Przez cały obiad przyglądałem się tej dziewczynie – moja przyszła synowa nie pasuje do mojego syna
W małym miasteczku pod Poznaniem, gdzie ciche uliczki przechowują ciepło rodzinnych tradycji, moje życie w wieku 54 lat przyćmione jest troską o przyszłość syna. Nazywam się Wojciech Nowak, a kilka dni temu mój syn Krzysztof przyprowadził swoją dziewczynę, moją przyszłą synową. Cały wieczór obserwowałem ją, wypytywałem, a moje wnioski nie napawają optymizmem. Szczerze mówiąc, nie sądzę, iż ta dziewczyna, Kinga, jest odpowiednią partnerką dla mojego Krzysztofa. Moja rodzicielska intuicja krzyczy, iż to błąd, ale jak mam chronić syna, nie niszcząc naszej relacji?
Mój syn – moja duma
Krzysztof to mój jedyny syn, moja euforia i nadzieja. Wychowywałem go sam po rozwodzie z żoną, wkładając w to całe serce. Wyrosły na mądrego, dobrego i pracowitego człowieka – pracuje jako informatyk, wynajmuje mieszkanie, marzy o rodzinie. W wieku 28 lat pierwszy raz poważnie się zakochał i ucieszyłem się, gdy zapragnął przedstawić mi swoją wybrankę. „Tato, Kinga jest wyjątkowa, na pewno ci się spodoba” – powiedział z uśmiechem. Przystąpiłem do spotkania z otwartym sercem, ale coś poszło nie tak.
Kinga przyszła do nas na obiad. Nakryłem do stołu – żurek, pierogi, domowe ciasto, wszystko, co Krzysztof lubi. Chciałem, by wieczór był ciepły i rodzinny. Ale od pierwszych minut poczułem napięcie. Kinga, wysoka, z mocnym makijażem i modnym strojem, trzymała się pewnie, ale jej maniery wzbudziły moje obawy. Ledwie się przywitała, usiadła, jakby to był jej dom, i zaczęła mówić o sobie, nie pytając o mnie.
Wieczór, który wszystko ujawnił
Przez cały obiad przyglądałem się jej. Pytałem: gdzie pracuje, kim są jej rodzice, jakie ma plany. Kinga jest grafikiem komputerowym, ma 26 lat, mieszka sama, pochodzi z sąsiedniego miasta. Słownie wszystko wyglądało gładko, ale jej odpowiedzi były puste. Chwaliła się projektami, podróżami, ale ani słowa o rodzinie, o wartościach. Gdy spytałem, czy chce dzieci, roześmiała się: „Oj, jeszcze nie czas, muszę najpierw poużywać życia”. Krzysztof się uśmiechnął, a mnie ścisnęło się serce. Mój syn marzy o dzieciach, a ona – o wolności.
Jej zachowanie przy stole tylko pogłębiło moje wątpliwości. Ledwie skosztowała mojego żurku, przebierała w pierogach, a ciasta w ogóle nie tknęła, mówiąc: „Dbam o figurę”. Nie oczekiwałem pochwał, ale jej obojętność na moje wysiłki zabolała. Cały czas siedziała w telefonie, pisała wiadomości, a gdy Krzysztof próbował wciągnąć ją w rozmowę, odpowiadała krótko, jakby ją to nudziło. Widziałem, jak syn patrzy na nią z uwielbieniem, ale w jej oczach nie było tego samego ciepła. Wydała mi się zimna, skupiona na sobie, niegotowa na rodzinę.
Moje obawy i przemyślenia
Po kolacji nie mogłem zasnąć całą noc. Kinga nie przypomina dziewczyny, która zatroszczy się o Krzysztofa. On jest domatorem, lubi przytulność i tradycje, a ona – cała w swoich ambicjach, social mediach i „życiu dla siebie”. Boję się, iż złamie mu serce. Moi znajomi, wysłuchawszy mnie, podzielili się: jedni mówią, iż dramatyzuję, inni – iż moja intuicja ma rację. Ale ja znam swojego syna. Potrzebuje kobiety, która go wesprze, a nie pociągnie do swojego świata imprez i kariery.
Przypominałem sobie, jak Krzysztof opowiadał o Kindze. Mówił, iż go inspiruje, iż z nią czuje się żywy. Ale ja widzę co innego: on dostosowuje się do niej, zmienia nawyki, choćby rzadziej do mnie dzwoni. Już na niego wpływa, i to mnie przeraża. Co będzie, jeżeli się ożenią? Czy oderwie go od rodziny, od wszystkiego, co kocha? A może – co gorsza – stanie się tylko jej cieniem, nieszczęśliwym, choć zakochanym?
Mój obowiązek jako ojca
Nie chcę, by Krzysztof powtórzył moje błędy. Mój związek rozpadł się, bo wybrałem niewłaściwą osobę. Nie mogę pozwolić, by syn związał życie z dziewczyną, która – jak sądzę – nie kocha go naprawdę. Ale jak mu to powiedzieć? Próbowałem delikatnie zasugerować po kolacji: „Krzysztof, Kinga jest ładna, ale czy na pewno jest tą adekwatną?”. Zmarszczył brwi: „Tato, nie znasz jej, daj jej szansę”. Jego obrona Kingi zabolała mnie. Czy naprawdę nie widzi tego, co ja?
Boję się, iż jeżeli będę naciskał, stracę go. Krzysztof jest dorosły i sam wybiera swoją drogę. Ale ja jestem ojcem i moim obowiązkiem jest go chronić. Myślę o rozmowie z Kingą w cztery oczy, by poznać jej intencje. Albo o szczerej, ale delikatnej rozmowie z synem, by go nie odstraszyć. A co, jeżeli wybierze ją, a nie mnie? Ta myśl rozdziera mi serce.
Moje wołanie o miłość
Ta historia to moje wołanie o rodzicielską miłość. Kinga może i jest dobrą dziewczyną, ale nie wierzę, iż pasuje do mojego Krzysztofa. Nie chcę być tym teściem, który się wtrąca, ale nie mogę milczeć, widząc, jak syn zmierza ku potencjalnemu cierpieniu. W wieku 54 lat chcę widzieć go szczęśliwego, z żoną, która będzie go chronić tak, jak ja chroniłem go przez te wszystkie lata. Niech moje słowa okażą się błędem, ale wypowiem je dla jego dobra.
Jestem Wojciech Nowak i będę walczył o szczęście mojego syna, choćby jeżeli mnie nie zrozumie. Niech Kinga udowodni, iż się mylę, ale póki co moja intuicja krzyczy: ta dziewczyna nie jest dla Krzysztofa.
