SOLO INACZEJ powraca na Elektoralną z premierowym spektaklem!

09/01/25

SOLO INACZEJ powraca na Elektoralną z premierowym spektaklem!


Już 17 i 18 września zapraszamy na dwa premierowe pokazy monodramu Jadwiga w wykonaniu Agnieszki Przepiórskiej. Spektakl oparty jest na życiu i twórczości Jadwigi Stańczakowej – niewidomej poetki i prozaiczki.

Mazowiecki Instytut Kultury, Elektoralna 12, Warszawa (Sala Widowiskowa)
17.09 i 18.09, godz. 19:00
czas trwania: 80 minut
dostępność: pętla indukcyjna, audiowstęp, tłumaczenie PJM (dostępne 18.09)
Bilety: 75 zł (do kupienia na stronie mik.waw.pl)

Gdyby szukać jednego słowa, którym można spróbować opisać życie Jadwigi Stańczakowej, byłoby to słowo: cień. Utrata wzroku, wejście w cień. Cień ojca. Cień żydowskiego pochodzenia. Cień getta. Cień utraconego brata i przyjaciół. Cień Mirona Białoszewskiego. Cień depresji. Tym jednym słowem nie da się jednak opisać całego życia. Bo droga ociemniałej Jadwigi Stańczakowej to też niewyobrażalna, mozolna i często beznadziejna walka o wyjście z cienia. Z każdego cienia. Do jasności. Do własnej twórczości, do własnego ja, do samostanowienia, samoakceptacji i decydowania o swoim losie. O losie kobiety, matki, babki, dziennikarki i poetki. Sama o sobie mówiła: „ja ślepak”. I jako jedna z pierwszych odważyła się pisać o utracie wzroku i depresji, tak jak jeszcze nikt wtedy nie pisał.

To teatr, który się nie narzuca, ale zostaje. Nie w oczach, ale w ciele. Nie przez krzyk, ale przez rezonans ciszy. Jadwiga wpisuje się w nurt kobiecych opowieści budowanych przez trio Gryszkówna–Przepiórska–Rowicki, ale jest jego najdelikatniejszym i – być może – najbardziej dojrzałym ogniwem. Świadectwo tego, iż teatr może być przestrzenią spotkania z tym, co nieoczywiste. I iż w świecie pełnym hałasu wciąż warto opowiadać historie z szeptem.-Wiesław Kowalski, „Teatr dla wszystkich”5.06.2025
To w tej opowieści jest najciekawsze: wiersze Stańczakowej, nagrania, na których własnym głosem mówi o swoich emocjach czy eksperymentach z odczuwaniem kolorów. Ale jest w tym poruszającym spektaklu też miejsce na rozmowy z Władysławem Broniewskim i Mironem Białoszewskim, na podłogo-jogę, na rzeczywistość PRL rodem z filmów Barei -Aneta Kyzioł „Polityka” 10.06.2025
Monodram Agnieszki Przepiórskiej nie będzie opowieścią o życiu zapomnianej, chorej poetki, którą literaturoznawcy zaszufladkowali jako „tę od Mirona”. To będzie poetycka podróż o kobiecie odważnej, dzielnej, twardej i wrażliwej jednocześnie, o szerokich horyzontach i zainteresowaniach, widzącej dużo więcej i dalej, niż większość, którym wydawało się, iż z ich wzrokiem wszystko w porządku.

To jazda bez trzymanki, na latającym dywanie, do gwiazd, do barw, do zieleni.

