Wystawa zorganizowana z okazji 55-lecia Wydziału Grafiki jest po pierwsze prezentacją różnorodnych postaw artystycznych, które na przestrzeni dekad związane były z warszawską uczelnią. Po drugie jest opowieścią o historii wydziału, który w 1968 roku uzyskał autonomię i wyodrębnił się z Wydziału Malarstwa i Grafiki.
Należy podkreślić, że w programie szkoły od początku mocno akcentowana była rola sztuki użytkowej. Równorzędne traktowanie sztuki „czystej” i „stosowanej” od początku było cechą wyróżniającą warszawską uczelnię, szczególnie w porównaniu z bardziej tradycyjną akademią krakowską. Uczelnia pozostała jednowydziałowa, co wzmacniało rolę autorskich pracowni.
Jedną ze specjalizacji, którą student mógł wybrać po ukończeniu wspólnego dla wszystkich pierwszego roku, była grafika. W końcu 1922 r. stanowisko profesora grafiki objął Władysław Skoczylas, który do 1934 r. prowadził jedną z wiodących pracowni uczelni.
W 1926 powstała Katedra Grafiki Użytkowej, prowadzona przez Edmunda Bartłomiejczyka.
Po II wojnie światowej to właśnie graficy odbudowywali tradycję i materialny byt uczelni. Pierwszym rektorem został Stanisław Ostoja-Chrostowski. Jednym z najważniejszych jego współpracowników był Edmund Bartłomiejczyk. Śmierć obu profesorów zachwiała tym procesem przywracania grafice jej pozycji w strukturze uczelni. Połączenie Akademii z dawną Miejską Szkołą Sztuk Zdobniczych iMalarstwa, które nastąpiło w1950r., wzmocniło kierunek projektowania graficznego. W1951 Pracownię Książki i Ilustracji objął Jan Marcin Szancer, a w 1952 nastąpiło otwarcie dwóch pracowni plakatu prowadzonych przez Henryka Tomaszewskiego i Józefa Mroszczaka, pedagogów związanych z polską szkołą plakatu. W latach 1957-58 Akademia przeszła reformę, w wyniku której stała się uczelnią o czterech wydziałach: Malarstwa, Rzeźby, Architektury i Grafiki, z tym że studia na Wydziale Grafiki rozpoczynały się po 2-letnim studium ogólnym przynależnym do Wydziału Malarstwa. Pełną autonomię Wydział Grafiki uzyskał w 1968 r.
Wystawa przywołuje również medium dziś zapomniane – rysunek. Wyparty przez nowe technologie i pozbawiony efektownych na pierwszy rzut oka rozwiązań jest traktowany marginalnie jako element będący narzędziem w procesie przygotowania pracy. Na wystawie chcielibyśmy odczarować to podejście, pokazać prace szkicowe, pamiętniki, rysunki, stanowiące element procesu kształtowania się myśli i koncepcji artystycznych; prace powstające często jako ćwiczenie ręki, stanowiące niekiedy bardzo prywatny proces rejestrowania i przetwarzania codzienności. Szkicowy charakter rysunku, jego niezobowiązujący charakter i szybkość powstania, może czasami powiedzieć więcej o jego autorze niż niejedna skończona praca.
Ponadto w przestrzeni galerii -1 znajdującej się w Pałacu Czapskich, zaprezentujemy – w formie aneksu do wystawy głównej – prace najmłodszego pokolenia. Przestrzeń galerii wypełnią realizacje absolwentek i absolwentów, a także studentek i studentów ASP. Ekspozycję można traktować jako uzupełnienie a także komentarz względem prac znajdujących się w Salonie Akademii. Wystawa w galerii -1 pokazuje czym jest medium rysunkowe dla młodego pokolenia; czy jest nieaktualnym gestem, archaicznym materiałem, które nie nadąża za szybkości przekazu współczesnego świata, lub wręcz przeciwnie jest sentymentem za momentem w historii kiedy szkice i starania, a także prawo do pomyłek i błędów stanowiło obowiązkowy element artystycznej edukacji. Wydaje się, że współcześnie dla młodych twórczyń i twórców rysunek jest jak dawniej początkowym etapem, świadectwem poszukiwania, szybkim rejestrem rzeczywistości, ale także traktują go w sposób bardzo nowoczesny. Szkic stanowi dla nich punkt wyjścia do gry z różnymi mediami i niejednokrotnie wykorzystują go w sposób nieoczywisty.
Projekt aranżacji wystawy: Jakub Marzoch /Identyfikacja wizualna: Aleksandra Kot Produkcja: Iga Chmielecka
Montaż: Adam Krzywicki z zespołem
Organizator: Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, Salon Akademii, Pałac Czapskich
Patronat medialny: Szum, Artinfo.pl, TVP Kultura
