiedy przygotowywałam się do nowej premiery, uderzyło mnie, iż globalne korporacje technologiczne walczą o sekundy ludzkiej uwagi, a nam w teatrze co wieczór kilkuset widzów daje dwie godziny swojej uwagi i czasu. o ile teatr podkreśli tę bezpośrednią relację z widzami, to jest szansa, iż przetrwa i się wzmocni, bo ludzie tym bardziej będą szukać tego typu „żywych” i bezpośrednich doświadczeń, im bardziej będą w życiu codziennym otoczeni przez automaty.
To ciekawe, bo wydaje się, iż wydarzenie, do którego się odnosisz w sztuce, nie napawa optymizmem. To głośny pojedynek z 2016 r. w planszowej grze go, bardzo skomplikowanej i bardzo popularnej w Azji, który człowiek przegrał z maszyną, napędzanym sztuczną inteligencją programem AlphaGo Google.
To zależy, jak na to spojrzeć.
