Los Angeles, 1978. Zmagająca się z problemami aktorka Cheryl Bradshaw (Anna Kendrick) w końcu dostaje występ w olśniewającym programie randkowym, nie zdając sobie sprawy, iż jej ulubiony kawaler, Rodney Alcala (Daniel Zovatto), zabił już pięć kobiet i przez cały czas będzie to robić. Dużo więcej. Jak Cheryl na niego spojrzy i co zrobi Rodney?
Seryjny morderca w teleturnieju brzmi jak kiepski żart wymyślony w prawdziwym studiu podcastów kryminalnych. Wyraźny i precyzyjny debiut fabularny Anny Kendrick Kobieta godziny Powraca do dziwniejszych niż fikcja wydarzeń z życia codziennego, podczas których Rodney Alcala (Daniel Zovatto) pojawił się w środku szału zabijania. Gra randkowa w 1978 roku. Jest to historia, która początkowo dotyczy nieznośnego koła dla chomika w produkcji telewizyjnej, ale także, co może ważniejsze, gier umysłowych i niebezpiecznej precyzji, z jaką Alcala bawi się spostrzegawczością i pewnością siebie.
Film ma raczej charakter komentarza społecznego niż thrillera, gdyż więcej czasu poświęca na wysłuchiwanie od dawna ignorowanych kobiet – tych, które go podejrzewały, które mu ufały, które na niego doniosły – niż na tolerowanie jego zbrodni. Nie musisz widzieć zła wyrządzanego kobiecie, żeby poczuć jej cierpienie. Kendrick gra aktorkę/współuczestniczkę Cheryl Bradshaw z precyzją i determinacją, która rzadko pozwalała jej odgrywać bardziej pikantne role w jej karierze – smoła idealnaTo nie jest tak. W Kobieta godzinyCiągle czekasz, aż drugi but spadnie, ale odczuwasz pewną ulgę, gdy nie musisz tego widzieć.
Im dłużej z tobą siedzi, tym bardziej jest to przekonujące.
Tymczasem, podobnie jak Alcala, Zovatto nie jest tak przekonujący, ponieważ jego wpływ jest mniejszy, niż można by się spodziewać. Ale może o to właśnie chodzi, ponieważ brakuje mu tej dziwacznej charyzmy, powiedzmy, Zaca Efrona w roli Teda Bundy’ego w Niezwykle zły, złowieszczy i szokującyAle to nie jest film o zabójcy, to hołd złożony tym, których nam odebrał.
Jako reżyser Kendrick mądrze balansuje na krawędzi noża między dreszczykiem emocji związanym z byciem widzianym a niebezpieczeństwem bycia widzianym. Jest tym bardziej fascynujący, im dłużej pozostaje w pamięci – jest mniej interesujący niż film w stylu Scully’ego i być może w rezultacie nieco bardziej klimatyczny, ale nigdy nie wątpisz w jego inteligencję.
Kobieta Godziny nie jest thrillerem o seryjnym mordercy, jakiego można by się spodziewać, ale jest o wiele szlachetniejszy. Kendrick jest obiecującą reżyserką, a jej nijaki antagonista podkreśla sens tego filmu.
