Tamtego wieczora zrozumiała, iż mąż kłamie. Nie po tonie głosu, nie po słowach – po jego milczeniu. Marek zawsze potrafił milczeć z godnością: z długą pauzą, ze wzrokiem uciekającym gdzieś w bok, z lekkim cieniem zmęczenia na twarzy. To milczenie można było wziąć za namysł, za głębię. Ale tym razem było inne – kruche, ostre, jak maska, pod którą tliło się coś żywego, niezgrabnego, nieumiejącego się schować.
– Znowu się spóźniłeś – rzucił, nie patrząc jej w oczy, a jego głos potknął się o niewidzialną ścianę.
– Gdzie byłeś? – spytała cicho, prawie szeptem. W jej głosie nie było wyrzutu, nie było podejrzeń – tylko lekkie dotknięcie tego, co od dawna drapało ją od środka.
– W pracy. U Darka. Omawialiśmy projekt. Przecież wiesz.
Wiedziała. Ale wiedziała też coś innego: Darek z żoną i dziećmi poleciał nad morze. Widziała jego relacje, słyszała jego śmiech w wiadomościach głosowych. Nie dopytywała. Nie kłóciła się. Wszystko stało się jasne jak słońce.
– Oczywiście – odparła, odkładając kubek ze stołu. Ruch był zbyt płynny, niemal automatyczny – jak u kogoś, kto nagle zobaczył więcej, niż chciał.
Później położyli się spać jak zwykle – plecami do siebie. On zasnął szybko, choćby zachrapał, jakby nic się nie stało. A ona leżała, wpatrując się w ciemność, i czuła, jak w piersi rośnie kula – nie z zazdrości, nie ze strachu, ale z nowej, ciężkiej świadomości. Była powolna, gęsta, jak kropla, która zaraz spadnie. To nie było nagłe olśnienie – raczej ciche pogodzenie się z nieuniknionym. Jakby ktoś w środku szepnął: „No i masz. Teraz wiesz”.
Następnego dnia kupiła bilet do Wrocławia. Bez planu, bez powodu. Powiedziała Markowi, iż jedzie do siostry. Skinął głową zbyt szybko, z ulgą, której nie zdążył ukryć. Jej nieobecność go nie martwiła – a to tylko utwierdziło ją w postanowieniu.
Wrocław przywitał ją zimnym wiatrem i zapachem mokrego asfaltu. Miasto wydawało się senne, jakby nie chciało się obudzić. Wynajęła pokój u starszej kobiety ze zmęczonymi oczami i głosem startym przez czas. Za oknem widać było nagie drzewa i odrapaną ścianę, na której ktoś napisał: „Żyj, póki serce bije”.
Trzy dni włóczyła się po ulicach. Nie dzwoniła, nie pisała. Telefon leżał w torebce na milczącym, jak zbędny przedmiot, którego nie chce się dotknąć. Piła kawę w małych kawiarniach, gdzie pachniało wanilią i samotnością – tą ciepłą, przytulną samotnością, która obejmuje, a nie rani. Patrzyła na ludzi: na tych, którzy się spieszyli, śmiali, nieśli torby, czekali na kogoś. W każdej twarzy widziała odbicie siebie – tej, którą była kiedyś, z płonącymi oczami, z otwartym sercem, z wiarą w jutro.
Czwartego dnia obudziła się z uczuciem lekkości, jakby zrzuciła starą skórę. Ciało było bezwładne, jakby odpoczęło nie przez noc, a przez lata. Wyszła na ulicę, ściskając w dłoni papierowy kubek z kawą. Poranek był cichy, bez obietnic, ale pełen życia. I nagle zrozumiała: może nie wracać. Nie musi być tą, na którą ktoś czeka, której trzeba sprostać. Może być po prostu sobą.
Może pojechać dalej – nie do Londynu czy Tokio, ale do Poznania, Lublina, Gdańska. Do miast, gdzie nikt nie zna jej imienia i nie zadaje pytań. Po prostu jechać, aż przeszłość się zatrze. Aż zostanie tylko ona – bez ról, bez „żony”, bez „siostry”, bez masek i cudzych oczekiwań. Po prostu człowiek. Kobieta. Żywa. Z własnymi błędami, strachami, marzeniami.
Na dworcu kupiła bilet do Krakowa. Potem – do Łodzi. Dalej – jak wyjdzie. SpPotem odkryła, iż świat ma dla niej znacznie więcej, niż kiedykolwiek sobie wyobrażała, i iż droga do siebie jest najważniejszą podróżą, jaką można odbyć.
