Przekroczona data ważności

Świt w małym miasteczku na Dolnym Śląsku powitał Alinę chłodem. Kuchnia, przesiąknięta wilgocią starych ścian, milczała, tylko podłoga czasem skrzypnęła. Poranne światło, przeciskające się przez zaparowane okno, rzucało na podłogę jej cień – długi, niepewny, jakby bał się zająć za dużo miejsca. Alina włączyła stary czajnik, który zasyczał jak rozbudzone zwierzę, i po omacku znalazła w szafce puszkę mleka skondensowanego. Palce zatrzymały się na zimnej blasze. Data ważności minęła dwa lata temu. I jakoś przyniosło to dziwną ulgę.

Cztery lata temu Krzysztof przyniósł do domu całe pudło tych puszek. „Na wszelki wypadek, przyda się”, mówił, śmiejąc się, gdy siedząc na podłodze, jedli je prosto z puszki, popijając mocną herbatą. Wtedy kłócili się, co jest słodsze – mleko czy jego głupie żarty, od których Alina zanosiła się śmiechem. Zawsze zostawiał ślad na jej policzku – kroplę, którą ścierała, udając, iż jest zła. Potem wszystko się zmieniło. Śmiech ucichł. Pudło zostało w kącie spiżarni, jak pomnik ich przeszłości, którego nie miała serca rozebrać.

Alina otworzyła puszkę. Drżącymi palcami, jakby bała się obudzić coś dawno uśpionego. Zapach uderzył – gorzkawy, z posmakiem rdzy. Nie przypominał Krzysztofa. Przypominał ją samą – tę, która kiedyś wierzyła, iż miłość można zapakować jak tę puszkę i zachować na zawsze. Ale choćby mleko skondensowane potrafi umrzeć. Cicho. Bez ostrzeżenia.

Wszystko, co zostało po Krzysztofie, miało swoją datę ważności. Jego sweter, który czasem zakładała – najpierw, by poczuć jego ciepło, potem tylko dlatego, iż był wygodny. Bilet do teatru, na który nigdy nie poszli – włożony między strony książki, której nigdy nie dokończył. Podstawka pod czajnik, kupiona na jarmarku w sąsiednim miasteczku – zakurzona na półce jak zapomniana nadzieja. I to mleko. Najpierw nie wyrzucała go, jakby pozbycie się puszek było ostatecznym zerwaniem. Potem po prostu przywykła do ich obecności. Jak do pustki w mieszkaniu.

Nie kłócili się. Nie krzyczeli. Nie tłukli talerzy. Po prostu Krzysztof jakby zgasł. Najpierw przestał patrzeć jej w oczy. Potem zamienił „my” na „ja”. W końcu zaczął wracać późno, z zapachem cudzego dymu i zmęczenia. Wszystko działo się cicho, bez dramatów. A potem powiedział: „Potrzebuję czasu” – i wyszedł. Najpierw do „znajomych”. Potem – na zawsze. Bez wielkich słów, bez kropki. Jak woda powoli wylewająca się z pękniętej szklanki.

Alina nie była zła. Naprawdę. Po prostu długo nie wiedziała, jak żyć dalej. Przez pierwsze miesiące z przyzwyczajenia gotowała herbatę dla dwojga, sprawdzała pogodę, pisała niewysłane wiadomości. Potem zaczęła wymazywać jego ślady. Z łóżka. Z firan. Z powietrza w pokoju. Uczyła się żyć sama. Powoli. Z nocnymi koszmarami. Z nagłym bólem w piersi, który przychodził w środku dnia jak echo przeszłości, której nie wyłączono.

Praca ratowała, ale nie ogrzewała. Koledzy z biura byli jak dekoracje – uprzejmi, ale pusto brzmiący jak papierowe serwetki. Rodzina – daleko, setki kilometrów. Przyjaciółki tonęły w swoich sprawach: dzieci, mężowie, posty o zdrowym odżywianiu. Alina utknęła. Jak kadr z filmu, gdzie bohaterka stoi na rozdrożu, nie wiedząc, czy iść dalej, czy czekać na cud.

Pewnego dnia w zatłoczonym autobusie zauważyła starszą kobietę. Mijała 70 lat, w ręku trzymała zniszczoną torbę, a w oczach miała pustkę, jakby życie dawno wyblakło. Alina patrzyła na nią i widziała siebie. Nie starą. Pustą. Nie przestraszyły ją zmarszczki, ale ta cisza w środku, gdzie już niczego się nie oczekuje. Strach ścisnął jej gardło jak zimny wiatr.

Tego samego wieczoru zapisała się na taniec. Potem na warsztaty ceramiki. Poszła sama do kina. Nie po to, by kogoś znaleźć. By odnaleźć siebie – tę sprzed Krzysztofa, sprzed oczekiwań, sprzed czasu, gdy miłość stała się jedynym horyzontem.

Nie liczyła na cuda. Po prostu wracała do siebie. Krok po kroku. Nowy koc, w który chciała się otulić. Nowy zapach w łazience – z nutą bergamotki, cierpki jak przypomnienie, iż wszystko mija. Nowa herbata, bez cukru, ale z posmakiem wolności. Miała swoje wieczory. Swoje myśli. Swoje cisze. I po raz pierwszy od lat – wrażenie, iż samotność to nie klatka, a przestrzeń, w której jest miejsce dla niej samej.

Krzysztofa spotkała po trzech latach. W małej aptece na rogu. Stał w kolejce, ściskając opakowanie paracetamolu. Włosy przyprószyła siwizna, plecy zgarbione, kurtka – ta sama, z ich przeszłości, zniszczona jak jego wzrok. Wyglądał, jakby ostatnie lata próbował dogonić to, co dawno mu uciekło.

Zauważył ją i zastygł:
– Cześć – głos mu zadrżał jak u chłopca.
– Cześć – odpowiedziała. Spokojnie. Choć na moment wszystko w niej się scisnęło, jak od ukłucia.

Cisza. Jak przepaść. Przeleciały przez nią lata, których nie było. Pytania, których nie zadała. Odpowiedzi, które już nie miały znaczenia.
– Jak leci? – zapytał, patrząc w podłogę.
– Data ważności minęła – odparła z lekkim uśmiechem. Nie złośliwie. Po prostu. Jak się zamyka książkę.

Nie zrozumiał. A może zrozumiał, ale milczał. Tylko patrzył na nią chwilę dłużej, jakby czekał, iż coś doda. Ale Alina już odwróciła się do półki z ziołami. Powoli. Bez gniewu. Bez bólu.

Dziś zaparzyła herbatę. Wyciągnęła kolejną puszkę mleka – tę schowaną w najciemniejszym kącie, z pociemniałą zakrętką i wgnieceniem. Zapach był ten sam – gorzki, trochę mroczny. Ale już nie ranił. Nie wracał do przeszłości. Stał przed nią jak fakt: wszystko ma swój koniec. choćby to, co wydawało się wieczne. choćby miłość.

Zamieszała łyżeczką mleka w herbacie. Wzięła łyk. Smak był dziwny, ale już nie ciąłI choćby w tej dziwności znalazła coś nowego – jakby smak życia, które w końcu należało tylko do niej.