Steczkowska zdradziła, z czym musiała mierzyć się jej mama: „Opieka społeczna przychodziła co jakiś czas”

Byłam z mamą do końca. Opieka nad osobą starszą jest trudną rzeczą, nie tylko psychicznie i fizycznie. Ja mam dużo empatii do ludzi, może nie wyglądam, ale mam ogrom empatii do ludzi. Ale miłość do mojej mamy i wdzięczność, za to, iż dała mi życie, przewyższała wszystkie problemy, które się z tym wiązały. Ja naprawdę z sercem się nią opiekowałam i chciałam tego, to była moja decyzja, nas jest dziewięcioro i ja powiedziałam, iż nie chcę żeby mama trafiła do ośrodka, bo już była niepełnosprawna i potrzebowała opieki codziennej, iż ja biorę ten trud dochowania opieki do jej śmierci w swoim domu, wśród swojej rodziny.

To były jej ostatnie lata. Miałam chwile zwątpienia. Fizycznie byłam zmęczona... Kiedyś mówiłam o tym, udzieliłam wywiadu o mamie i ktoś napisał: tak, ona ma pięć opiekunek, w ogóle sobie nie zdaje z tego sprawy. Nie wiem skąd ludzie mają takie głupoty w głowie. Ja mam jedną opiekunkę dla mamy, bo moja mama ważyła około 70 kilo (...). Jedna osoba nie podniesie człowieka bezpiecznie, muszą być dwie, to byłam zawsze ja z moją cudowną Hanią, albo opiekunką, która przychodziła, oprócz pielęgniarki, która doglądała mamy, z wiadomych, zdrowotnych powodów, bo była karmiona przez sondę. To robiłam ja, łącznie ze wszystkimi rzeczami, które wiążą się z fizjologią człowieka, których nie może sam zrobić. Ja się tego nie wstydzę, ja jestem szczęśliwa, iż mogłam z nią być, iż mogłam czesać jej włosy, mogłam ją kąpać. Mogłam robić to, co jako córka, chciałam zrobić. Po prostu chciałam, nikt mnie do tego nie zmuszał.

Dziś jeżeli ktoś ma tyle dzieci, to jest bohaterem. Kiedyś to było napiętnowane! Mojej mamie tak współczułam, jak już opowiadała mi to, jak byłam dorosła. Moja mama była bardzo czystą osobę, ja też mam paranoję czystości, przysięgam, to jest paranoja. (...) Moja mama była porządną gospodynią, bo przecież całe życie poświęciła nam. Bardzo dobrze gotowała, chociaż tego nie lubiła. Pięknie śpiewała i malowała, ale musiała zapomnieć o tych rzeczach, bo nas miała dziewięcioro. W domu było super czysto, i ta opieka społeczna, która przychodziła co jakiś czas, bo tam było: ich jest dziewięcioro, to jest patologia. I jak wchodziła, to moja mama z taką dumą, bo miała być z czego dumna. I te baby przyszły i mówiły: To tu nie ma robaków? Dzieci nieosmarkane? Takie rzeczy robiły mojej mamie, no przecież to okrutne! To moją mamę bardzo raniło, jak to opowiadała, to widać, iż emocjonalnie była zraniona. Ona starała się wszystko robić najlepiej, jak potrafiła, a ktoś z zewnątrz sprawdzał ją, czy ona jakiejś patologii nie robi. Jakiej patologii? Cudowna kobieta, cudowni rodzice, który wychowali swoje dzieci, dali im miłość i czas, w takim wymiarze jaki mogli.

Mój tata był taki: poszedł po szafę czy lodówkę, przyniósł skrzypce. Moja mama krzyczała, a on mówił: Danusiu, nie denerwuj się, wszystko będzie dobrze. Mój tata był oderwany od rzeczywistości, gdyby moja mama go nie uziemiała, to by latał w chmurach.

Moi rodzice mieli podejście do swoich dzieci, iż nie czułam strofowania. Ze ja coś muszę... Ale było nas dużo, musieliśmy się zająć sobą sami, ale oni mieli do nas ogrom miłości i serca, ale i luzu, który powodował, iż dzieci musiały radzić sobie same, iż nie były osaczone. Żyliśmy w tyglu emocji, w domu, który na szczęście był duży. Każdy z nas się wychował w tym domu, poradził sobie, na swój sposób, jaki chciał. Ja podjęłam taką decyzję, iż zostałam osobą publiczną, co też niesie ze sobą trudne konsekwencje. Ale uważam, iż moi rodzice byli wspaniałymi ludźmi.