Z siostrą nie rozmawiałem od ponad dwudziestu lat. A teraz prosi, by zamieszkać u mnie… Jestem zdezorientowany.
Nazywam się Marek Kowalski. Mam czterdzieści lat, rodzinę, dwóch synów, ukochaną żonę, wygodne mieszkanie w Warszawie i domek letniskowy w Zakopanem, gdzie jeździmy każdego lata. Życie wydawało się poukładane. Teraz jednak stoję przed wyborem, który nie daje mi spokoju. Bo dotyczy mojej siostry – kobiety, od której dzieli mnie nie tylko odległość, ale lata milczenia, żalu i bólu.
Gdy miałem pięć lat, zmarł nasz ojciec. Dziesięć lat później odeszła też mama. Zostałem sam. Ania – moja starsza siostra – była wtedy dorosła, miała dwadzieścia trzy lata. Przed śmiercią mama błagała ją, by mnie nie zostawiała. Ania została moim opiekunem i zostaliśmy we dwójkę w rodzinnym domu. Choć trudno to miejsce nazwać domem…
Byłem trudnym nastolatkiem – zbuntowanym, gwałtownym, zagubionym. Ania była surowa, chłodna, zdystansowana. Nigdy mnie nie przytuliła, nie powiedziała ciepłego słowa. Nie krzyczała – tylko patrzyła obojętnie. Pamiętam, jak płakałem w nocy w poduszkę, marząc tylko o tym, by wyrwać się z tej dusznej atmosfery.
Gdy skończyłem siedemnaście lat, zakochałem się. Przyprowadziłem swoją dziewczynę do domu. Ale mąż Ani – wtedy była już zamężna z Jackiem – brutalnie ją wyrzucił. Potem Ania spokojnie powiedziała: „Jeśli ci się nie podoba – możesz wyjść”. Spakowałem swoje rzeczy i wyszedłem. Nikt mnie nie zatrzymał. Nikt nie zadzwonił. Nikt nie szukał.
Z Magdą nie byliśmy długo – okazała się zupełnie inna, niż myślałem. Mieszkaliśmy w kawalerce u jej rodziców, ledwo wiązali koniec z końcem. W końcu się rozstaliśmy. Nie chciałem wracać do siostry. Spodziewała się dziecka, a po wszystkim czułem, iż nie mam tam miejsca. Wyprowadziłem się do Krakowa, dostałem pracę jako sprzedawca, mieszkałem w akademiku. Było ciężko, ale walczyłem. Aż poznałem Kasię. Spokojną, dobrą, pewną. Wzięliśmy ślub. Urodzili się nam synowie. Z czasem kupiliśmy mieszkanie na kredyt, potem samochód, w końcu domek w górach.
Siostra? Przez lata nic o niej nie słyszałem. Tylko przez znajomych dowiadywałem się, iż z Jackiem wszystko dobrze – rozkręcił biznes, mieli duże mieszkanie, pieniądze. Aż nagle – wszystko się zawaliło. Jacek zaczął pić, Ania się rozwiodła, sprzedali mieszkanie, podzielili się pieniędzmi. Ona z córką wynajęła małą kawalerkę.
Nie ingerowałem. Każdy ma swoje życie. Ale kilka miesięcy temu napisała do mnie wspólna znajoma – córka Ani wyszła za mąż. I… wyrzuciła matkę z domu. Po prostu. Bez możliwości powrotu.
Wtedy zaczęły się telefony. Wiadomości. E-maile. Ania. Siostra, z którą nie rozmawiałem od dwudziestu lat. „Przepraszam…”, „Jestem chora…”, „Nie mam gdzie iść…”, „Pozwól mi pomieszkać chociaż w tym domku…”. Czytam i nie wiem, co czuję. Żal? Złość? Ból? Czy pustkę?
Moja żona mówi: „Niech przyjedzie. Przecież tam bywamy tylko latem. To w końcu rodzina”. Milczę. Myślę. Przypominam sobie siebie – siedemnastoletniego, stojącego z walizką na progu domu, który już przestał się o mnie troszczyć.
Wybaczyłem. Naprawdę. Bez nienawiści. Ale przyjąć ją z powrotem… to znów wpuścić do swojego życia kogoś, kto kiedyś mnie z niego usunął. A jeżeli znów odejdzie? Znów zniknie? Nie chcę brać na siebie jej losu. Ale i zostawić samej nie potrafię.
Stoję na rozdrożu. I nie wiem, którą drogę wybrać. A serce boli teraz bardziej niż kiedykolwiek.
Czasem najtrudniej przebaczyć nie innym – ale samemu sobie, iż wciąż pamiętamy.
