W małym miasteczku na południu Polski, gdzie uliczki toną w zielonych kasztanach, a letni skwar łagodzi wieczorny chłód, Kinga i Krzysztof żyli razem pięć lat. Ich przytulne dwupokojowe mieszkanie w centrum było dla Kingi prawdziwą twierdzą, którą urządzała z zamiłowaniem. Ale pewnego feralnego wieczoru wszystko się zmieniło.
Krzysztof wrócił z pracy i przy kolacji zaczął opowiadać o kłopotach swoich rodziców. Wybudowali wielki, dwupiętrowy dom na przedmieściach, marząc o przestronnej emeryturze. Zima jednak zamieniła ich marzenie w lodowaty pałac – ogrzewanie pożerało oszczędności, a emerytury ledwo starczały na życie. Teść z teściową, nie widząc innego wyjścia, postanowili zamieszkać u syna i synowej na zimę. Gdy Kinga to usłyszała, poczuła, jak krew pulsuje w skroniach.
— Nie zgadzam się, żeby twoi rodzice się u nas wprowadzili! — odcięła, ledwo powstrzymując złość. — A tego ich kundla Berenta też nie ściągaj! Nie jestem służącą, żeby sprzątać po wszystkich i znosić ich humory. Gdy my potrzebowaliśmy pomocy, twoja matka zatrzasnęła nam drzwi przed nosem. Niech teraz zbiera żniwo swoich decyzji!
Spodziewała się sprzeczki, próśb, ale Krzysztof, patrząc jej prosto w oczy, wypowiedział słowa, które w jej sercu odbiły się echem:
— Albo moi rodzice się do nas wprowadzają, albo się rozwodzimy.
W pokoju zapadła cisza jak makiem zasiał. Kinga poczuła, jak ugina się pod nią ziemia. Nie wierzyła, iż mógł postawić ją przed takim wyborem. Ale ustąpić? Nie w jej stylu. Przyjąć teściową z jej wielkim, kudłatym wilczurem, który przywykł do przestronnego ogrodu, w ich ciasnym mieszkaniu? To przekraczało jej siły. Relacje z matką Krzysztofa zawsze były napięte — teściowa otwarcie gardziła synową, uważając ją za niegodną swego syna. Myśl, iż ta kobieta zacznie dyrygować w jej domu, doprowadzała Kingę do białej gorączki.
— Twoi rodzice mają jeszcze dwoje dzieci — powiedziała zimno, zaciskając pięści. — Niech jadą do nich. Nie zamierzam poświęcać swojego komfortu dla ludzi, którzy mają mnie gdzieś. To mieszkanie jest moje i tylko ja decyduję, kto tu będzie mieszkał.
Przypomniała mężowi, jak jego rodzice chwalili się domem, stawianym na pokaz, by zadziwić sąsiadów. Nie pomyśleli, jak będą płacić rachunki, a teraz ona ma ich ratować? Nie ma mowy. Nie pozwoli, by jej życie zamieniło się w piekło przez czyjąś próżność.
Krzysztof milczał, ale jego wzrok mówił więcej niż słowa. Kinga wiedziała, iż ten ultimatum to nie puste groźby. Stała przed wyborem: ulec i zatracić siebie lub postawić na swoim, ryzykując małżeństwem. Serce pękało jej na dwoje, ale była pewna jednego — odwrotu nie ma.