„To nie jest rola w klasycznym sensie, nie tylko próbuję grać Jadwigę, próbuję zbliżyć się do jej wewnętrznego świata, do sposobu, w jaki doświadczała rzeczywistości: ludzi, poezji, ciszy. Staram się przybliżyć do jej zmysłu widzenia poprzez słowa, dźwięki, obecność. Dla mnie Jadwiga była poetką, która słyszała świat tak głęboko i w takich tonacjach, iż sama próba zbliżenia się do tego odczucia mnie porusza. Nie chcę jej „odgrywać”. Nie chcę tworzyć postaci. Szukam doświadczenia – prawdziwego, czułego spotkania z tym, co mogło być w niej. Z tą ciszą, którą w sobie niosła. Z tą odwagą bycia sobą. To ogromne wyzwanie, ale jeszcze większy zaszczyt, iż mogę nieść tę historię. Historię niezwykłej kobiety.” -Agnieszka Przepiórska
Agnieszka Przepiórska ‒ aktorka teatralna związana z Teatrem im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, filmowa i serialowa, pedagożka, producentka, kuratorka festiwalu Carpe Diem. Od 10 lat tworzy teatr biograficzny, który sama artystka określa mianem „bioteatru”, gdyż spektakle z tego cyklu są czymś w rodzaju artystycznie i teatralnie przetworzonych biografii kobiet – scenariusze powstały w oparciu o uznane publikacje książkowe. Aktorka jak dotąd konfrontowała się na scenie między innymi z Zuzanną Ginczanką („Ginczanka. Przepis na prostotę życia”) i Simoną Kossak („Simona K. Wołająca na puszczy”). Jej rola Barbary Sadowskiej w spektaklu „W maju się nie umiera” została uhonorowana przez miesięcznik „Teatr” Nagrodą im. Aleksandra Zelwerowicza za najlepszą kobiecą kreację aktorską w okresie 2022/23. Ostatnie miesiące przyniosły jej także znakomite role Wisławy Szymborskiej w spektaklu „Szymborska. Kropki, przecinki, papierosy” i Anny Walentynowicz w przedstawieniu „Nazywam się Anna Walentynowicz”. Za kreację Irenki K. w monodramie „Ocalone” w reżyserii Mai Kleczewskiej z 2024 roku została nominowana w plebiscycie O!Lśnienia Onetu i Miasta Stołecznego Warszawy oraz otrzymała Tytuł Najlepszej Aktorki na 31. Międzynarodowym Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych.

Piotr Rowicki ‒ dramatopisarz. Ukończył historię na Uniwersytecie w Białymstoku. W 2008 debiutował sztuką „Przylgnięcie” w Laboratorium Dramatu w Warszawie. Laureat wielu nagród i wyróżnień, w tym m.in. dwukrotny zwycięzca konkursu na polską sztukę współczesną „Metafory Rzeczywistości” organizowanego przez Teatr Polski w Poznaniu. Autor kilkudziesięciu sztuk teatralnych, między innymi: „Chłopiec Malowany”, „Matki” „I będą Święta”, „Niewierni”, „Piszczyk”, „Tato nie wraca” „Biała siła, czarna pamięć”, „Ćesky Diplom”, „Żeby nie było śladów”, „Królowie strzelców”, „Niepodlegli”, „Zabić prezydenta”, „Ginczanka. Przepis na prostotę życia”, „Simona K. Wołająca na puszczy”, „Listen to Your Heart”, „Freak”, „W maju się nie umiera”, „Szymborska. Kropki, przecinki, papierosy”, „Ocalone”.

Anna Gryszkówna ‒ aktorka, reżyserka. Od 2004 roku w zespole Teatru Narodowego. Współpracowała ze scenami warszawskimi: Teatrem Nowym Praga, Teatrem Studio Buffo, Teatrem Stara ProchOFFnia. W Teatrze na Woli im. Łomnickiego pracowała z Ondrejem Spišákiem – wcieliła się w postać Rachelki w „Naszej klasie” Tadeusza Słobodzianka (2010; wersja telewizyjna: 2014) oraz z Jakubem Kroftą – grała w „Madame” Antoniego Libery (2012). Od lat współpracuje z Agnieszką Przepiórską, reżyserując jej monodramy, których autorem tekstów jest Piotr Rowicki: „Ginczanka. Sposób na prostotę życia” (Teatr Łaźnia Nowa w Krakowie, 2020), „Simona K. Wołająca na puszczy” (Big Book Café Festival w Warszawie, 2020), „Nazywam się Anna Walentynowicz” (Stocznia Gdańska 2022), „W maju się nie umiera. Historia Barbary Sadowskiej” (Dom Spotkań z Historią Warszawa, 2023). Ponadto zrealizowała m.in. przedstawienie „Idę” na podstawie powieści „Dom dzienny, dom nocny” Olgi Tokarczuk, „Wspólny pokój” Virginii Woolf oraz wierszy Anny Świrszczyńskiej (reżyseria i opracowanie tekstu; realizacja w ramach cyklu „I co teraz?” podczas 25. Konfrontacji Teatralnych w Lublinie, 2020).

Spektakl powstał specjalnie na 5. edycję Festiwalu Sztuki Kobiet PERSONA

tekst: Piotr Rowicki
reżyseria: Anna Gryszkówna
muzyka: Piotr Skotnicki
scenografia i kostiumy: Matylda Kotlińska
choreografia: Karolina Kraczkowska
światło: Michał Głaszczka
PRODUCENCI: MIK, Act&Flow Agnieszka Przepiórska, Muzeum im. J. Kochanowskiego w Czarnolesie.