Perforacje[ref]Perforacje – wytworzenie się nieprawidłowego otworu na powierzchni narządu wewnętrznego, czyli jego przedziurawienie, pęknięcie.[/ref]
Prowokacje[ref]Prowokacje – podstępne i celowe działanie osoby trzeciej mające na celu spowodowanie reakcji ofiary prowokacji, zwykle szkodliwej dla niej i często dla osób z nią związanych lub organizacji, jak np. uzyskanie odpowiedzi, informacji, wywołanie silnych emocji, niekontrolowanego zachowania, złamanie prawa.[/ref]
Proklamacje[ref]Proklamacje – manifesty, odezwa skierowana do społeczeństwa.[/ref]
PPP to przegląd performansu, skierowany do osób studiujących na uczelniach artystycznych we Wrocławiu oraz pracujących tam pedagogów i pedagożek. Jego celem jest prezentacja dorobku dydaktycznego w obszarze sztuki akcji, performansu, instalacji, audio-artu i praktyk metateatralnych.
Instytut Grotowskiego wraz z wrocławską filią Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego (Wydziałem Aktorskim i Wydziałem Lalkarskim) zaprosili do projektu Akademię Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta (Wydział Rzeźby i Mediacji Sztuki) oraz Akademię Muzyczną im. Karola Lipińskiego. Łącząc różne środowiska uczelni artystycznych, pragniemy dać szansę młodym artystom i artystkom do poszerzania swojej wyobraźni, łączenia potencjału poszczególnych dziedzin. Chcemy w ten sposób stworzyć warunki sprzyjające rozwojowi performansu, ale także krytycznemu myśleniu o sztuce. Dążymy do tego, aby żywa sztuka, przejawiająca się w „obecności” i „działaniu”, nie tylko była praktykowana, ale także żeby wokół tej praktyki rozwinęła się refleksja nad istotą performansu. Zależy nam na wymianie doświadczeń i dyskusji, w tym także na poszerzeniu obszaru sztuki performansu poprzez dialog międzypokoleniowy – spotkania młodych twórców i twórczyń z uznanymi artystami i artystkami – performerami i performerkami.
„Wierzę w synergię: w to, iż dzięki wspólnemu działaniu przyczyniamy się do tworzenia nowych efektów i ścieżek w otaczającej nas rzeczywistości, która podlega nieustannym przeobrażeniom.
Chciałabym, żeby PPP stał się przeglądem aktualnych zjawisk z obszaru sztuki akcji, dialogiem do stworzenia przestrzeni dla performansu w sztuce – nie jako dodatek, ale coś co ulega nieustannej transformacji – jest jednocześnie «pępkiem» i nowym polem, a zatem nieskończonym «życiem rozszerzonym». Chciałabym – i tego życzę młodym twórcom i twórczyniom – aby performans był nie tylko «robieniem» czy wręcz «od-robieniem», ale by stał się działaniem pozwalającym na doświadczenie samoświadomości. Performans nie może powstać bez całkowitego zaangażowania artysty, przy czym to zaangażowanie nie sprowadza się jedynie do jakiegoś określonego poziomu intensywności działania czy energii w działaniu; chodzi o absolutne bycie w procesie powstawania dzieła.
Odwołam się do fragmentu tekstu Jerzego Grotowskiego pt. „Performer”, który powstał w 1987 roku – niechaj będzie mottem PPP:
«Performer – z dużej litery – jest człowiekiem czynu. A nie człowiekiem, który gra innego. Jest tancerzem, kapłanem, wojownikiem; poza podziałami na gatunki sztuki. Rytuał to performance, akcja spełniona, akt. (…) Nie chcę odkrywać tego, co nowe, ale co zapomniane. Tak stare, iż podziałów na gatunki sztuki nie da się tutaj odnieść. Jestem nauczycielem Performera (używam liczby pojedynczej: Performera). (…) Performer to stan istnienia. Człowiek poznania. (…) Człowiek poznania rozporządza czynieniem, doing, a nie myślami albo teoriami. Co czyni dla praktykanta prawdziwy nauczyciel? Mówi: zrób to. Praktykant walczy by zrozumieć, by sprowadzić nieznane do znanego, uniknąć uczynienia. Przez sam fakt, iż chce zrozumieć, opiera się. Zrozumie, ale dopiero wtedy, kiedy zrobi. Zrobi lub nie. Poznanie to sprawa czynienia»[ref]Jerzy Grotowski, „Performer”, [w:] tegoż, „Teksty z lat 1965–1969”, wybór i redakcja Janusz Degler i Zbigniew Osiński, wydanie 2, Wydawnictwo „Wiedza o Kulturze”, Wrocław 1990, s. 214.[/ref]”.
Monika Wachowicz, kuratorka PPP
