— Mamo, dlaczego tak postanowiłaś? Teraz mamy wygodne mieszkanie, a ty sama w tej starej chałupie na końcu świata? — Głos Anieli brzmiał wyrzutem, niemal ze łzami.
— Nie martw się, córeczko. Już się przyzwyczaiłam do tej ziemi. Moja dusza od dawna pragnęła ciszy — spokojnie odpowiedziała Wanda Kowalska, pakując ostatnie rzeczy do walizki.
Decyzję podjęła świadomie, bez żalu. Jej kawalerka w mieście, gdzie mieszkali we czworo — ona, córka, zięć i wnuczek — stała się zbyt ciasna. Ciągłe kłótnie między Anielą i Krzysztofem, nerwowe uwagi, trzaskanie drzwiami — to wszystko dusiło ją bardziej niż ściany. A mały Michałek już podrósł i Wanda zrozumiała: niańka nie jest już potrzebna. Jej troska stała się ciężarem.
Dom po babci — drewniana chata w wiosce pod Lublinem — początkowo wydawał się żartem losu. Ale gdy później patrzyła na zdjęcia, na zarośnięty sad jabłoniowy, na strych, gdzie zachowały się zabawki z dzieciństwa, nagle uświadomiła sobie: właśnie tam powinna być. Tam jest spokój, wspomnienia, cisza i… może coś nowego. Serce podpowiedziało — to czas.
Przeprowadzkę zorganizowała w jeden dzień. Córka błagała, by nie wyjeżdżała, łzy płynęły strumieniem, ale Wanda tylko się uśmiechała i głaskała Anielę po głowie. Nie złoszcząc się. Rozumiała: młodzi mają swoje życie. A ona — swoją drogę.
Dom przywitał ją chwastami i złamanym płotem. Sufit lekko się uginał, podłoga skrzypiała, a w powietrzu unosił się zapach wilgoci i zapomnienia. Ale zamiast strachu i zagubienia Wanda poczuła determinację. Zdjęła płaszcz, zakasała rękawy i zabrała się do porządków. Wieczorem w chatce już świeciły się lampy, pachniało świeżością i zaparzoną herbatą, a przy piecu stały przywiezione z miasta książki i manualnie robiony koc.
Następnego dnia poszła do sklepu wiejskiego — kupić farbę, szmatki, drobiazgi do domu. Po drodze zauważyła mężczyznę pracującego w ogródku po drugiej stronie drogi. Wysoki, z siwiejącymi skroniami, ale o ciepłym uśmiechu.
— Dzień dobry — przywitała się jako pierwsza.
— Dobry. Do kogo to pani? A może się pani tu wprowadziła? — zapytał z zaciekawieniem, wycierając ręce w starą szmatkę.
— Na dobre. Jestem Wanda. Przyjechałam z Warszawy. To dom po babci.
— Jan Nowak. Mieszkam naprzeciwko. jeżeli będzie pomoc potrzebna — mówcie śmiało. Sąsiedzi u nas życzliwi, nie zostawimy was samych.
— Dziękuję. A może od razu wpadnie pan na herbatę? Zrobimy małe przyjęcie. Przy okazji lepiej się poznamy.
Tak się zaczęło. Siedzieli długo na ganku, pili herbatę z konfiturami i rozmawiali o życiu. Okazało się, iż Jan jest wdowcem. Jego syn dawno wyjechał do Krakowa, dzwoni rzadko, a odwiedza jeszcze rzadziej. A Jan, tak jak Wanda, od dawna nie czuł się potrzebny.
Od tamtego dnia często wpadał z wizytą. Przyniósł deski, naprawił płot, pomógł z dachem. Przytargał siana do pieca. A wieczorami siedzieli pod latarnią, gawędząc, wspominając młodość, czytając na głos książki.
Powoli życie Wandy się ułożyło. Założyła kwietnik, posadziła jabłonie, zaczęła piec ciasta, na które zbiegali się sąsiedzi. Aniela dzwoniła często, prosiła o powrót, mówiła, jak bardzo tęskni. A Wanda tylko się uśmiechała i odpowiadała: „Córeczko, ja tu nie jestem sama. Jestem w domu. I po raz pierwszy od wielu lat naprawdę szczęśliwa.”
Tak zeszły się dwa samotne serca. Pośród starych ścian, cichych uliczek i trawy sięgającej pasa. Zeszły się, by udowodnić, iż nigdy nie jest za późno, by zacząć od nowa. I iż w starym domu może zacząć się nowe życie.
