Odkąd pamiętała, Kasia marzyła o podróży do Grecji. Wyobrażała sobie, jak wędruje wąskimi uliczkami Aten, podziwia zachód słońca na Santorini, gdzie złote promienie muskały białe klify. Ta podróż była jej ukrytym pragnieniem, nagrodą za lata pracy, upragnionym oddechem wolności od codziennej rutyny w małym miasteczku nad Wisłą. Ale za każdym razem, gdy wspominała o wyjeździe, jej mąż Wojtek znajdował powód, by przesunąć marzenie na później.
„W przyszłym roku, Kasiu, obiecuję, pojedziemy” – powtarzał rok za rokiem, a jego słowa brzmiały jak puste obietnice. „Musimy dokończyć remont, spłacić kredyt, odłożyć trochę grosza”. Na początku Kasia mu wierzyła. Dzieliła się marzeniem o Grecji od pierwszych dni małżeństwa, a Wojtek zapewniał, iż pojadą tam razem. Zaczęła oszczędzać, skrupulatnie odkładając każdą złotówkę, pielęgnując nadzieję, iż któregoś dnia staną na greckiej ziemi. Ale lata mijały, a „przyszły rok” zamienił się w wieczne „nie teraz”. Albo praca pochłaniała cały czas, albo zepsuta pralka, albo oszczędności okazywały się za małe. Kasia przekonywała siebie, iż to tylko chwilowe – na pewno w końcu pojadą.
Gdy skończyła sześćdziesiąt lat, uzbierała wystarczająco na luksusowy dwutygodniowy wyjazd: bilety w klasie premium, hotele z widokiem na morze, wycieczki po zabytkach. Znowu poruszyła temat podróży, jej oczy błyszczały z ekscytacji. Ale Wojtek, nie odrywając wzroku od telefonu, parsknął śmiechem: „Grecja? W twoim wieku? Co ty tam będziesz robić? Biegać po ruinach w starym kostiumie? To już nie wiek na takie fanaberie, Kasia”. Jego słowa uderzyły jak policzek. Kasia aż wstrzymała oddech z bólu. Po latach czekania, nadziei i wiary, iż dzielą to marzenie, zrozumiała: Wojtkowi nigdy nie zależało na jej pragnieniach. Dla niego to był głupi kaprys, nie wart ani czasu, ani pieniędzy.
Wtedy coś w niej pękło. Lata cierpliwości, ustępstw, nadziei rozsypały się jak zamek z piasku zalany falą. Następnego dnia, gdy Wojtek poszedł do pracy, Kasia podjęła decyzję. Zarezerwowała wyjazd – dwa tygodnie w Grecji, tylko dla siebie. Dość czekania, dość proszenia o pozwolenie. Spakowała walizkę, zostawiła kartkę: „Miłego wędkowania, Wojtek. Rachunki opłacisz sam”, i pojechała na lotnisko.
Gdy wysiadła z samolotu w Atenach, poczuła, jak z jej ramion spadł ciężar. Wdychała gorące powietrze, pachnące oliwkami, i po raz pierwszy od lat poczuła się wolna. Wędrując po Akropolu, stojąc na klifach Santorini, zrozumiała, iż zbyt długo odkładała życie dla cudzych priorytetów. I tak, założyła ten stary kostium – z dumą, nie przejmując się spojrzeniami innych. To była jej chwila, jej życie.
Pewnego wieczoru w Santorini, podczas kolacji w restauracji z widokiem na morze, Kasia poznała Adama. Rozmawiali, śmiali się, dzielili historiami. Nagle uświadomiła sobie, jak bardzo brakowało jej tego uczucia – bycia zrozumianą, wysłuchaną. Dla Adama nie była „za stara” – była kobietą pełną życia, otwartą na nowe możliwości. Resztę wyjazdu spędzili razem, odkrywając wąskie uliczki Mykonos, próbując lokalnego wina i tworząc wspomnienia, które Kasia zachowa na zawsze.
Po powrocie do domu zobaczyła, iż Wojtek wyprowadził się. Zostawił tylko kartkę: „Wyniosłem się do brata”. Ale zamiast bólu czy strachu przed samotnością Kasia poczuła ulgę. Nie musiała już czekać na kogoś, kto nigdy nie docenił ani jej marzeń, ani jej szczęścia. Minęły miesiące, a ona wciąż pisała z Adamem, a jej serce biło szybciej na myśl o nowych przygodach. Po raz pierwszy od lat Kasia nie czekała, aż ktoś spełni jej pragnienia – żyła nimi.
Kasia siedziała na balkonie swojego mieszkania, patrząc na spokojną Wisłę za oknem. Przypomniała sobie, jak wiele lat temu opowiedziała Wojtkowi o swoim marzeniu. Wtedy się uśmiechnął, przytulił ją i obiecał: „Na pewno pojedziemy”. Ale obietnice rozpłynęły się w codzienności, w jego obojętności. Za każdym razem, gdy wspominała Grecję, machnął ręką, jakby jej marzenie było dziecinną zachcianką. Kasia znosiła to, tłumaczyła sobie, iż może się zmieni. Ale jego ostatnie słowa – „to już nie wiek na fanaberie” – stały się kroplą, która przelała czarę. Nie tylko zraniły jej dumę – zniszczyły wiarę w ich związek.
Decyzja, by pojechać sama, nie przyszła łatwo. Kasia nie spała całą noc, wyobrażając sobie, jak Wojtek będzie krzyczał, oskarżał ją o egoizm. Ale rano zrozumiała jedno: jej życie należy do niej i nie pozwoli już nikomu odbierać sobie marzeń. Gdy rezerwowała bilety, lęk zamieniał się w determinację. Gdy samolot oderwał się od ziemi, Kasia po raz pierwszy od dawna uśmiechnęła się szczerze – nie dla kogoś, ale dla siebie.
W Grecji odkryła kobietę, o której dawno zapomniała. Tańczyła przy ulicznej muzyce w Atenach, próbowała ouzo na tarasie z widokiem na morze, śmiała się do łez z żartów Adama. Był od niej starszy, ale w jego oczach płonął ten sam ogień – pragnienie życia, którego nie gasiły lata. „Jesteś niesamowita” – powiedział jej pewnego wieczoru. „Jak można było tak długo chować siebie?” Te słowa stopiły lód, który narastał w jej sercu przez dziesięciolecia.
Teraz, siedząc na balkonie, Kasia wiedziała jedno: nie jest już kobietą, która czeka na pozwolenie na życie. Nie wiedziała, co przyniesie przyszłość – nowe podróże, spotkania z Adamem czy coś zupełnie innego. Ale po raz pierwszy w życiu była gotowa na wszystko. Jej marzenie o Grecji stało się nie tylko wyjazdem – stało się symbolem jej wolności, jej zwycięstwa nad strachem i obojętnością.
A ty, co byś zrobił na jej miejscu?
