Nazywam się Zofia Nowak i mieszkam w spokojnej dzielnicy na obrzeżach Łodzi. Wszyscy się tu znają, szczególnie starszych ludzi. Był u nas pewien dziadek — Jan Kowalski. Niedawno skończył osiemdziesiąt dwa lata, ale trzymał się dzielnie, mimo chudości i przygarbionych pleców. Każdego ranka odpalał swojego starego malucha i jechał do centrum — po emeryturę, do apteki, na targ. Miał choćby towarzyszkę życia — Marię Lewandowską, o dwadzieścia lat młodszą, pełną energii, zadbaną, o łagodnym spojrzeniu. Wieczorami spacerowali, trzymając się za ręce jak nastolatki na randce. Sąsiedzi patrzyli na nich z czułością, a szczerze mówiąc, trochę im zazdrościli tego cichego szczęścia.
Pewnego dnia w domu Jana pojawił się wnuk. Przyjechał z wioski pod Płockiem — Krzysztof. Na pierwszy rzut oka skromny chłopak, dwadzieścia siedem lat, grzeczny, wręcz nieśmiały. Opowiadał, iż na wsi nie ma pracy, życie jest ciężkie, i prosił dziadka o tymczasowy dach nad głową. Mówił, iż jak tylko znajdzie pracę, wynajmie mieszkanie i sprowadzi narzeczoną. Jan nie wahał się ani chwili — wpuścił go. To przecież rodzina, jak można nie pomóc?
Na początku wszystko wyglądało normalnie: Krzysiek chodził na rozmowy o pracę, szukał swojego miejsca. Dziadek pomagał, jak mógł — karmił, ubierał, choćby dawał drobne na życie. Marii poświęcał mniej uwagi — wszystkie siły przeznaczał na wnuka. Kobieta tylko wzdychała, ale rozumiała: rodzina to rodzina.
Minęły dwa miesiące. Wnuk stracił zainteresowanie pracą — emerytura dziadka okazała się całkiem pokaźna. Pieniędzy starczało na wszystko: papierosy, taksówki, wieczorne wyjścia ze znajomymi. Tylko ta narzeczona, ta wiejska, dzwoniła prawie co wieczór: “Kiedy w końcu zabierzesz mnie do miasta?” Wtedy Krzysztof postanowił działać — zatrudnił się jako ochroniarz w supermarkecie i dostał pierwszą wypłatę.
Ale potem stało się coś, co mrozi krew w żyłach. Podekscytowany podszedł do dziadka i najsłodszym głosem powiedział: “Dziadku, chcę zamieszkać z tobą oficjalnie. Dajmy ci czasową meldunek, a żeby wszystko było zgodnie z prawem, podpisz mi kilka dokumentów na mieszkanie. Będę ci za nie płacił, jak przystało na porządnego człowieka.” Jan, nie czytając dokładnie, podpisał.
Tydzień później do mieszkania wprowadziła się Kinga — owa narzeczona. Młoda, z pomalowanymi paznokciami i kapryśnym spojrzeniem. A niedługo potem para oznajmiła Janowi, iż mieszkanie teraz należy do nich. Okazało się, iż podpisał darowiznę. Starzec zbladł. Trząsł się z przerażenia i upokorzenia. Nie mógł uwierzyć, iż jego własny wnuk mógł zgotować mu taką podłość.
Młodzi nie bawili się w długie wyjaśnienia. Zaproponowali dziadkowi i Marii przeprowadzkę do starego domu na wsi, “na świeże powietrze”, bo podobno będzie im tam lepiej. Ale kobieta okazała się silniejsza, niż myśleli. Maria Lewandowska lata pracowała w telewizji, znała dziennikarzy, prawników i ludzi z wpływami. Podniosła taki raban, iż sprawa trafiła do wiadomości.
Kiedy sąsiedzi poznali prawdę, całą ulicą poszli na policję. Złożyli zeznania, przyprowadzili świadków, szczegółowo opisali wszystko, co wiedzieli. Kilka dni później do drzwi mieszkania zapukali mundurowi. Krzysztof zrozumiał — jego przekręt się posypał. Pod presją opinii publicznej zrezygnował z mieszkania, spakował walizki i uciekł z Kingą z powrotem na wieś. Tylko nie do swojej — tam też spotkał się z pogardą. Rodzina odwróciła się od niego. choćby matka powiedziała, iż nie chce go więcej widzieć.
A Jan Kowalski został w swoim mieszkaniu. Ale euforia nie wróciła od razu. Długo siedział w milczeniu, wpatrując się w okno. Tylko Maria trzymała go za rękę i szeptała: “Nie jesteś sam, Janku. Jesteśmy razem.”
Czasem zdrada nie przychodzi z zewnątrz. Nosi twoje nazwisko, nazywa cię “dziadkiem” i uśmiecha się słodko, dopóki nie zabierze ci wszystkiego.
