[Recenzja] Coil - "Musick to Play in the Dark" (1999) / "Musick to Play in the Dark²" (2000)

W latach 90. Coil wypuścił dziesiątki wydawnictw. Głównie EPek, singli, płyt z remiksami, nagraniami demo, ścieżkami dźwiękowymi, limitowanych edycji oraz pobocznych projektów. Pełnoprawny sukcesor albumu "Love's Secret Domain" z 1991 roku ukazał się dopiero osiem lat później. Za to już po roku "Musick to Play in the Dark" doczekał się bezpośredniej kontynuacji, a całemu przedsięwzięciu towarzyszyły pierwsze od szesnastu lat koncerty.

Duet Johna Balance'a i Petera Christophersona porzucił granie na żywo już w czasach debiutanckiego albumu "Scatology", ponieważ ówczesna technologia uniemożliwiała przekonujące prezentowanie materiału w warunkach scenicznych. Na przełomie wieków sytuacja była już zupełnie inna. W dodatku, co także ułatwiło koncertowanie, zespół w międzyczasie poszerzył się o dwóch muzyków: Timothy'ego "Thighpaulsandrę" Lewisa - znanego ze współpracy z Julianem Cope, Spiritualized oraz własnych eksperymentalnych dokonań - a także Drew McDowalla, wcześniej muzyka Psychic TV. Tego drugiego nie było już jednak w zespole w chwili prac nad drugą odsłoną muzyki do słuchania po zmroku, za to gościnnie wystąpiła tam jego ówczesna żona.

Chociaż "Musick to Play in the Dark" i "Musick to Play in the Dark²" ukazały się, z rocznym odstępem, jako osobne wydawnictwa, to pisanie o nich oddzielnie wydaje się nie mieć większego sensu. Oba realizują dokładnie ten sam zamysł, a choćby pod względem struktury są do siebie bardzo zbliżone. Zawartość albumów sami twórcy określali jako muzykę księżycową - w odróżnieniu od słonecznej, jaką rzekomo grali wcześniej - a w praktyce jest to dość unikalna mieszanka ambientu, minimalizmu, progresywnej elektroniku, glitchu czy tzw. kosmische musik, czyli krautrocka, a przynajmniej pewnej jego części.