Wystawa Przeciw(stawanie). Pękająca cisza ciałem skupia się na ciele jako miejscu, gdzie przecinają się doświadczenia osobiste i polityczne. Gdzie intymność nie jest prywatna, a opowieść o sobie zawsze nosi ślady struktur zewnętrznych: przemocy, normy, wykluczenia. Ale też troski, czułości i wspólnoty.
Artystki zaproszone do projektu operują performansem, instalacją, dźwiękiem i wideo. Ich prace oddychają – dosłownie. Oddech, głos, pot, błoto, cegła, skóra, tkanina – te materiały i substancje tworzą zmysłową mapę oporu.
Powstają struktury przypominające ruiny: ognisko po dawnej wspólnocie, mur oddzielający, bliznę po przebytej walce. To figury ambiwalencji – są jednocześnie formą schronienia i znakiem utraty.
Ważnym wątkiem wystawy jest wspólnotowość. Wspólne oddychanie, czytanie, słuchanie siebie nawzajem – to formy oporu wobec izolacji. Prace wpisują się w relacyjne rozumienie performansu, gdzie obecność drugiego – fizyczna lub wyobrażona – nadaje sens. Bo opór nie zawsze jest głośny. Czasem przychodzi jako szept.
