Hej, mam dla Ciebie taką małą opowieść, jakbyśmy razem siedzieli przy kawie i wspominali dawne czasy w naszym bloku.
Stare schody w kamienicy były tak kruche, iż jakby jutro miały się rozpaść i zbudować nowy przyszły dom dla małego synka, którego nie da się już utrzymać w jednej ręce, a i tak łzy nie chciałyby go opuścić. Każdego ranka, kiedy schody wciąż drżały pomiędzy nocą a dniem, Maria zakładała zielony fartuch i przywiązywała do głowy warkocz. Mieszkała w trzydziestopięcioletniej kamienicy, a jej uśmiech rozświetlał podwórko jaśniej niż migoczący neon.
Kiedy jej syn, mały Tudor, miał sześć lat, życie ułożyło się dla niego jak w jednej linii: Niech będzie dobrze dla niego. Ojciec odszedł wcześniej, jakby nie zdążył dokończyć swojego pierwszego zdania życia, a ona wzięła się za naukę w długiej, ciemnej nocy, by stać się matką i ojcem jednocześnie.
Mop z podłogi odbijał się w mozaikę, a wiadro przyciągało porządek, więc Maria liczyła każdy krok, nie jak przypadkową przygodę, ale jak pewną drogę. Każde piętro oznaczało kolejny dzień, nową masę położoną na stole, kolejny zeszyt dla Tudora. Choć ubrania wisiły na wieszakach, nie traciła uśmiechu. Po południu, kiedy chłopiec wychodził na szkolną bramę i podbijał ją z plecakiem, wszystko to przyspieszało się w jego pamięci.
Mamo, przeczytałam głośno! krzyczała Maria z radością. A ty? odpowiedział Tudor, śmiejąc się, kiedy widział, iż schody w ich domu już nie są takie same.
Po szkole wziął ją za rękę i razem podeszli do kamienic, które dbała o ich. W jednej ręce trzymała krawędź mop, w drugiej wiadro, a ich palce były ciepłe. Marian trzymał w głowie kostkę, w drugiej ręce ciepłe dłonie Tudora. Chłopczyk już znał rytm: wycierał poręcze, otwierał drzwi w szafkach pocztowych i zamykał je pięknie, jakby to były kartki, które czekały na przeczytanie. Kiedy zmęczenie przychodziło, wchodził w zakamarek i czytał z głośno z ulubionej książki. Słowa wypełniały dom schodów prostą, czystą melodią.
Sąsiedzi przelatując obok, podnosili ramiona; inni odwracali spojrzenia, patrząc na chłopca uczącego się przy wiadrze wody, nie na przypadkową drogę. Każde piętro było kolejnym dniem spłaconym, kolejnym stołem położonym na stole, kolejnym zeszytem dla Tudora.
Mamusiu, dziś przeczytałam na głos! krzyczała Maria, a Tudor śmiał się, gdy zobaczył, iż schody w ich domu już nie są takie same.
Po szkole wzięli się za ręce i razem ruszyli w stronę bloków, które już nie były same. W jednej ręce trzymała krawędź mopa, w drugiej wiadro, a ich palce były ciepłe. Tudora trzymała w jednej ręce kostkę, w drugiej ciepłe dłonie. Chłopiec już znał rytm: wycierał poręcze, otwierał drzwi w szafkach pocztowych i zamykał je pięknie, jakby to były kartki, które czekały na przeczytanie. Kiedy zmęczenie przychodziło, wchodził w zakamarek i czytał z głośno z ulubionej książki.
Sąsiedzi przelatując obok, podnosili ramiona; inni odwracali spojrzenia, patrząc na chłopca uczącego się przy wiadrze wody, nie na przypadkową drogę. Każde piętro było kolejnym dniem spłaconym, kolejnym stołem położonym na stole, kolejnym zeszytem dla Tudora.
W pewne popołudnie w listopadowy, zimny dzień, kiedy światło było krótkie, a podmuch wiatru ostry, Tudor czytał z trzeciej książki, a Maria delikatnie przyciskała czoło do jego. W jej sercu płonął mały płomień, jakby w jej wnętrzu rozbłysło nowe światło.
Wieczorem, kiedy wrócili do domu, zjedli rosół i poczytali razem po kilka linijek z książki, a każde słowo wydawało się okrążać przestrzeń schodów, proste i czyste. Kiedy się zmęczyli, położyli się na podłodze i słuchali, jak ich oddechy stają się melodią.
W pewną niedzielę w południe, Tudor przyszedł do Marii z plakatem. Zobacz, co mam! – krzyknął, a ona odpowiedziała z uśmiechem.
Dziękuję szepnęła cicho, tak jakby chciała podziękować za każdą chwilę.
Po kolacji, kiedy wrócili do domu, Maria poczuła, iż jej serce się rozgrzewa, jakby w niej zapłonęło małe światło.
Wieczorem, kiedy wrócili do domu, Maria poczuła, iż jej serce się rozgrzewa, jakby w niej zapłonęło małe światło.
W kolejny poranek, Tudor wrócił do szkoły, a Maria do nowego bloku. W nowej firmie, w której pracowała, podnieśli mu wynagrodzenie i poprosili go, żeby poprowadził małą ekipę. Nie było już samotnego mopa; innych kobiet nauczyło się dzielić wysiłkiem, walczyć o prawa i szanować się nawzajem.
W jednej z instrukcji, Maria pamiętała o pierwszych dniach: neon migoczący, wiadro pomarańczowe, chłopiec czytający na trzecim piętrze. Dzięki temu, w miejscu neonów i wiader, wciąż pojawiały się książki, miłość i prostota.
W niedzielę, przy południu, Tudor przyszedł na wystawę z plakatem. Zobacz, co mam! krzyknął, a ona odpowiedziała z uśmiechem.
Dziękuję szepnęła cicho, tak jakby chciała podziękować za każdą chwilę.
Tak się kończy nasza opowieść o starych schodach, zielonym fartuchu i chłopcu z książką o tym, jak proste rzeczy tworzą piękne wspomnienia. Ciesz się tym, co masz, i pamiętaj, iż każdy krok na schodach ma swój własny blask. Pozdrawiam serdecznie!
