W małym miasteczku na południu Polski, gdzie wąskie uliczki toną w zieleni kasztanowców, a letni upał ustępuje chłodnym wieczorom, Kinga i Krzysztof żyli w związku już pięć lat. Ich przytulne dwupokojowe mieszkanie w centrum miasta było dla Kingi prawdziwą ostoją, którą urządzała z miłością. Ale pewnego pechowego wieczoru wszystko się zmieniło.
Krzysztof wrócił z pracy i podczas kolacji zaczął opowiadać o kłopotach swoich rodziców. Wybudowali ogromny dwupiętrowy dom na przedmieściach, marząc o przestronnym życiu na emeryturze. Jednak zimą ich wymarzony dom zmienił się w lodowaty zamek – ogrzewanie pochłaniało wszystkie oszczędności, a emerytury ledwo starczały na życie. Teść z teściową, nie widząc innego wyjścia, postanowili poprosić syna i synową o przyjęcie ich na zimę. Gdy Kinga to usłyszała, krew uderzyła jej do głowy.
— Nie pozwolę, żeby twoi rodzice tutaj mieszkali! — odcięła, ledwo powstrzymując złość. — I nie ściągaj mi tu ich psa! Nie jestem służącą, żeby sprzątać po wszystkich i znosić ich humory. Kiedy my potrzebowaliśmy pomocy, twoja matka zatrzasnęła przed nami drzwi. Niech teraz zbiera to, co się zasiało!
Kinga spodziewała się kłótni, próśb, ale zamiast tego Krzysztof, patrząc jej prosto w oczy, wypowiedział słowa, które wbiły się jej w serce jak nóż:
— Albo moi rodzice wprowadzają się do nas, albo się rozwodzimy!
W pokoju zapadła martwa cisza. Kinga poczuła, jak ziemia usuwa się jej spod nóg. Nie mogła uwierzyć, iż mój stawia ją przed takim wyborem. Ale nie zamierzała się poddawać. Wpuścić teściową z jej wielkim, kudłatym owczarkiem, który przywykł do życia w przestronnej budzie, do ich ciasnego mieszkania? To przerastało jej siły. Relacje z matką Krzysztofa zawsze były napięte — teściowa otwarcie gardziła synową, uznając ją za niegodną swojego syna. Samo myślenie, iż ta kobieta będzie teraz rządzić w jej domu, doprowadzało Kingę do wściekłości.
— Twoi rodzice mają jeszcze dwoje dzieci — powiedziała zimno, zaciskając pięści. — Niech jadą do nich. Nie zamierzam poświęcać swojego komfortu dla ludzi, którzy mają mnie gdzieś. To moje mieszkanie i tylko ja decyduję, kto tu będzie mieszkał.
Kinga przypomniała mężowi, jak jego rodzice chełpili się swoim domem, zbudowanym na pokaz, żeby zadziwić sąsiadów. Nie pomyśli— jeżeli tak się czujesz, to może lepiej, żebyśmy od razu spakowali twoje rzeczy — powiedziała stanowczo, wiedząc, iż nie ma już odwrotu.
