W małym miasteczku na południu Polski, gdzie wąskie uliczki toną w zieleni lipowych drzew, a letni upał ustępuje chłodnym wieczorom, Kinga i Tomasz żyli w małżeństwie już pięć lat. Ich przytulne, dwupokojowe mieszkanie w centrum miasta było dla Kingi prawdziwą twierdzą, którą urządzała z miłością. Ale pewnego fatalnego wieczoru wszystko się zmieniło.
Tomasz wrócił z pracy i podczas kolacji zaczął opowiadać o nieszczęściu, które spotkało jego rodziców. Wybudowali ogromny, dwupiętrowy dom na przedmieściach, marząc o przestronnej emeryturze. Jednak zimą ich wymarzony dom stał się lodowatą pułapką – ogrzewanie pochłaniało wszystkie oszczędności, a emerytury ledwo starczały na życie. Teść z teściową, nie widząc innego wyjścia, postanowili poprosić syna i synową o schronienie na zimę. Gdy Kinga to usłyszała, krew uderzyła jej do skroni.
— Nie pozwolę, żeby twoi rodzzie wprowadzili się do nas! — odcięła, ledwo powstrzymując gniew. — I nie zamierzam tolerować ich psa! Nie jestem służącą, żeby sprzątać po całej rodzinie i znosić ich humory. Kiedy my potrzebowaliśmy pomocy, twoja matka zatrzasnęła przed nami drzwi. Niech teraz zbiera to, co sama zasiała!
Spodziewała się kłótni, próśb, perswazji. Ale zamiast tego Tomasz spojrzał jej prosto w oczy i wypowiedział słowa, które znieruchomiły ją jak uderzenie pioruna:
— Albo moi rodzice się u nas zatrzymają, albo się rozwodzimy.
W pokoju zapadła martwa cisza. Kinga poczuła, jak ziemia usuwa się jej spod nóg. Nie wierzyła, iż mógł postawić ją przed takim wyborem. Ale nie zamierzała się poddać. Przyjąć pod swój dach teściową z jej rozwrzeszczanym owczarkiem, który przywykł do życia w przestronnej budzie, w ich ciasnym mieszkaniu? To przekraczało jej granice. Relacje z matką Tomasza zawsze były napięte – teściowa otwarcie gardziła synową, uważając ją za niegodną syna. Myśl, iż ta kobieta będzie teraz rządzić w jej domu, wzbudzała w Kingi furię.
— Twoi rodzzie mają jeszcze dwoje dzieci — powiedziała lodowatym tonem, zaciskając pięści. — Niech jadą do nich. Nie zamierzam poświęcać swojego komfortu dla ludzi, którzy mają mnie gdzieś. To moje mieszkanie i tylko ja decyduję, kto tu będzie mieszkał.
Przypomniała mężowi, jak jego rodzice chełpili się swoim domem, budowanym na pokaz, by zadziwić sąsiadów. Nie pomyśleli, jak będą płacić rachunki za ogrzewanie, a teraz ona ma ponosić konsekwencje ich próżności? Nie, na to się nie zgodzi. Nie pozwoli, by jej życie zamieniło się w piekło przez czyjąś dumę.
Tomasz milczał, ale jego wzrok był twardy jak stal. Kinga wiedziała, iż ten ultimatum to nie puste groźby. Stała przed wyborem: ulec i zatracić siebie albo postawić granice, ryzykując małżeństwem. Serce rozdzierał jej ból, ale wiedziała jedno – odwrotu już nie ma.
