— Dawniej nie było tych testów DNA — westchnęła niedawno moja przyjaciółka. — Ludzie żyli, wychowywali dzieci, budowali rodziny. Kto na kogo podobny — to tylko babcine gadanie. A teraz? Jeden test i całe życie wali się w gruzy! Powiedz, komu w ogóle potrzebna ta prawda? Prawda, która niszczy życie?
I opowiedziała mi historię. Taką, po której sama nie mogłam spokojnie spać przez tydzień.
Żyła sobie zwykła rodzina — on, ona i pięcioletni synek. Mieszkali w Poznaniu, szczęśliwi, zżyci. Mąż kochał żonę, uwielbiał dziecko. Ciężko pracował, planował przyszłość. Małego Kacpra nosił na barana, zabierał na trening piłki nożnej, czytał bajki na dobranoc. Dziadkowie rozpływali się w zachwycie nad wnukiem. Rodzina jak z obrazka. Aż nagle — nieszczęście.
Pewnego dnia chłopiec zaczął skarżyć się na bóle. Raz zawroty głowy, raz nogi odmawiały posłuszeństwa, raz słabość tak wielka, iż nie mógł wstać z łóżka. Lekarze, badania, kolejne testy, znów badania… Diagnozy brak. Aż w końcu pewien specjalista skierował ich do genetyka.
Tam zaczęły się pytania: kto w rodzinie chorował, jakie choroby dziedziczne, czy u kogoś były podobne objawy? Rodzice wzruszali ramionami — nikt, nic podobnego! Dopytywali babcię i dziadka — czysto.
— Dziwne — mówił lekarz. — Bardzo dziwne. W mojej trzydziestoletniej praktyce nie spotkałem przypadku, by taka choroba nie miała choć jednego nosiciela w rodzinie. Nie bierze się znikąd. W teorii to możliwe, ale w praktyce… To pierwszy raz. Bardzo nietypowe…
I każdy kolejny lekarz powtarzał to samo: „Choroba genetyczna? Kto chorował? Nikt? To niemożliwe!”. Ojciec chłopca stracił cierpliwość. Pewnego dnia — w tajemnicy przed żoną — zrobił test DNA. Wynik przeszył go jak sztylet.
To nie był jego syn.
Żona, widząc w jego rękach papier z wynikiem, zaniemówiła. Potem wybuchnęła płaczem. W końcu wyznała: tak, był jeden jedyny raz. Przed ślubem. Gdy się poznali, wszystko było jeszcze niepewne. Przypadek. Pomyłka. Była pewna, iż dziecko jest jego.
Zaczął się koszmar. Krzyki, awantury. Ręce drżały, słowa nie chciały układać się w zdania. Rozwód w tydzień. Babcia chłopca — matka ojca — dostała zawału. Dziadek trafił do szpitala z arytmią. Mały Kacper nic nie rozumiał. Jeszcze wczoraj tata nosił go na rękach i obiecywał wycieczkę do zoo, a dziś nie odbiera telefonu. Nie przychodzi. Nie woła. Dlaczego babcia Hela nagle mówi, iż to dla niej obcy chłopiec?
— Powiedz mi — szepnęła moja przyjaciółka, wpatrzona w okno — po co on to zrobił? Żyli przecież, wszystko było w porządku. Kochał to dziecko, wychowywał. No, miał wątpliwości, coś tam zaiskrzyło… i przeszłoby samo. Za szybko. Nie trzeba było tej prawdy. Ona nikomu nie pomogła. Wszystko rozwaliła.
Milczałam. A ona dodała:
— Kobieta mogłaby przecież zaprzeczyć. A lekarze sami mówili, iż teoretycznie choroba może pojawić się pierwszy raz w rodzinie. I tyle. A on? Teraz dziecko bez ojca. Żona bez męża. Rodzice w szpitalu. Wszyscy cierpią. Po co? Żeby znać prawdę?
Od tamtej pory często myślę o tej historii. Co lepiej — żyć w niepewności czy wiedzieć, iż twoje życie to kłamstwo? Czy to zmieni twoją miłość do dziecka? A jeżeli i tak jest twoim synem — wychowałeś go, kochałeś, jesteś ojcem… czy obce geny mają znaczenie?
Trud powiedzieć. Każdy ma swoją prawdę. Ale wciąż słyszę słowa mojej przyjaciółki:
— Ojcem nie jest ten, kto dał życie, ale ten, kto został do końca.
